ავტორი
სტატია
რუსეთ-უკრაინის ომსა და საქართველო-ევროკავშირის ურთიერთობებში საქართველოს პოლიტიკის შემუშავებაზე საუბრისას, ამოსავალი წერტილი უნდა იყოს იმის გააზრება, თუ რა ბერკეტები აქვს რუსეთს საქართველოს წინააღმდეგ და რა შემთხვევებში აამოქმედებს მათ პუტინი. საფრთხეებზე საუბრისას ქართული ოცნება უბრალოდ იტყუება, როდესაც არარსებულ დასავლურ კონსპირაციას, ომში ჩართვის თაობაზე გლობალურ შეთქმულებასა და ბირთვული ომის შიშებს ახვევს თავზე მოსახლეობას.
უკრაინის სამხედრო წარმატებებმა რუსული არმიის პერსონალის მინიმუმ მესამედი შეიწირა დაღუპულების, დაჭრილების, დაკარგულებისა და ტყვედ ჩავარდნილთა სახით. ამისგან კიდევ ცალკე დგას დეზერტირობის საკითხი. შედეგად, არმია ვეღარ უმკლავდება ყველა ფრონტს და ხარკოვიდან მოუწიათ გაქცევა. მოშიშვლებული აქვთ აფხაზეთი, ცხინვალის რეგიონი, ყარაბაღი, ცენტრალური აზია და, როგორც ბოლო დღეებში გახდა ცნობილი, პეტერბურგის საჰარეო თავდაცვაც.
აზერბაიჯანისებრი მზაობა რომ ჰქონოდა საქართველოს, სულ მინიმუმ, რუსეთის შიშითა თუ კარნახით უარს არ იტყოდა უნიკალურ შესაძლებლობაზე - ევროკავშირის წევრობის კანდიდატის სტატუსზე.
22-23 თებერვალს ჟორდანიამ ტელეგრამები გაუგზავნა პარიზში მყოფ საქართველოს ელჩს - აკაკი ჩხენკელს. ინსტრუქცია იმეორებდა სტოქსის ნააზრევს - ჩხენკელს უნდა დაერწმუნებინა დასავლეთის ქვეყნები, რომ ამ უკანასკნელთ თურქეთი საქართველოს დახმარებაზე დაეყოლიებინათ.
„ქართული ოცნების“ პოლიტიკა და ქმედება უკრაინასთან მიმართებით შემდეგი თეზისებით ხასიათდება:
რა გვეშველება და რა შევცვალოთ? ამაზე პასუხი ცალკე ძალიან ვრცელ პუბლიკაციას მოითხოვს. ამ ეტაპზე და მოკლედ, პირველ რიგში, უნდა შევცვალოთ ხელისუფლება.
რუსეთი ჯერჯერობით ნაადრევად თვლის ჩარევას. სომხეთში ფაშინიანი ისევ პოპულარულია, ერი მის გარშემოა გაერთიანებული. სტეპანაკერტისადმი მიმართული საფრთხე კიდევ უფრო საშიში და რეალური უნდა გახდეს, აზერბაიჯანმა უნდა დაიკავოს რამდენიმე რაიონი, რომ ბაქოც დაკმაყოფილდეს და ფაშინიანის ხელისუფლებასაც დაუსვას საკუთარმა ხალხმა წარუმატებლობის გამო კითხვები.