ნიქო გორგილაძე

წვიმს დრეზდენში. კოფე უხდება წვიმას, ისევე როგორც წვიმა — დრეზდენსა და ქობულეთს. შესაძლოა, ეს ჩემი აკვიატებაა… თუმცა, მთავარი მაინც ისაა, რომ წვიმას უხდება კოფე და არამც და არამც “ყავა”. ასეა, ჩვენთვის, შავიზღვისპირელებისთვის და ამ ტრადიციას არ შევცვლი. ჩემი ტრადიციებით ჩამოვედი ტრადიციულ ევროპაში.

მუსიკისა და “ფლეილისტისა” არ იყოს, ხომ ყველას გვყავს სევდისა და სიხარულის პოეტები, ნიკო სამადაშვილი კი, დიდი ქართველი პოეტი, ჩემი საყვარელი პოეტი, მუდამ თან მახლავს, განურჩევლად გუნება-განწყობისა, მისივე სიტყვებით რომ ვთქვა: “ის ჩემში უსტვენს, ვით საყდრის ჩიტი”.

P.S. მხნეობასა და გამარჯვებას ვუსურვებ ძლიერ დედებს: თამთა კალანდაძეს, რუსიკო კობახიძეს, ეკა მურცხველაძეს.

ახლა ცოლების ხოცვის დროა, მშიერი ბავშვების გაუპატიურებისა და პედოფილი ეპისკოპოსის მიერ დედაქალაქის მთავარ ტაძარში წირვის აღვლენის დროა, რასაც ყველა ითმენს - „ბნელიცა“ და „ნათელიც“, მორწმუნეცა და ურწმუნოც, ლიბერალიცა და კონსერვატორიც, მემარჯვენეცა და მემარცხენეც, პოზიციაცა და ოპოზიციაც...