ბლოგი
მეტი ინფორმაციისთვის გეტყვი, რომ მსოფლიოში დევოპსის გარშემო სხვადასხვა კონფერენცია ტარდება, რომლებიც ახლა ონლაინაა ხელმისაწვდომი. საინტერესო მასალის გაცნობა Youtube-ის Channel-ებზეც მარტივად შეგიძლია. რაც შეეხება დევოპსით დაინტერესებულ სხვა ადამიანებს, მათ ნახავ Reddit-სა თუ ლინკდინზე.
გულზე ხელი დაიდეთ, ან თუ გნებავთ ნუ დაიდებთ, ისე თქვით, რამეს თუ გეუბნებათ სახელი და გვარი - ნაჩო დუატო? სტაჟიან ბალეტომანებს, მრავალგზის პუანტგაცვეთილებს, თანამედროვე ცეკვით გატანჯულებს, ჟიზელის საფლავზე აღმართული ჯვარცმიდან გარდამოხსნილებს და კირკიტა კრიტიკოსებს, მაინცა და მაინც არ ვგულისხმობ...
მათ იცოდნენ, რომ საქართველოს რუკის კონტურის თუ მალევიჩის შავი კვადრატის იმიჯის ქვეშ მოუწევდათ ლექსების, რომანების თუ მუსიკის წერა, ახალი იდეებისა თუ ფორმების ძიება თუ პოზიციის გამოხატვა. და ისინი ამაზე წავიდნენ.
ერთი წუთით წარმოვიდგინოთ ნოამ ჩომსკის ტიპის ქართველი პოლიტიკოსი. მხედველობაში მაქვს ჩომსკის მშვიდი და თანმიმდევრული საუბრის მანერა და არა ინტელექტუალური გაქანება, რომელზე პრეტენზიაც ალბათ კიდევ დიდხანს ვერ ექნებათ ქართველ პოლიტიკოსებს. ჩომსკი, ებრაული წარმოშობის ამერიკელი ინტელექტუალი, მასაჩუსეტის შტატის ცნობილი უნივერსიტეტის MIT-s ლინგვისტიკის პროფესორი იყო წლების განმავლობაში.
არც იმის მჯერა, რომ ეს ბლოგი რომელიმე წინაზე რაიმეთი უკეთესი გამოვა, მაგრამ უნდა ვცადო და უნდა ვცადოთ; რაღაცნაირად ამ მძიმე სტატუს-ქვოსა და პერსპექტივის ფონზეც კი ნათელი წერტილებია მოსაძებნი, ასეთი წერტილების გარშემო პოზიტიური მუხტის ჩხიკინი, იდეების ხლართვა და მერე ვინ იცის, ან ვინ დაგვიშლის...
და ახლა რომ გკითხოთ, დაასახელეთ ერთი ფასეულობა, ღირებულება, ვალდებულება, ისტორიული მოვლენა ან ნებისმიერი რამ - რაზეც ყველა ვთანხმდებით და არ ვდაობთ-მეთქი, შეძლებთ?
ადამიანი დიდი ტკივილით, მაგრამ განახლდება - განპირობებული ცნობიერების სიმყიფეს და სტატიკას, დეანადობა ჩაანაცვლებს. ის საბოლოოდ და არაუკუქცევადად გააქარწყლებს თავის „არსებობას“ და „ყოფიერებაში“ განიწოვება.
ერთფეროვანს ნუ გავხდით მას, რაც „გვაქვს უთვალავი ფერითა”, და თუკი კატალონიელებივით „კომპიუტერს” სხვა სიტყვით ვერ ჩავანაცვლებთ (კატალონიურად “ordinador”), რაც გვაქვს, იმას მაინც მოვუფრთხილდეთ.
შევძლებთ, თუ არა ჯანდაცვის სისტემის ისე აღჭურვას, რომ „ლოქდაუნი“ აღარ გახდეს საჭირო? შევძლებთ, თუ არა, საზოგადოებასთან გამჭვირვალე კომუნიკაციას? ერთი დღით ადრე შეიტყობს ბიზნესი რადიკალური ცვლილებების შესახებ თუ ცოტაოდენი დრო მაინც მიეცემა მოსამზადებლად?
ეს და სხვა ჩვენი ყოფისთვის ფუნდამენტური მნიშვნელობის საკითხები ლევან ზურაბაშვილის მოქმედებამ კიდევ უფრო მიაახლოვა გადაუდებლობის რეჟიმს - კიდევ უფრო ცხადი გახდა, რომ ასე დიდხანს გაგრძელება შეუძლებელია. და თუმცა ამისთვის საკუთარი სიცოცხლე და ჯანმრთელობა სასწორზე დადო, სასურველი ცვლილებები მხოლოდ საერთო, კოლექტიური ძალისხმევისა და შესაფერისი სოციალური პრაქტიკის შემთხვევაში იქნება შესაძლებელი.
ახლაც კი, ამ ტექსტის წერის დროს, პარალელურად ფიდს ვსქროლავ და ათეულობით მოწოდებას ვხედავ სრული ლოკდაუნის მოთხოვნით.