ბლოგი
ამავე დროს მემარჯვენე მედია საშუალებები ინტერესდებიან, თუ რატომ არ აწერენ ხელს აღნიშნულ შეთანხმებას სხვა პოლიტიკური აქტორები. ეს ერთგვარი „შერცხვენის“ სტრატეგია ხდება ელექტორალური გამორკვევის საშუალება. მარტივად ეს სტრატეგია ასე ჟღერს, არ აწერ ხელს, ესეიგი ჰომოფობი ხარ. ეს მიდგომა კი თავისი არსით ჰომოფობიურია, რადგან ჰომოფობიის ინსტრუმენტალიზებას ახდენს.
მინდა, რამდენიმე ეპიზოდი აღვწერო იმ ახალგაზრდა ბიჭის ცხოვრებიდან, რომელსაც არასდროს უოცნებია ცოლის შერთვაზე, შვილების დაზრდაზე, რომლის სექსუალობაც ქვეყნისთვის უდიდეს განსაცდელად გადაუქცევიათ. ეს ბიჭი მე ვარ. კაცობა ჩემთვის არასოდეს ყოფილა ჰაერივით მსუბუქი და გამჭვირვალე.
საჩუქრის გაცემისა და მიღების ტრადიციას ძალიან დიდი ისტორია აქვს. ზოგიერთი კვლევით ის ადამიანთა სამყარომდეც არსებობდა. ალბათ, არ მოიძებნება კულტურა, რომელიც ამ იდეას რაღაც ფორმით მაინც არ აღიარებს. ამ ტოტალობიდან მხოლოდ და მხოლოდ ის გამომდინარეობს, რომ ეს იდეა ჩვენთვის ორგანულია. სანამ ადამიანს აქვს მატერიალური მოთხოვნილება, რომელსაც, რა თქმა უნდა, მიწოდების რაოდენობა ვერ აკმაყოფილებს, მანამდე იარსებებს საჩუქრის იდეაც, როგორც ცალსახად პოზიტიური აქტი.
საქართველოს ბანკი კორპორატიული სოციალური პასუხისმგებლობის ფარგლებში განათლების ხელშეწყობის მიზნით არაერთ პროექტს ახორციელებს და სკოლებში მულტიფუნქციური იდეათეკების მოწყობას აგრძელებს.
მართალია, 2020 წელსაც რაღაცეები დაინგრა, მაგრამ იცით რა? ჩვენ პატარა ქვეყანა ვართ, ფული არა გვაქვს, თორემ გული – იცოცხლე, შეგვტკივა, განსაკუთრებით – ბანკების მმართველებსა და საფონდე ბირჟავიკებს, ბოდიში, ბირჟებს, შიგადაშიგ კი პარლამენტარებსაც შეაქვთ თავიანთი წილი პატრიოტიზმის ყულაბაში…
ისედაც, დიდად არ იკლავდა თავს გამოჩენით, მაგრამ რაც დახარჯა, ხომ უნდა მიიღოს, გადათვალოს, შეამოწმოს. შთამაგონებელი პარკები, უსისტემოდ სისტემატიზებული ცხოველები და „თქვენს ეზოში გადარგული ხე ვიყო“ - უფრო წმინდა ბავშვობის მეტაფორაა და ფაქიზ ეგზისტენციას არ შევეხებით.
ბოლო პერიოდში შეცვლილი რეალობისა და დიდი გამოწვევების საპასუხოდ, ჯერ კიდევ გასულ წელს, საქართველოს ბანკმა წამყვან საკონსულტაციო და რეკრუტინგულ კომპანია ინსორსთან თანამშრომლობით პროექტი - „მომავლის პროფესიების“ განხორციელება დაიწყო.
სოფელში მთის აფეთქება და მთელი ხეობის მისაკუთრება, ქალაქში უმუშევრობა და ადამიანის ცხოვრებისთვის შეუსაბამო ხელფასები, ოლიგოპოლიური ფასები წამლებსა პროდუქტებზე, საჯარო სივრცეების მისაკუთრება, სათამაშო ბიზნესის ყვავილობა და სხვა - ერთი სენის სხვადასხვა გამოვლინებებია.
მოცემულ მომენტში ჩემი, როგორც მოქალაქის, ამომრჩევლის, ჟურნალისტის მთავარი პრეტენზია არის ის, რომ არც ხელისუფლება, არც ოპოზიცია საერთოდ არ გრძნობს თავს ანგარიშვალდებულად ხალხთან, საზოგადოებასთან, მედიასთან.
ამ პროცესში სატირალი დიდი გვაქვს. 30-წლიანი სახელმწიფოებრიობანას ხლაფორთის ფონზე, ისევ სამოქალაქო შესკდომის რეჟიმში ვართ და პალესტინა-ისრაელის მსგავსი რაუნდები გვჭირდება მედიატორ-ფასილიტატორებით ერთ ოთახში, მაგიდასთან აღმოსაჩენად.
რა არის ამისთვის საჭირო? ვიფიქროთ არა იმაზე, თუ „რა მინდა“, ან „სხვა როგორ უნდა მოიქცეს“, არამედ იმაზე, თუ „რა არის საჭირო“, „რა არის რეალისტური“ და „მე რა შემიძლია გავაკეთო“ - რომ გამოვიდეთ იმ ჩიხიდან, რომელშიც დღეს ჩვენი საზოგადოებაა შესული. გავხდეთ ზრდასრულები. გავიზარდოთ.
რა არის ის „დაკვეთა”, რასაც უმრავლესობა ითხოვს პოლიტიკოსისაგან, და რომელსაც, როგორც არაერთხელ მწარედ ვიწვნიეთ, არაფერი აქვს საერთო ქვეყნისა და ხალხის სამსახურში დგომასა და კეთილდღეობასთან?