2024 წლის 29 ნოემბერს, პარლამენტთან მიმდინარე საპროტესტო აქციის გაშუქებისას, „პუბლიკის” ჟურნალისტი ალექსანდრე ქეშელაშვილი შინაგან საქმეთა სამინისტროს თანამშრომლებმა გაიტაცეს, გაძარცვეს და სასტიკად სცემეს. ალექსანდრეს გადაუდებელი ქირურგიული ოპერაცია დასჭირდა, ხოლო მეორე ოპერაციისთვის ახლა ემზადება. დღეს კი იგივე უწყება ნაცემ ჟურნალისტს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევას ედავება.
მოყავისფრო ავეჯით გაწყობილ, საშუალო ზომის დარბაზში ათიოდე ჟურნალისტი ზის. მათ წინ, ხის მოაჯირით გამოყოფილ სივრცეში, ერთ მხარეს მაგიდას შინაგან საქმეთა სამინისტროს იურისტები მისხდომიან. მათ შორის მარიამ დოლიძე, რომელიც მოგვიანებით საკუთარ საქმიანობაზე საინტერესო განმარტებას მოგვაწვდის.
მეორე მხარეს „პუბლიკის” ჟურნალისტი ალექსანდრე ქეშელაშვილი ადვოკატებთან, ჯანო ჭკადუასა და მარიამ პატარიძესთან ერთად ზის. შუაში დგას მოწმის ტრიბუნა, რომელსაც რამდენიმე წუთში ცრუ დამპატიმრებელი და ცრუ მოწმე პოლიციელები დაიკავებენ.
– აბრძანდით – ამბობს სასამართლოს მდივანი.
მოსამართლე ნინო ენუქიძე დარბაზში შემოდის.
– დაბრძანდით – პაუზის გარეშე აგრძელებს ის.
სხდომა იწყება.
შინაგან საქმეთა სამინისტრო ალექსანდრეს ედავება, რომ: აქციაზე ყოფნისას იგინებოდა უმისამართოდ, იყენებდა უწმაწურ სიტყვებს, არ ემორჩილებოდა პოლიციის არაერთგზის მოწოდებას, ცდილობდა პოლიციის კორდონის გარღვევას.
ვინ არის იურისტი?
პროცესის დასრულების შემდეგ შსს-ს იურისტი მარიამ დოლიძე სასამართლო დარბაზში რჩება. სხვა პროცესი აქვს, გვეუბნებიან მანდატურები. ეს ტყუილია, დოლიძეს უბრალოდ ჟურნალისტების კითხვებზე პასუხის გაცემა არ სურს და მათ წასვლას ელოდება.
საბოლოოდ, იგი ჩვენთან საუბარში კითხვის საპასუხოდ ამტკიცებს, რომ იურისტობა ნიშნავს „რასაც ჩასძახებენ, ის ამოიძახოს“.
– დიახ, ზუსტად ეგ არის იურისტობა – აზუსტებს იგი.
მისი თქმით, იურისტებს არა სამართლის, არამედ მხარის დაცვა ევალებათ, ხოლო საკუთარი პირადი აზრი პროცესზე არ გამოუთქვამს.
მანამდე იგი დამაჯერებელი ხმით იძახებს ე.წ. დამკავებელ პოლიციელს, 27 წლის თამაზ თავაძეს, რომელიც სიტყვასიტყვით იმეორებს შაბლონურ ტექსტს, რომელიც ზეპირად გეცოდინებათ, თუკი რამდენიმე პროცესს დაესწრებით.
ჩვენების დასაწყისში თამაზ თავაძე იმდენად ღელავს, რომ პრაქტიკულად ჩურჩულებს. მისი ხმა სასამართლოში არავის ესმის, მოსამართლე რამდენჯერმე სთხოვს, ხმას აუწიოს. „რა ვქნა ასეთი ტემბრი მაქვს” – თავს იმართლებს იგი.
რამდენიმე წუთში იგი უხერხულობას სძლევს და მკაფიოდ იწყებს შეთხზული ისტორიის თხრობას.
იგი ჰყვება, რომ აქციაზე შენიშნა მოქალაქე, რომელიც ჰყვებოდა მასობრივ შეძახილებს, იგინებოდა, იწევდა კორდონის გასარღვევად, პოლიციელს იგი დაამახსოვრდა წვერით, მას ესმოდა მისი გინების ხმა, ხედავდა მისი პირის მოძრაობას. არ დაუნახავს პრესის დიდი ბეიჯი, ფოტო და ვიდეო კამერები, სპეციალური აღჭურვილობა.
მას ცვლის მოწმე პოლიციელი გიგი ბობოხიძე. ის ადასტურებს, რომ ყველაფერი ისე იყო, როგორც მისმა კოლეგამ, თამაზ თავაძემ უთხრა სასამართლოს.
ადვოკატების რამდენიმე კითხვა ააშკარავებს, რომ არც თამაზ თავაძეა ალექსანდრეს დამკავებელი, არც გიგი ბობოხიძე – რაიმეს მოწმე. „დაკავებაც კი არ დამინახავს” – გვეტყვის იგი პროცესის შემდეგ, სასამართლოს ეზოში.
