ყაყაჩოს წვეთი

მოთრობა

მაჰსა ამინის და ყველა დას,

ვინც გათავისუფლებისთვის იბრძვის

ვიხრჩობი

საერთოდ არ არი ჰაერი

აღზევანს წავალ მარილზეეე

ჰარიარალიარალეეე

აქ საერთოდ არაა ჟანგბადი ლაყუჩებს თუღა გამოისხამ. 

ძოწის რიდე მეკვრის მკლავებზე. მბოჭავს. ცოტაც და გადამივლის

მძლავრი

მსუსხავი

მწიფე

მკვრივი

ზვირთების ღელვა.

ფარავს ზურგს, კისერს. ფარავს ყვრიმალებს. ბორჯღალივით მოგრაგნილ კავებს. აჰა, თავზე მაცლიან წვეთებს, როგორც ქვიშის ბოლო მწიკვებს, რვაათასი წლის მოსავლიდან. და ყოველ ჯერზე ისევ თავიდან – ხაპიდან დოქში, დოქიდან ჯამში. და კუპრივით მორევში მითრევს, შავ სუდარაში გამოკვართულს. 

ეს იმ მანდილოსნებს გაუმარჯოს, ძმებო… 

მანდილოსნები ცალკე სხედან. 

მანდილოსნები ფეხზე დგებიან. 

მანდილოსნების გუნდი ხმობს:

მადლობა, ემზარ, თეიმურაზ, გია!

გმადლობ, რომ ვცოცხლობ, რომ დამატარებ ხელის გულით. გულის ჯიბით, ღვინის ჭიქით, სუფრის მარგალიტს.

საკურთხეველი – შუშის გალია უნდა ბზინავდეს. გულმოდგინედ ვხეხავ და ვხეხავ. ვაცლი მეწამულ ლაქებს – ხსოვნას, ძოწ–ლალ ბაგეთა წითელ ვარაყებს, მყიფე განცდების ანაბეჭდებს, შეწირულ და განწირულ სიტყვებს. 

ენას კბილი დააჭირე. უსაშველო არაფერი ვარგა. არც რაიმე გინდა ზედმეტი, მხოლოდ ასეთი ლამაზი იყავი. პირში წყალი ჩაიგუბე. დუმილის ჰიჯაბი მოიხვიე, ლაპარაკი არასექსუალურია. ზედმეტი სიჩუმეც არ ვარგა, ცალტვინა! ბრძენი უნდა იყო. სიბრძნე ბრტყელ–ბრტყელი სიტყვებით ბურთაობა კი არა, საჭირო დროს დადუმებაა. ასეთ დარცხვენილს ვინ წაგიყვანს? ტვინს ნუ ბურღავ, შენი ჭირიმე. შენ კიდე, როდის უნდა დაეშვა ძირს? ოოო, დიდი შენძრეული ვინმე ხარ, ხო იცი?!

გოგო, ნუ ხარ ლამაზი, მოგიტაცებს თამაზი, თამაზია ლოთი, ჯიბეში აქ ბოთლი!

ახლოს დამიჯექი. კბილები უელავს ეპისკოპოსს. ასე იცინის. კბილებს კრეჭს და ჩიჩია უჩანს. ხორცი ქრისტესი მოვიღოთ – გმინავს და კოტიტა თითებით ბარძიმს ეჭიდება. 

შენ დაიბადე ალერსისთვის. გზრდიან ზრუნვისთვის. ხელის გულზე უნდა გატარონ, როგორც ჭია–ჭიამაია. თუ ვერ შეიშვნევ, ხელის გულზევე დაგასრესენ. ასეთია ნამდვილი სიყვარული. შენი დაღლილი მხრები უნდა მუდამ თრთოდნენ.

ჭიავ, ჭიავ, მაპოვნინე. უფალო, შემახვედრე. ის. ერთადერთი – ნავთსაყუდელი. ის მთავარი, საყრდენი სვეტი. 

არა. ამას ვერ მივთხოვდები. მაგის დიდი ფეხები მაშინებს. წარმოდგენაც კი მზარავს, როგორ ეალერსება ცერებზე ამაყი და დაღლილი დედამისი კუბოში დასვენებულს. 

სიზმრად ნახავ, როგორ გახდი ვიღაცის ცოლი. ეს ამბავი ასე ხდება – თითზე ბეჭედს წამოგაცვამს დედა–დედამთილი. ჭიქას აღმართავენ, ნეფის სადღეგრძელოს გამოცლიან, ხარობენ და ცეკვავენ თავდავიწყებით, თავიანთი დიდი კიდურებით. 

ფიქრობ:

როგორ მოვხვდი აქ?

მომიტაცეს, როგორც ჩემი უფროსი და და მერე იქაურობას ავტომატის ჯერი მიარწყიეს?

