„სწორედ მაშინ უმეტესი მოთხოვნა იყო საკვებზე, უფრო ბავშვებისთვის ითხოვდნენ საკვებს. ამიტომ რა თანხაც გროვდებოდა, ძირითადად, 200 -300 ლარი ასეთ ოჯახებს ვეხმარებოდით, საკვები და ტანსაცმელი მიგვქონდა. ბევრი თანხა ვერ გროვდებოდა, რადგან იმ პერიოდში ყველას გაუჭირდა, შესაბამისად, დახმარების მსურველიც ბევრი აღარ იყო, "- ამბობს ანა.

როცა საქართველოს მთავრობამ უმუშევრად დარჩენილი მოსახლეობისთვის კომპენსაციების გაცემა დააანონსა, მოსახლეობამ სატელეფონო შეტყობინებები ქვემო ქართლში აზერბაიჯანულ ენაზე მიიღო, მაგრამ რეგისტრაცია და სხვა ყველაფერი იყო ქართულ ენაზე.