ის, რომ პოლიციელების ჩვენებები ურთიერთსაწინააღმდეგო და შეთხზულია, ამისთვის საჭირო არაა იურისტის დიპლომი. მაგალითად, ერთი პოლიციელი ამბობს, რომ იდგა ალექსანდრესგან ათიოდე მეტრში, მეორე – პრაქტიკულად ალექსანდრეს წინ. თუმცა ჩვენების მიხედვით, ამავე დროს ისინი იდგნენ გვერდიგვერდ. ერთი პოლიციელი ამბობს, რომ სამხრე კამერები თან ჰქონდათ, მაგრამ დაუზიანდათ, მეორეს თქმით კი კამერები საერთოდ არ წამოუღიათ, რადგან შეხლა-შემოხლის მოლოდინი ჰქონდათ და არ სურდათ დაზიანებულიყო. ერთხმად ამტკიცებენ, რომ ახსოვთ ალექსანდრეს წვერი, და ხედავდნენ მისი პირის მოძრაობას, როდესაც ჟურნალისტი იგინებოდა. თუმცა სასამართლო დარწმუნდება, რომ ალექსანდრეს სპეცეკიპირება, ჩაფხუტი და აირწინაღი სრულად ფარავდა მის სახეს და ახშობდა ხმას.
გასახსენებლად: მოსამართლე ყველა მოწმის ჩვენების დაწყებამდე აფრთხილებს, რომ ცრუ ჩვენება სისხლის სამართლის წესით ისჯება.
თამაზ თავაძე საბოლოოდ სასამართლო პროცესზევე აღიარებს ოქმისგან განსხვავებულ სიმართლეს – რომ მას ალექსანდრე არ დაუკავებია, რომ მან იგი „სხვა დეპარტამენტის თანამშრომლებისგან გაიფორმა”.
პოლიციელების დაკითხვის შემდეგ ადვოკატებმა სასამართლოს წარუდგინეს მოწმე, „პუბლიკის” ჟურნალისტი ბასტი მგალობლიშვილი, რომელიც გატაცებამდე რამდენიმე წუთით ადრე ალექსანდრეს გვერდით მუშაობდა, და ასევე ვიდეომტკიცებულებები, სადაც ნათლად ჩანს შემდეგი:
ქეშელაშვილი აქციაზე დგას ჟურნალისტის მაიდენტიფიცირებელი ბეიჯით, ჩაფხუტით, აირწინაღით, ზურგზე ზურგჩანთით, სადაც აწყვია ტექნიკური ხელსაწყოები, ხელში უჭირავს პროფესიონალური ფოტო კამერა. იგი იმყოფება ჭიჭინაძის ქუჩის ბოლოს და აშუქებს დემონსტრაციას. მოულოდნელად მას თავს ესხმის ნიღბიან სპეცრაზმელთა ჯგუფი, შეიტაცებენ გროვაში, აგლეჯენ ჩაფხუტს და ათობით მათგანი მას გამეტებით სცემს თავსა და სახეში. მისი ცემა გრძელდება მთელი კორდონის გავლის/გათრევის განმავლობაში. „უბრალოდ დამაკავეთ, აღარ შემიძლია, ნუღარ მირტყამთ”, ეუბნება მათ. მოგვიანებით ალექსანდრე გაიხსენებს, რომ მას სცემდნენ მანამდე, ვიდრე პარლამენტის უკან პოლიციელებთან „მიაგდებდნენ”. ერთ მომენტში ალექსანდრე კარგავს გონებას.
სწორედ ამის შემდეგ ერთვება საქმეში თამაზ თავაძე. მას არათუ არ დაუკავებია ჟურნალისტი, არათუ არც დაუნახავს მისი დაპატიმრება, არამედ საერთოდ სხვაგან, პარლამენტის უკან, მანქანაში იჯდა და ელოდა მორიგ მსხვერპლს, რომელიც იმ ღამეს მრავლად ჰყავდა.
საბოლოო სიტყვა ალექსანდრე ქეშელაშვილმა დაიწყო იმ აირწინაღით, რომელიც მას 29 ნოემბრის ღამეს ეკეთა. იმის საილუსტრაციოდ, რომ ამ ეკიპირების ქვეშ არათუ მის წვერს და პირის მოძრაობას ვერ დაინახავდა ვერავინ, არამედ ხმასაც ვერ გაიგონებდა. მან სასამართლოს მოუთხრო, როგორც დააკავეს, სცემეს, გაძარცვეს, (პოლიციელებმა მოიპარეს ძვირადღირებული ფოტოაპარატები და ლინზები). ალექსანდრეს მონათხრობით თავდაპირველად მას ჰქონდა განცდა, რომ ეს იყო შეცდომა, თუმცა მეორე დღეს ის იგებს, რომ იმ ღამით პოლიციელები თავს დაესხნენ 25-მდე ჟურნალისტს. განსაკუთრებით მძიმედ დაშავდა ჟურნალისტი გურამ როგავა. და მან გააცნობიერა, რომ ეს იყო სისტემური დავალება. ალექსანდრე საუბარს ასრულებს დაპატიმრებული ჟურნალისტის, მზია ამაღლობელის შესახებ საუბრით და მოითხოვს მის გათავისუფლებას, ისევე როგორც დევნის შეწყვეტას მთელი მედიის მისამართით.
სასამართლო გადაწყვეტილებას 17 მარტს გამოაცხადებს.
