ამ სამართლიან ბრძოლაში დაშავებული და უკანონოდ დაკავებული ადამიანების წინაშე ვალდებულნი ვართ, ეს ყველაფერი საბოლოო გამარჯვებამდე მივიყვანოთ. ჩემი მთავარი მისიაც აქ და ახლა სწორედ ეს არის. 

არის თუ არა ლიბერალური დემოკრატიის ფასეულობები, რომლისკენაც, წინააღმდეგობრივი გზებით, მიემართებოდა ქვეყანა დამოუკიდებლობის აღდგენის შემდეგ (1991 წელს), გარედან თავსმოხვეული, ადამიანთა ცნობიერებაში ზემოდან ჩანერგილი (ან „ჩატენილი“) პარადიგმები, თუ ესაა შინაგანი (ინტერნალიზებული) ღირებულებები, როგორც ადამიანთა ცხოვრების წესის ორგანული ნაწილი?

ჩვენ ფიცი გვაქვს ნათქვამი და არა, როგორ ბანალურადაც არ უნდა ჟღერდეს, საქართველოს სიყვარულში არ დავიღლებით.

ოდენობების თემა ნარკოპოლიტიკის სფეროში ყველაზე პრინციპული და მნიშვნელოვანი საკითხია, მასზე მოდის სამართალდამცავი უწყებების ყველაზე დიდი წინააღმდეგობა

თავად ფაქტი, რომ მოსკოვში საბავშვო წიგნების საერთაშორისო ფორუმი იმართება იმ დროს, როცა რუსეთი წელიწადზე მეტია უკრაინაში ხოცავს უდანაშაულო მოქალაქეებს და უკვე ასობით ბავშვია დაღუპული, მორიგი ცინიზმია ამ ქვეყნის მხრიდან. საბავშვო ლიტერატურა სისხლიანი ხელებით არ იწერება!

(თუმცა, არა იმ გზით, რომელსაც ბევრი თქვენგანი მოიაზრებს)

ჩემი მეხსიერების პირველი ეპიზოდები ღრმა ბავშვობიდან იწყება. 2000-იანების შავ-ბნელი დღეები და დიზელის ჭვარტლისგან გაშავებული კედლები დღემდე სილუეტებად დამყვება, მიუხედავად იმისა, რომ ახლა, ჯერჯერობით მაინც, არ ვწუწუნებთ ელექტროენერგიაზე, წყალსა თუ ბუნებრივ აირზე, 2000-იანებში ეს კომუნალური სიმდიდრეები კითხვაზე, თუ რა გვეშველებოდა, პასუხის აუცილებელი ატრიბუტები იყო.

ბოლო ორი წლის განმავლობაში ახალ ამბებში მოისმენდით ან სოციალურ მედიაში თვალს მოკრავდით ინფორმაციას კომერციული ბანკის რეკორდული მოგების შესახებ. დიახ, ეს მართალი ამბავია. ამავდროულად, ზედიზედ 17 თვე იგებდით, რომ ფასების საერთო დონის ზრდა ორნიშნაა.  ეს ორი რამ კი ერთმანეთთან მიზეზ-შედეგობრივ კავშირშია.

ალბათ, ყველამ ვისწავლეთ დაწყებით კლასებში, რომ დედამიწას გარშემო ჰაერის დიდი გარსი აკრავს, რომელსაც, შეიძლება, ჩვენს ნახატებსა და ილუსტრაციებში არ ვითვალისწინებდით ხოლმე, მაგრამ რეალურად, იმაზე დიდი მნიშვნელობა აქვს ჩვენთვის, ვიდრე წარმოგვიდგენია.

აზერბაიჯანისებრი მზაობა რომ ჰქონოდა საქართველოს, სულ მინიმუმ, რუსეთის შიშითა თუ კარნახით უარს არ იტყოდა უნიკალურ შესაძლებლობაზე - ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსზე.