სამწუხაროა, რომ ამგვარი მიდგომა ჯერ კიდევ ერთეული გადაწყვეტილების სახით არსებობს და მასობრივი ხასიათი არ აქვს.

ის ნიშნავს გადმოწეულ საზღვრებს. ამ საზღვრების შეხსენებას. და პირველ რიგში საკუთარ თავში გადმოწეული საზღვრების შეხსენებას ნიშნავს – თავისუფლების საზარალოდ.

ხომ არ ყარს შენი ფეხები მაღალ ჩექმებში? ხომ არ გექავება გადაპარსული თავი ჩაფხუტის ქვეშ? ხომ არ აცემინებ მტვრისაგან, როცა ტანკის სარკმლიდან თვალყურს გვადევნებ? ხომ არ გეშინია, რომ სიკვდილი მაინც მოვა შენს გასაშიშვლებლად?

რა თქმა უნდა, ამ კრებულზე, მის თითოეულ კარედზე და თითოეული ლექსის გადმოთარგმნის პლასტებზე დაუსრულებლად შეიძლება ლაპარაკი და წერა, მაგრამ ამჯერად ეს ვიმყოფინოთ.

ვისაც უნდა მდუმარედ  ჭამოს სირცხვილის პური მე მირჩევნია დავიჩივლო რიხით და  დიდხანს მისი სიმწარე გულზე მაწევს და სასას მიწვავს პატიოსან შრომას შენ უგდებ გროშებს ოცნებებს მიკლავ და მიხრჩობ ფურთხში მე ძალას ვიკრებ რომ  შენსკენ დავძრა შეკრული მუშტი.

უკვე შუაღამე იყო, როდესაც ნატალიას შვილი და რძალი, მიხასი და ულიანა ფეხზე წამოვყარეთ. საწყლები სულ ახალი ჩაძინებულები იყვნენ.

ლიტერატურა ერთი უძველესი ისტორიაა, დაბადებული ქალობრიობასთან ერთად, რომელსაც ჩვენ უკვე საუკუნეებია ვყვებით სხვადასხვა ენით და დეკორაციებით, არქეტიპული პროგრამირება, რომლის კოდი ბოლომდე არ გვესმის, მაგრამ რომელიც მაინც მუშაობს, ეს ტრანსგრესიული ნარატივია, რომელიც გამოხატავს ჩვენი სახეობის არსს, ხოლო მწერალი ამ ნარატივით შეპყრობილი სუპერსტარი განდეგილია, სამყაროს პირდაპირ ეთერში.

მე მილანში არ ვყოფილვარ და, რადგან მეგობრებთან ერთად ვიყავი, ძირითადად უცხო ადამიანებთანაც არ მიწევდა კონტაქტი. თბილისიდან გაციებული წავედი, ყელი ძალიან მტკიოდა, მაგრამ ვერ მოვითმინე იტალიური ნაყინი რომ არ მეჭამა და უარესად ავიტკიე.

არსებობენ უცნაური ტიპის ადამიანები. ისინი ვინც მთლიანად და უგულწრფელესად ემსახურებიან ადამიანთა გარემო-სამყაროს, მათ მისწრაფებებს და მიზნებს, სცემენ პატივს და უყვართ ადამიანთა ისტორია, მოკლედ რომ ვთქვათ - საზოგადოების კეთილშობილი მსახურნი არიან, მაგრამ თავად, ვერა და ვერ ეწერებიან ორგანულად იმაში, რასაც ასე თავგამოდებით მსახურობენ.

არავინაა ჩვენზე მეტი. არავინ იცის ჩვენზე კარგად, რა სჭირდება ამ ქვეყანას. წარსულის გაანალიზებაშიც მაგრები ვართ და მომავლის საპროგნოზო მაჩვენებლების გაზომვაშიც. აბა, ჩვენზე უკეთ ვინ იცის, როგორ ჩაუტაროს ექსპერტიზა დაფლეთილ, დანაკუწებულ და კიდურებმორღვეულ გვამს, ისტორიის სანაგვეზე რომ გდია.

სამწუხაროდ, ბოლო ათწლეულებში ქართული სასამართლოს განვითარების ისტორია მხოლოდ ინსტიტუციურ მოწყობაზე მოგვითხრობს და მართლმსაჯულებაზე მიმდინარე პროფესიული დისკუსიებიც იშვიათად სცდებოდა ლეგალისტურ ჩარჩოებს.