უკრაინის პირველი ლედი ღია წერილს აქვეყნებს და მედიას მიმართავს. ოლენა ზელენსკა წერს, რომ ბოლო პერიოდში უამრავი მედიაგამოცემა დაუკავშირდა ინტერვიუს თხოვნით, ამიტომ გადაწყვიტა, რომ მათი კითხვებისთვის ერთად ეპასუხა და ერთგვარ „ჩვენებას“ მისცემს უკრაინიდან.
გთავაზობთ ოლენა ზელენსკას წერილს:
შეუძლებელი იყო იმის დაჯერება, რაც კვირაზე ცოტა მეტი ხნის წინ მოხდა. ჩვენი ქვეყანა მშვიდობიანი იყო, ჩვენი ქალაქები და სოფლები – სიცოცხლით სავსე.
24 თებერვალს ყველამ რუსეთის შემოჭრის განცხადების ფონზე გავიღვიძეთ. ტანკებმა უკრაინის საზღვარი გადმოკვეთეს, თვითმფრინავები ჩვენს საჰაერო სივრცეში შემოიჭრნენ, სარაკეტო სისტემებმა კი ჩვენს ქალაქებს ალყა შემოარტყეს.
მიუხედავად კრემლის მიერ მხარდაჭერილი, პროპაგანდისტული საშუალებების მტკიცებისა, რომლებიც მას „სპეციალური ოპერაციას“ უწოდებენ, სინამდვილეში ეს არის უკრაინის მოქალაქეთა მასობრივი მკვლელობა.
ალბათ, ამ შემოჭრაში ყველაზე საზარელი და დამანგრეველია დაღუპული ბავშვები. 8 წლის ელისი, ახტირკის ქუჩებში რომ დაიღუპა, როცა პაპამისი მის დაცვას ცდილობდა. ან პოლინა კიევიდან, ვინც დაბომბვისას თავის მშობლებთან ერთად მოკვდა. 14 წლის არსენს თავში ნამსხვრევები მოხვდა და შეუძლებელი იყო მისი გადარჩენა, რადგან ინტენსიური ცეცხლის გამო სასწრაფომ მასთან დროულად მისვლა ვერ შეძლო.
როცა რუსეთში ამბობენ, რომ „არ აწარმოებენ ომს მოქალაქეების წინააღმდეგ“, მე უპირველეს ყოვლისა ამ მოკლული ბავშვების სახელებს ვამბობ.
ახლა ჩვენი ქალები და ბავშვები ბომბებისგან დასაცავად მოწყობილ თავშესაფრებსა და სარდაფებში ცხოვრობენ. ალბათ, ყველას გინახავთ ფოტოები კიევისა და ხარკოვის მეტროებიდან, სადაც ხალხი იატაკზე წევს, თავიანთ შვილებსა და ცხოველებს გადაფარებული. ეს ზოგიერთისთვის ომის შედეგია, უკრაინელებისთვის კი საშინელი რეალობა.
სამოქალაქო ინფრასტრუქტურის ამ განურჩეველი და მიზანმიმართული დაბომბვისა თუ საარტილერიო ცეცხლის გამო, ზოგიერთ ქალაქში ოჯახებს დღეების განმავლობაში არ შეუძლიათ თავშესაფრებიდან გამოსვლა.
ომის პირველმა ახალშობილებმა თვალები გახელისას სარდაფის ბეტონის ჭერი დაინახეს, პირველი ჩასუნთქვისას მიწისქვეშეთის მძიმე ჰაერი იყნოსეს, მათ იქ გამომწყვდეული და შეშინებული ადამიანები შეეგებნენ.
ამ დროისთვის რამდენიმე ათეული ბავშვია, ვისაც მთელი თავიანთი სიცოცხლის მანძილზე მშვიდობა ჯერ არ უნახავს. ეს ომი მშვიდობიანი მოქალაქეების წინააღმდეგაა მიმართული და მათ არ ებრძვიან მხოლოდ ბომბების გამოყენებით.
ზოგს ინტენსიური მზრუნველობა და უწყვეტი მკურნალობა სჭირდება, რასაც ახლა ვერ იღებენ. განა მარტივია ინსულინის ინექციის გაკეთება სარდაფში? ან ასთმის მკურნალობა ინტენსიური ცეცხლის ქვეშ? რომ აღარაფერი ვთქვათ იმ ათასობით ონკოლოგიურ პაციენტზე, ვისთვისაც გადაუდებელი ქიმიოთერაპია და რადიაციული მკურნალობა ახლა უსასრულოდ გადაიდო.
სოციალურ ქსელებში ჩანს ადგილობრივი თემების სასოწარკვეთა. ბევრი ადამიანი, მათ შორის ხანდაზმულები, მძიმე ავადმყოფები და შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე პირები კიდევ უფრო დამამცირებლად მოწყვეტილები აღმოჩნდნენ. ისინი რჩებიან შორს საკუთარი ოჯახებისგან, ყველანაირი დახმარების გარეშე. ამ უდანაშაულო ადამიანების წინააღმდეგ ომი ორმაგი დანაშაულია.
