„ბოდი შოფის“ სულელურ მარკეტინგულ წიაღსვლაზე იმდენი მოვისმინეთ და წავიკითხეთ, მასზე ბევრი ლაპარაკი ნამდვილად აღარ ღირს, ყველაფერი გასაგებია და ჩემი პოზიციაც მისდამი, კაცმა (თუ ქალმა) რომ თქვას, ამ სიტყვით  - „სულელური“ - გამოვხატე.

საქართველოს სახელმწიფოებრივ-ინსტიტუციონალური გამართულობა, კანონის უზენაესობის იდეალი და სამოქალაქო საზოგადოების მორალური სიმწიფე არსებითი გამოწვევის წინაშე დადგა ნინოწმინდის ბავშვთა პანსიონატის გარშემო განვითარებული მოვლენების ფონზე.

ჩვენ, ვისაც გვძულს ყალბი პათეტიკურობა და ამის ნიაღვრის ატანა გვიწევს ყოველდღიურად; ჩვენ დავიღალეთ.

ლექსო ჯერ კიდევ ცოცხალი იყო. 4 ტელევიზიის გაერთიანებულ ეთერში ათობით ჟურნალისტმა მოვიყარეთ თავი. მათი უმრავლესობა ნაცემი, დაკბენილი, ხელმოტეხილი, თავგატეხილი, ნაფურთხები და ნაგინები იყო. იმ დღის შოკი ჯერ არ განელებულიყო, ბოლომდე არც გვქონდა გაანალიზებული, რა მოხდა, რა რეალობაში შევაბიჯეთ ივლისის იმ დღეს.

ჟურნალისტისთვის ბრაზი ცუდი მოკავშირეა. პროფესიული სტანდარტი საომარი მოქმედებებიდანაც კი ამბის მოყოლას გვავალდებულებს. გაბრაზებული, მით უფრო, განრისხებული ჟურნალისტის მიერ მოყოლილი ამბავი აუდიტორიისთვის ხშირად ნაკლებად სანდოა, ვიდრე მშვიდი თხრობა.

საქართველოში მხოლოდ ფულიან კაცს შეუძლია, ბაზარში ნაყიდი ხორცით ძაღლები გამოკვებოს. ის არ ცნობს ძაღლებისთვის სპეციალურად დამზადებულ საკვებს და მიიჩნევს, რომ ბუნებრივი მასალა ხელოვნურზე უკეთესია.

არავინ მიხსენოთ აქ ეს ყბადაღებული სიტყვა "განათლება" - განათლება ამ პრობლემა/ფენომენთან არაფერ შუაშია! განათლებიდან რას ამოკრეფ იმაზეა განათლება - აი ამოკრეფის მექანიზმი კი მოარლზე დგას - დელიკატური ღრმა მორალი ითვისებს განათლებიდან საჭიროს, პროგრესულს და სამომავლოს (ასეთი რამეების გამგები საქართველოში სავალალოდ ცოტაა!).

ახლაც ისეა, რომ ფეხბურთი უემბლიზე. დაბრუნდა, მაგრამ, აბა, თუ მართლა დაბრუნდა.

ყველა ამბავში, მაყურებელი ტრიბუნაზე და არა ტელეფონსა და ტელევიზორში, ფეხბურთის ძველი, სამუდამო ბედნიერებაა, რომელიც მის უპირველესობას განაპირობებს სპორტთა შორის. სანაკრებო ფეხბურთი კი ხომ, საერთოდ. ინჯოი!-თან ჯერ პენალტობია არ დაწყებულა.

ვსაუბრობთ მე-20 საუკუნის საკულტო ალბომებზე, სხვადასხვა პერიოდიდან და სხვადასხვა მუსიკალური ჟანრიდან, ალბომებზე, რომელთაც არ აქვთ რაიმე საერთო, გარდა მათი საკულტო სტატუსისა

არადა, სასიამოვნო კაცი ჩანდა. რაღაცნაირი, ინტელიგენტური გარეგნობით, მსხვილჩარჩოიანი სათვალით, ხელში ფლომასტერითა და ბლოკნოტით, სადაც სწრაფად ჩაიხატა ჩემი და ჩემი მეუღლის წარმოსახვა, თუ როგორი უნდა ყოფილიყო სამზარეულო, რა ზომის, რა ფორმის, რამდენი სათავსოთი... ჩანახატს რომ დავხედე, მივხვდი, გაგვიგო.

“წინარეკიბერნეტიკულ მანქანებში ყოველთვის აჩრდილები სახლობდნენ... არსებითად, მანქანები არ იყვნენ თვითქმედები, თვითქმნილები და ავტონომიურები. მათ არ შეეძლოთ ადამიანის ოცნების ასრულება, მხოლოდ მისი დაცინვა. ისინი იყვნენ არა ადამიანები, საკუთარი თავის ავტორები, არამედ მხოლოდ მასკულინისტური რეპროდუქციული ოცნების კარიკატურები.”