განა, მოვიდა ჩემი დროც, აღარ უნდა ვიყო ქალწული? არა. არა. მარა ეგრე სადაა, დაო. ბედს უნდა დამორჩილდე, არც მე მიყვარდა თავიდან ჩემი ქმარი, 13 წლისას მომიტანეს სახლში ნიშანი. რას იტყოდა საწყალი მამაჩემი. ბედია, ეტყობა. მერე შეიყვარებ.

მამა დაგრეხილი, დედა დაჭყლეტილი. შვილი – გადარეული. 

დედა დაჭყლეტილი.

საწნახელი, წბერი, საქაჯავი, ხორგო – თითოეული სველი, ხაოიანი ფეხი მახსოვს, ყოველი ტალღის ავლა–ჩავლა მახსოვს. თითოეული ხელით მოსრესილი მტევანი მახსოვს. საშუბურში ჯგვეტა მახსოვს, თქრიალით რომ გამდიოდა. 

ბიჭს როდის აჩენ? გულს ნუ გაიტეხ, შემდეგი იქნება.

გვერდს რომ აუვლი, სურნელით გრძნობენ, „არ არის ბიჭის დედა“. არავის დაიკო არა ხარ. არავის ცოლი აღარახარ. არავინ აღარა ხარ. წვივები გეწვის. სუნთქვას აჩერებ, დიაფრაგმას ხერხემალზე აიკრავ. ურცხვად დიდი და გამომხტარი რომ არ მოჩანდეს. თვალები დახარე, ნუ აბრიალებ! მაგ ბრიალის გამოა, ერთხელაც რომ ვინმე თავს ვეღარ შეიკავებს.   

გესმის ხვნეშა? ხშირი სუნთქვით გამათრახებენ. ფერდებში წიხლებს გაზელენ. იტყვიან  ხარბი ნიშნისმოგებით – ალბათ, გამოიწვიე. 

ყმუი. ოღონდ ყრუდ, უხერხემლოდ. უხმოდ გრგვინავ. ყვირილი გინდა – ხმა არ მოგყვება. რთულია დაგვირისტებული გორგალის ყელიდან ამოტყორცნა. ძვრას ვერ უყოფ. საცობივით აკავებს შენს ბრაზს, ბედნიერებას, მოდუნებას, ნეტარებას. 

შენ, სისხლო, ჩემო,

ამოხეთქე.

სად გაექცევი აუშლელ სუფრებს, ნამზეურ ზეწრებს, ოხვრას, საოხრეს, მეზობლის ენას სად გაექცევი? შვილებს გაექცევი? ნუთუ, შენი ნაშიერის მაგიერ სხვის მოხუცებულს დაურწევ აკვანს?

ისევ ზრუნავ. ალბათ, ვარცხნი სხვის ბებერ შფოთვებს. ხმელ ზურგზე, ალბათ, დაუსვამ ღრუბელს. შენს შვილს უმღერებ იავნანას, ათასობით კილომეტრს იქით. შეუგროვებ გოგონას მზითევს – ხოხბისყელისფერ საწმერთულებს. 

საღამოობით გამოიზოგე შენი ულუფა რომის, ათენის, სტამბოლის სიო. დაეწაფე. ფართოდ გაშალე ეგ მკლავები, თმა გაიშალე. შემოიხვიე გოგოობაში ვერჩაცმული ფრიალა კაბა, ლაღი კისკისი. 

ოღონდ, ზომიერად. რომ არ მოიკეთო, არ გასუქდე, რომ არ გაფუვდე, ზედმეტი ხორცი არ მოისხა, როგორც განაცხადი. ვინმეს თვალში რომ არ მოხვდე. 

თორემ, მოგწვდება ძველი ქმარი. 

ძველი გულისსწორი

ძველი დედის ძმა

მოგაგნებს, გოგო.

არ შეგარჩენს. მაგ ფილტვებში გაგიყრის დანას, მაგ ლაღ სუნთქვას არ გაპატიებს.

და შენი მწიფე სისხლი იტყვის ბალადას ვარდისფურცლობებზე, გაზაფხულის ბაღების თქეშზე, ალუბლისთვალა ქალწულებზე, კორჩიოტებზე, ნორჩ კოკრებზე, მწიფე მაყვლით მოსვრილ ღაწვებზე, აფეთქებამდე მისულ მარწყვებზე. 

შენ დაგიტირებენ, როგორც აღათოს. დები მოგაყრიან ვერცხლის საყურეებს და ყველა ფილტვებდასერილი, უხერხემლო გოგოს ადგილას ამოვა ვაზი – თავკვერი, ან – ასურეთული. მოშრიალე და მოგუგუნე. 

შენ, სისხლო, ჩემო.

ჩემო დაო.

შენ ხარ სისხლი. 

სად არ დაღვრილი, ან ჯერ არ დაღვრილი და დასაღვრელი.

ჰარიარალიარალე, ქალებო.