ავტორი
სტატია
ბოლოს კი ამას ვიტყვი: როგორც ჩანს, ტყუილუბრალოდ არ იღვრებოდა ამდენი ცრემლი იმ დღეს “ლუჟნიკებზე”, ლამაზი სცენები ხომ მარტო ლამაზი არაა. ისინი ხომ ხშირად ისევეა სავსე ცოდვით, როგორც საყვარელი ოლიმპიური დათუნიები - ჰელიუმით.
ბლოგი
მათ იცოდნენ, რომ საქართველოს რუკის კონტურის თუ მალევიჩის შავი კვადრატის იმიჯის ქვეშ მოუწევდათ ლექსების, რომანების თუ მუსიკის წერა, ახალი იდეებისა თუ ფორმების ძიება თუ პოზიციის გამოხატვა. და ისინი ამაზე წავიდნენ.
ხომ არ ყარს შენი ფეხები მაღალ ჩექმებში? ხომ არ გექავება გადაპარსული თავი ჩაფხუტის ქვეშ? ხომ არ აცემინებ მტვრისაგან, როცა ტანკის სარკმლიდან თვალყურს გვადევნებ? ხომ არ გეშინია, რომ სიკვდილი მაინც მოვა შენს გასაშიშვლებლად?