კანის კინოფესტივალის წლევანდელი მთავარი პრიზი, ოქროს პალმა ფრანგი რეჟისორის, ჟუსტინ ტრიეს ფილმს „დაცემის ანატომიას“ გადაეცა. რეჟისორს მანამდე რამდენიმე მხატვრული და დოკუმენტრუი ფილმი აქვს გადაღებული, თუმცა 44 წლის ტრიესთვის ეს პირველი დიდი აღიარებაა და შესაბამისად, მისი სახელიც პირველად გამოჩნდა გლობალურ კინოსამყაროში.
„დაცემის ანატომიის“ სიუჟეტი მწერალი ქალის, სანდრა ვოიტერის ირგვლივ ვითარდება, რომელიც ქმრის მკვლელობაშია ეჭვმიტანილი და სასამართლოზე თავისი უდანაშაულობის დამტკიცებას ცდილობს. მისი მეუღლე, სემუელი, უნივერსიტეტის პროფესორი და ცოლისგან განსხვავებით, დამწყები, ნაკლებად წარმატებული მწერალია. ის გაურკვეველ ვითარებაში სახლის მესამე სართულიდან გადმოვარდება, რა დროსაც სანდრაც სახლშია. სემუელს მისი და სანდრას 11 წლის შვილი, დანიელი აღმოაჩენს ეზოში, როცა ის ძაღლთან ერთად სახლში ბრუნდება. ბავშვი პატარაობაში ავარიაში მოყვა, რის შედეგადაც მხედველობის მძიმე დაზიანება აქვს და მხოლოდ სილუეტებს არჩევს. თუმცა, მისი შეზღუდული მხედველობა გაძლიერებული სმენით კომპენსირდება და სწორედ ეს სმენა და მის მიერ აღქმული ხმები გადაიქცევა ფილმში თხრობის ერთგვარ ელემენტად. სახლიდან გასვლამდე დენიელს მშობლების ჩხუბის ხმა ესმის, თუმცა, ხმამაღალი მუსიკის გამო სიტყვებს ვერ არჩევს. ამიტომ, სასამართლოზე დაზუსტებით არ შეუძლია თქვას, რამდენად სერიზოული და მძაფრი იყო მათი კონფლიქტი. დენიელი მორალური დილემის წინაშე დგას, მისთვის დედაც და მამაც თანაბრად მნიშვნელოვანი და ძვირფასია, მაგრამ სიმართლის დადგენის მზინით მან კარგად უნდა გიახსენოს, რა დაინახა ან გაიგო და როგორი იყო მისი მშობლების ურთიერთობა. მისი დაქვეითებული მხედველობაც ერთგვარი სიმბოლოა, რაც რეალობის აღქმის უარყოფაზე და სირთულეზე მიგვითითებს. რეალობის, რომელიც ხშირად ისედაც ძალიან ბუნდოვანი და სუბიქტურია.
მიუხედავად იმისა, რომ ფილმში დიდ არტისტულ წიაღსვლებს და განსაკუთრებულ ხელწერას ვერ ვხედავთ, ის თხრობის სისადავით და სიმძაფრით მაინც გამახსოვრდება და სეანსიდან გამოსვლის შემდეგ კიდევ დიდხანს მოგყვება. „დაცემის ანატომია“ ურთიერთობების, ძალაუფლების დინამიკის და ადამიანის ქცევის სირთულეების მრავალშრიანი კვლევაა. აქ ყველაფერია: სიყვარული, შიში, ტკივილი თუ იმედგაცურება. სასამართლო პროცესის მიმდინარეობისას წარმოდგენილი მტკიცებულებები ნელ-ნელა ავლენს სანდრას და სემუელის ურთერთობის სირთულეებს და კომპლექსურობას, რაც საინტერესოდ წარმოაჩენს მათი ქორწინების ბნელ მხარეებს და აჩენს კითხვას: შეგვიძლია კი ბოლომდე ვიცნობდეთ ადამიანებს, ვინც ყველაზე ახლოს არიან ჩვენთან?
ფილმი გვაჩვენებს, თუ როგორ შეიძლება შელახოს ადამიანებს შორის ნდობა გადაუჭრელმა და მოუგვარებელმა ემოციურმა ბრძოლებმა და გაურკვეველმა ურთიერთობებმა. ეს არის ფსიქოლოგიური სასამართლო დრამა, სადაც რთული გაარჩიო, რა არის რეალური და რა ფანტაზიის ნაყოფი.
განსაკუთრებით უნდა გამოვყოთ მთავარი როლის შემსრულებელის, სანდრა ჰიულერის კარგი თამაში. ის ოსტატურად ართმევს თავს მისთვის დაკისრებულ საკმაოდ რთულ მისიას და როლს. მოსიყვარულე დედა, წარმატებული მწერალი, ბუნდოვანი და იდუმალებით მოცული პირადი ცხოვრების მქონე ქალი, ქმრის მკვლელობაში ეჭვმიტანილი- მისი პერსონაჟი ამ ყველაფერს იტევს და ცდილობს, ამ ქაოსში ბალანსი არ დაკარგოს.
მიუხედავად იმისა, რომ ფილმის ფინალში სასამართლო კონკრეტულ გადაწყვეტილეაბას იღებს, ჟუსტინ ტრიე არ გთავაზობს მარტივ პასუხებს და ისევ ბუნდოვანებას გვიტოვევს. ეს ის შმთხვევაა, როცა ჭეშმარიტების ძიება უფრო მეტ კითხვებს წარმოშობს, ვიდრე პასუხებს.
