ამდენი ვწერე და თავადაც მიკვირს, როგორ მოხდა, რომ აქამდე სიყვარული არ ამიხსნია ყველაზე ძვირფასებისთვის, ადამიანებისთვის, რომელთაც ფსიქოზური დაავადებები სტანჯავთ. რადგან ეს ჩანაწერი არავითარ შემთხვევაში არ ისახავს მიზნად დიაგნოზების მინიჭებას, ან მათ ამოცნობას, იქნებ პირიქითაც, მიზანი მათი სრული გაუქმება იყოს, მინდა ხაზგასმით არასამედიცინო მიზნით მოვყვე ბოდვითი შინაარსების შესახებ, რომელიც თანხმობაში არ მოდის დანარჩენი საზოგადოების ბოდვასთან.

ჩვენი უცნაური საფორტეპიანო დროის დივების დაუსწრებელი და დრამატული დრაივი (აქ მგონი, რაღაც ალიტერაციაც გამოვიდა!) უფრო დაფარული თუ წაუხალისებელი ვნებების გამოძახილი მგონია. რაც ყოველგვარი ესთეტიკის მიღმაა და მაინც პრიმიტიულ ქოცურ-ნაცურ დიალექტიკამდე დაიყვანება. თუმცა საგულისხმოა, რომ ამ დაგვიანებით გაღვივებული ვნებების სააშკარაზე გამოტანა მაინც რუსული მედიით, უფრო ზუსტად, ტელეარხ „კულტურის“ საშუალებით მოხერხდა.

ერთმნიშვნელოვნად, „ნამე“ ზაზა ხალვაშის საუკეთესო ფილმია და მხოლოდ მწუხარედ და დანანებით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ უკანასკნელიც! 62 წლის რეჟისორს არ დასცალდა ახალი, სრულმეტრაჟიანი ფილმის დასრულება სახელწოდებით „წვიმა ორ ნაპირზე“ (საქართველოსა და ლიეტივას ერთობლივი კოპროდუსცია) რომლის გადაღებაც ჯერ დასრულებული არ ჰქონდა.

მე სკოლა აზერბაიჯანულ ენაზე დავამთავრე. რატომ? ოფიციალური პასუხია – „მხარეები იღებენ ვალდებულებას, აღიარონ, რომ ნებისმიერ პირს, რომელიც მიეკუთვნება ეროვნულ უმცირესობას, აქვს უფლება ისწავლოს თავისი უმცირესობის ენაზე“, – „ეროვნულ უმცირესობათა დაცვის შესახებ კანონი“ 2006 წელი.

პლაგიატი აკადემიური სიყალბის ერთ-ერთი გამოვლინებაა. ყველაზე ხშირად ის სხვათა ნაშრომების ან მათი ნაშრომებიდან გარკვეული ნაწყვეტების წყაროს მითითების გარეშე გამოყენებაში ვლინდება. აკადემიურ სივრცეებში პლაგიატი მარტივად დაიკავებს ყველაზე მძიმე „დანაშაულის“ ადგილს.

რა თქმა უნდა, ამ კრებულზე, მის თითოეულ კარედზე და თითოეული ლექსის გადმოთარგმნის პლასტებზე დაუსრულებლად შეიძლება ლაპარაკი და წერა, მაგრამ ამჯერად ეს ვიმყოფინოთ.

ჩვენში ეშმაკების ზუსტი ადგილსამყოფელის აღმოჩენის დაუოკებელ სურვილს დიდი ისტორია აქვს. ეშმაკს ხან დეტალებში ვეძებთ, ხან უპატრონო ეკლესიებში, ხან ტელეფონის სიმ-ბარათებში, ხან საბანკო ბარათებში, ხან სუნამოებსა და საღეჭ რეზინებში, ხან კიდევ მათ კრებას მიწის გულში, ზუსტად 550 მილის სიღრმეში წავადგებით თავზე დაუკითხავად. მოკლედ, ისეთი ამბავია, ეშმაკი ჩვენ შეგვიჩნდა თუ ჩვენ მას, მარტო თვითონ თუ გაარკვევს.

მე და ჩემი თაობის ადამიანები საბჭოთა კავშირის ბოლო, ახალი საქართველოს კი პირველი ბავშვები ვართ, მაგრამ ჩვენ არ ვიცოდით, ვინ ვართ და სად ვცხოვრობთ. მშობლებსაც კი არ ვეკითხებოდი. ჩემი მშობლები მარტო ჩვენი ოჯახის გადარჩენას ცდილობდნენ და, შესაბამისად, მეც სოციალური საკითხების გარდა, შეკითხვები არ მქონია.

ცოტა ხნის წინ ფეისბუქის მიერ ქართველი ფეისბუქ-ინსტრაგრამ ტროლებისა და ყალბი ანგარიშების წერტილოვანი განადგურების შემდეგ, დიდმა გაურკვევლობამ დაისადგურა ქართულ საზოგადოებაში. ხალხი ვერ გაერკვა, რა მოხდა სინამდვილეში: ვინ არიან ეს ტროლები? რა კავშირია ტროლებსა და „ქართულ ოცნებას“ შორის? რატომ ებრძვის ფეისბუქი ტროლებს? რას ნიშნავდა ეს ქმედება საქართველოსთვის? ვიღაც პანდა საერთოდ რა შუაში ამ ყველაფერთან? და ა.შ.

ელიან, რომ თუ ოდესმე ცვრიან ბალახზე ფეხშიშველს გამოეღვიძებათ, ეცოდინებათ, რომ ფეხსაცმელი გვერდით უდევთ, რომ მათი მამული თანასწორი საზოგადოებაა, სადაც მათ არავინ ატყუებს, არ ჩაგრავს და რომ სიცოცხლე გზა, მოძრაობა და ცვლილებებია.

აი, არჩილ თალაკვაძე როგორ უნდა გააკრიტიკო? საიდან უნდა მიუდგე? მისი კრიტიკა რაზე უნდა დააფუძნო? ვინ არის საერთოდ? არც არავინ! და ვინაიდან არავინად ყოფნა „ქართული ოცნების“ ყველა წევრს ახასიათებს, და მათი სახელები ძალიან პირობითი რამ მგონია, ამიტომ სიმარტივისთვის, მოდით, ყველას ზოგადად თალაკვაძე დავუძახოთ და ვნახოთ, როგორ ჩაიგდო ხელში თალაკვაძემ სახელმწიფო და რა არის ამაში ცუდი.

ბოლო დღეებში ხშირად გაისმის: როგორ უნდა მოვექცეთ მოზარდს? როგორი კომუნიკაცია უნდა გვქონდეს მასთან? როგორ შევხედოთ, შევხვდეთ და მოვუაროთ მოზარდის რთულ ქცევას? მოზარდობის ასაკი მართლაც არ არის მარტივი ასაკი. მაგრამ რომელი ასაკია მარტივი?