ჩვენი გზები სავსეა თავშესაფრის მაძიებლებით. ჩახედეთ თვალებში ამ დაქანცულ ქალებსა და ბავშვებს, ვინც საყვარელი ადამიანებისა და ნაცნობი ცხოვრების დატოვებით გამოწვეულ ტანჯვასა და გულისტკივილს დაატარებს.
ტირიან კაცებიც, ვისაც ისინი საზღვრამდე მიჰყავთ, რადგან ოჯახებთან დაშორება უწევთ, თუმცა მამაცურად უბრუნდებიან თავისუფლებისთვის ბრძოლას. და ამ ყველაფრის შემდეგ, მთელი ამ საშინელების მიუხედავად, უკრაინელები არ ნებდებიან.
აგრესორი, პუტინი, ფიქრობდა, რომ ის ბლიცკრიგს მოაწყობდა უკრაინაში. მაგრამ არასათანადოდ შეაფასა ჩვენი ქვეყანა, ჩვენი ხალხი და მათი პატრიოტიზმი. უკრაინელები, მათი პოლიტიკური ხედვების, მშობლიური ენის, რწმენისა და ეროვნების მიუხედავად შეუდარებლად ერთიანნი არიან.
მაშინ, როცა კრემლის პროპაგანდისტები ტრაბახობდნენ, რომ თითქოს უკრაინელები მათ ისე დახვდებოდნენ როგორც მხსნელებს და ყვავილებით შეეგებებოდნენ, უკრაინელებმა ისინი მოლოტოვის კოქტეილებით მოიცილეს თავიდან.
მე მადლობას ვუხდი იმ ქალაქების მოსახლეობას, ვისაც თავს დაესხნენ. ვინც გაერთიანდა დაშავებულთა დასახმარებლად. მადლობას ვუხდი მათ, ვინც აგრძელებს მუშაობას – აფთიაქებში, მაღაზიებში, საზოგადოებრივ ტრანსპორტსა და სოციალურ სამსახურებში და გვაჩვენებენ, რომ უკრაინაში სიცოცხლე იმარჯვებს.
ვაფასებ მათ, ვინც ჩვენს მოქალაქეებს ჰუმანიტარული დახმარება გაუწია, მადლობას გიხდით უწყვეტი მხარდაჭერისთვის. მადლობას ვუხდი ჩვენს მეზობლებს, ვინც გულუხვად გაგვიღო საზღვრები, რათა თავშესაფრით უზრუნველყონ ჩვენი ქალები და ბავშვები. მადლობა, რომ მათ უსაფრთხოებაზე ზრუნავთ მაშინ, როცა აგრესორმა ჩვენ ამ უნარისგან გაგვძარცვა.
მივმართავ ყველა იმ ადამიანს დედამიწის გარშემო, ვინც იკრიბება უკრაინის მხარდასაჭერად – ჩვენ გხედავთ. ჩვენ აქ ვართ, გიყურებთ და ვაფასებთ თქვენს მხარდაჭერას.
უკრაინას სურს მშვიდობა. მაგრამ უკრაინა დაიცავს თავის საზღვრებს. დაიცავს თავის იდენტობას. ამას ის არ დათმობს არასდროს.
იმ ქალაქებში, სადაც დაბომბვა გრძელდება, სადაც ხალხი ნანგრევების ქვეშ ხვდება და დღეებია, თავს ვერ აღწევს სარდაფებს, ჩვენ უსაფრთხო დერეფნები გვჭირდება ჰუმანიტარული დახმარებისა და მოქალაქეების უსაფრთხო ადგილამდე ევაკუაციისთვის. ჩვენ გვჭირდება, რომ მათ, ვისაც ამისი ძალაუფლება აქვს, ჩვენი ცა დახურონ!
დახურეთ ცა და მიწაზე ომს ჩვენ თავად გავუმკლავდებით.
მოგმართავთ თქვენ, ძვირფასო მედია: გააგრძელეთ იმის ჩვენება თუ რა ხდება აქ, გააგრძელეთ სიმართლის მოყოლა. რუსეთის მიერ წარმოებულ ინფორმაციულ ომში ყველა სამხილს გადამწყვეტი მნიშვნელობა აქვს.
და ამ წერილით მე ვაძლევ „ჩვენებას“ და ვეუბნები სამყაროს: უკრაინაში ომი არაა ომი „სადღაც შორს“. ესაა ომი ევროპაში, ევროკავშირის საზღვრებთან ახლოს. უკრაინა აჩერებს იმ ძალას, რომელიც შესაძლოა, ხვალ მოქალაქეთა გადარჩენის საბაბით თქვენს ქალაქებს აგრესიულად დაესხას თავს.
გასულ კვირას ეს ჩემთვის და ჩემი ხალხისთვის გაზვიადებულად ჩანდა, მაგრამ ახლა უკვე ის რეალობაა, რომელშიც ვცხოვრობთ. ჩვენ არ ვიცით როდემდე გაგრძელდება ასე. თუ ჩვენ არ შევაჩერებთ პუტინს, ვინც ბირთვული ომის დაწყებით იმუქრება, სამყაროში არცერთი ჩვენგანისთვის აღარ იარსებებს უსაფრთხო ადგილი.
ჩვენ გავიმარჯვებთ. ჩვენი ერთიანობის გამო, უკრაინის სიყვარულში ერთიანობის გამო. დიდება უკრაინას!
