ავტორი
სტატია
უკვე წელიწადზე მეტია, ქართული კინოს სექტორის წარმომადგენელთა უმრავლესობა ბოიკოტის რეჟიმშია და ყოველგვარი თანამშრომლობა შეწყვეტილი აქვს როგორც კინოცენტრთან, ისე კულტურის სამინისტროსთან.
ბოლო ათწლეულების სწრაფმა ურნაბიზაციამ სრულიად ახალი პრიზმიდან წარმოაჩინა თანამედროვე ქალაქების დინამიკა და მათი სწორი დაგეგმვისა და მდგრადი განვითარების აუცილებლობა. ტრასნფორმაციის ამ უმნიშვნელოვანეს ეტაპზე გადაწყვეტილებები, რომლებსაც მივიღებთ, ურბანული ლანდშაფტის კონტურებს მოხაზავს და მილიონობით ადამიანის ცხოვრების ხარისხსს განსაზღვრავს.
014 წელს, როცა საქართველომ ევროკავშირთან ასოცირების შესახებ ხელშეკრულებას მოაწერა ხელი, ერთ-ერთ ვალდებულებად სწორედ გარემოს დაცვის მიმართულებით ღონისძიებების გატარება აიღო.
„დილის 8-იდან ვიწყებდით მუშაობას, რადგან, სანამ მოვაწესრიგებდით ყველაფერს, 1 საათი გვჭირდებოდა. 9 საათიდან ვიხსნებოდით და გვიან საღამომდე ვმუშაობდით, მერე ისევ ჩვენ ვალაგებდით იქაურობას. თან სულ ფეხზე უნდა ვმდგარიყავით და მომღიმარი სახე გვქონოდა. დაჯდომის უფლება მხოლოდ შესვენების დროს გვქონდა".
ყველაზე მოწყვლადი უსახლკარო ჯგუფი - ქუჩაში მცხოვრები, მიუსაფარი ადამიანები არიან, რომლებიც სოციალურად დაუცველთა ბაზაშიც ვერ რეგისტრირდებიან, რადგან მისამართი არ აქვთ. შესაბამისად სახელმწიფოს მხრიდან დახმარებასაც ვერ იღებენ.
საქართველო უმნიშვნელოვანესი გადაწყვეტილების მოლოდინშია: მიმდინარე წლის ოქტომბერში ევროკომისიის სხდომაზე ქვეყნის ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსის საკითხი უნდა გადაწყდეს, დეკემბერში კი ეს გადაწყვეტილება საბოლოოდ დაადასტურონ ევროკავშირის წევრმა ქვეყნებმა.
უკვე თითქმის წელიწადია, საქართველოს შრომის ბაზარზე დამსაქმებლები კადრების დეფიციტზე ალაპარაკდნენ. თვე არ გავა, რომელიმე მედიაში მსგავსი შინაარსის ფრაზები არ შეგხვდეთ: „კადრებს სანთლით ვეძებთ“, „თანამშრომლებს ვერ ვპოულობთ“, „დირექტორს უფრო მარტივად იპოვი, ვიდრე მიმტანს“, „მომსახურე პერსონალის პოვნა ფანტასტიკის სფერო გახდა“.
იტალიის სხვადასხვა ქალაქში მცხოვრები საქართველოს მოქალაქეები პუბლიკასთან ჰყვებიან, თუ რა ხდება ქვეყანაში, როგორ ართმევენ თავს კრიზისს და რისი გათვალისწინება უწევს მოსახლეობას ვირუსისგან თავის დასაცავად.
ბრუკლინში, ებრაელი იმიგრანტების ოჯახში დაბადებული ბერნი სანდერსი ჯერ კიდევ 60-იანი წლებიდან იყო ჩართული სამოქალაქო უფლებებისა და მშრომელთა ინტერესებისთვის მებრძოლ კამპანიებში.
