აკა მორჩილაძის წერილი პუბლიკის დირექტორს, ზურა ვარდიაშვილს:

ჩვენი ქვეყნის ისტორია თავისუფლებისთვის ბრძოლის ისტორიაა, ამიტომაც საქართველოში თავისუფლებაზე საუბრობს ყველა - დიდი მწერლებიც, უბრალო მოქალაქეებიც, ბავშვებიც - მოდით, მოვუსმინოთ მათ:

განა, მთელი ცხოვრება არ გვესმის ამ სიტყვით დაწყებული და სხვადასხვა ვარიაციაში გაგრძელებული ფრაზები? - „უხერხულია, არ თქვა“; „უხერხულია, არ ქნა“; „უხერხულია, ასე ჩაცმული სად უნდა წახვიდე“; „უხერხულია, ხალხი რას იტყვის“; „უხერხულია, აქ ვერ დაგნებდები“; „უხერხულია, ბავშვებს მაგ პირით ვერ აკოცებ“; „უხერხულია, ცოლს მაგას ვერ ვაკადრებ“; „უხერხულია, მამაოსაც ხომ სჭირდება მანქანა“; „უხერხულია, ნუ განსჯი“; „უხერხულია, დამალე ეგ იარაღი“.

სიის გაკეთება გადავწყვიტე, უფრო კი – მსგავსი სიების პაროდიისა, რადგან სიმართლე ითქვას, რა გვესიება. აქამდე რა იზოლაციაში არ ვიყავით? ერთმანეთისგანაც და საკუთარი თავიდანაც გათიშულები, უსაფრთხოდ, კომფორტულად, მანქანებსა და სახლებში გამოკეტილებს რა გვაკავშირებდა იმათთან, ვისაც უჭირდა და იხოცებოდა.

ამ ყველაფრის ფონზე რა სასაცილოდ გამოიყურება 3 მარტის მისალოცი ბარათები: „გილოცავთ დედის დღეს!“. როგორი მონდომებით ცდილობს ყველა, ქალები მხოლოდ რეპროდუქციულ ფუნქციას დაუქვემდებარონ და დანარჩენ ყველაფერზე თვალი დახუჭონ.

P.S. შეიძლება ვინმემ გაიკვირვოს, რომ ტოპ ხუთეულში ვერ მოხვდა გენიალური ბავშვი – პატარა პრინცი, მაგრამ ეს იმიტომ მოხდა, რომ სენტ-ეგზიუპერისეული ეს გასაოცარი და ტრაგიკული პერსონაჟი, მე, უბრალოდ, ბავშვად არ მიმაჩნია.

კანონი, რომლის გატანასაც ხელისუფლება ცდილობს, არის რუსული. მოსახლეობის თვალის ასახვევად რომელი ენიდანაც არ უნდა თარგმნონ სხვადასხვა მუხლი, მისი იდეა არის რუსული, მისი მიზანი არის რუსული და შედეგები იქნება რუსული. 

მოსახლეობა, (1) რომელსაც სახელწიფომ ვერ მიაწოდა სწორი ინფორმაცია ვირუსის არსებობის შესახებ და ვერ დააჯერა, რომ ეს საფრთხე კოლექტიური და ამავე დროს უნივერსალურია, (2) რომელიც სახელწმიფომ საკუთარი ბედის ანაბარად დატოვა, (3) რომლის ტრადიციებსაც არ იცნობს სახელმწიფო, და (4) რომელსაც კარგად ახსოვდა მათი გარიყვის და ქვეყნიდან დევნის ისტორია, აღმოჩნდა სოფელ დელლერის ამბებში დამნაშავე.

ზოგჯერ დგება მომენტი, როდესაც სათქმელს არ სჭირდება განსაკუთრებული შესავალი, სიუჟეტის განვითარება, კვანძის შეკვრა, გახსნა, ფინალი... ზედმეტია მიკიბვ-მოკიბვა, შელამაზება, ბრძნულ გამონათქვამთა ციტირება, მოხდენილი იდიომებით ჟონგლიორობა.

იცოდნენ, იცოდნენ და რომ იცოდნენ, იმიტომ ზიხართ ახლა თქვენ დამოუკიდებელი საქართველოს რომელიღაც ქალაქში, თბილ ოთახში და დიდი წვალებით, მაგრამ მაინც რუსული შრიფტით აცოდვილებთ ბრძნულ შეკითხვას: ხომ იცოდა?

ლექსო ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო. 4 ტელევიზიის გაერთიანებულ ეთერში ათობით ჟურნალისტმა მოვიყარეთ თავი. მათი უმრავლესობა ნაცემი, დაკბენილი, ხელმოტეხილი, თავგატეხილი, ნაფურთხები და ნაგინები იყო. იმ დღის შოკი ჯერ არ განელებულიყო, ბოლომდე არც გვქონდა გაანალიზებული, რა მოხდა, რა რეალობაში შევაბიჯეთ ივლისის იმ დღეს.

უცნაურ, ოდნავ წაგრძელებული ფორმის ოთახში მეღვიძება. საწოლზე ვწევარ. წარმოდგენა არ მაქვს, სად ვარ და როგორ მოვხვდი ამ გაუგებრობაში. პირველი, რასაც ჭერზე ვხედავ, ქართლის დედის უზარმაზარი გამოსახულებაა, ცალ ხელში ხმლით, მეორეში კი - ღვინის თასით.