ახლა ცოლების ხოცვის დროა, მშიერი ბავშვების გაუპატიურებისა და პედოფილი ეპისკოპოსის მიერ დედაქალაქის მთავარ ტაძარში წირვის აღვლენის დროა, რასაც ყველა ითმენს - „ბნელიცა“ და „ნათელიც“, მორწმუნეცა და ურწმუნოც, ლიბერალიცა და კონსერვატორიც, მემარჯვენეცა და მემარცხენეც, პოზიციაცა და ოპოზიციაც...

ბავშვობიდან ჩემს მამოძრავებელ ძალას კომუნიკაცია და ადამიანებთან ურთიერთობა წარმოადგენდა. ახლაც სწორედ ეს ყველაფერი მეხმარება ჩემს ყოველდღიურ საქმიანობაში, რაც უდიდეს სიამოვნებას მანიჭებს.

ვფიქრობ, საკითხი უნდა შევატრიალოთ და საკმარისზე მეტჯერ დავსვათ კითხვა: რა იქნებოდა ქართული კინო საბჭოთა კავშირის ცენზურის გარეშე? იქნებ უკეთესი ყოფილიყო? ნუთუ არ გიფიქრიათ ამაზე? თუ თქვენ იმ ადამიანებს მიეკუთვნებით, რომლებიც მიიჩნევენ, რომ სწორედ ამ წნეხის შედეგად აღწევდნენ ადამიანები სასურველს?

ისტორიამ, ჩვენმაც და სხვისამაც, გვასწავლა, რომ ყველაფერი შესაძლებელია, თუ არის ერთობა. შინაარსიანი, იდეური ერთობა ადგილს არ ტოვებს მერკანტილიზმისა და  პრეფერენციებისთვის, იქმნება სინერგია, რომელიც მიმართულია სწორი, პერსპექტიული ნაბიჯებისკენ და ძალიან რთულია ამ სინერგიის შეჩერება. მთავარი, ამ ეტაპზე სწორედ ამ სინერგიის დაქოქვა უნდა იყოს და ეს არ გამოვა, თუ არ იქნება ერთობა.

ამგვარად ხელისუფლებას აქვს განცდა, რომ კორუფციის, უსამართლობის, დასაქმების გამოწვევები გადაიფარება საზოგადოების გარკვეულ ნაწილში ღირებულებებზე შეტევით, რაც დაყოფს საზოგადოებას, ფოკუსს გაუბლარავს და პოლარიზებულ საზოგადოებაში, როგორც ამღვრეულ წყალში, ითევზავებს.

უახლესი ფილოოსოფიური მიმდინარეობა “ობიექტზე-ორიენტირებული ონტოლოგია” - ყველა სუბიექტ-ობიექტს: შიმპანზეს, სკამს, პლანეტა იუპიტერსაც და ავტომატს – ერთნაირ ონტოლოგიურ სტატუსს ანიჭებს. არცერთია ერთზე მეტი, ან ნაკლები. ეს რადიკალური იერიშია ანთროპოცენტრიზმის წინააღმდეგ, რომლის მიხედვით სამყაროს ბატონ-პატრონი ადამიანია – სასტიკი ცხოველი.

უფრო მეტიც, ძალაუფლება სასაცილო მდგომარეობაში აღმოჩნდა, როცა ხალხის დასაშინებლად და დასაშლელად გამოყვანილი „სერიოზული“ ძალა – ახალგაზრდებმა აბუჩადაც აიგდეს: ცეკვავდნენ გამაყრუებელ სირენებზე, ეცეკვებოდნენ წყლის ჭავლს, იცინოდნენ და ამავდროულად ძალიან გაბრაზებულები იყვნენ.