მინდა, რამდენიმე ეპიზოდი აღვწერო იმ ახალგაზრდა ბიჭის ცხოვრებიდან, რომელსაც არასდროს უოცნებია ცოლის შერთვაზე, შვილების დაზრდაზე, რომლის სექსუალობაც ქვეყნისთვის უდიდეს განსაცდელად გადაუქცევიათ. ეს ბიჭი მე ვარ. კაცობა ჩემთვის არასოდეს ყოფილა ჰაერივით მსუბუქი და გამჭვირვალე.

საჩუქრის გაცემისა და მიღების ტრადიციას ძალიან დიდი ისტორია აქვს. ზოგიერთი კვლევით ის ადამიანთა სამყარომდეც არსებობდა. ალბათ, არ მოიძებნება კულტურა, რომელიც ამ იდეას რაღაც ფორმით მაინც არ აღიარებს. ამ ტოტალობიდან მხოლოდ და მხოლოდ ის გამომდინარეობს, რომ ეს იდეა ჩვენთვის ორგანულია. სანამ ადამიანს აქვს მატერიალური მოთხოვნილება, რომელსაც, რა თქმა უნდა, მიწოდების რაოდენობა ვერ აკმაყოფილებს, მანამდე იარსებებს საჩუქრის იდეაც, როგორც ცალსახად პოზიტიური აქტი.

საქართველოში მონღოლთა ბატონობის დროს ორი პარალელური სოციალური რეალობა იყო. ერთ რეალობაში მოსახლეობა ორმაგ გადასახადებს იხდიდა, ცალკე საკუთარი სახელმწიფოს და ცალკე დამპყრობელი იმპერიის სასარგებლოდ, მეორე რეალობაში კი ეკლესია ორმაგი საგადასახადო შეღავათებით სარგებლობდა, როგორც მეფისგან, ასევე, ყაენისგან.

ადამიანის საკუთარ თავთან გაცნობის პირველი ეტაპი სკოლაში იწყება, სადაც ის იწყებს სწავლას და უყალიბდება იდენტობა, ადამიანი სწავლობს საკუთარი ქვეყნის წარსულს. მაგრამ ჩვენს შემთხვევაში ასე არ მოხდა - სკოლაში სულ სხვა რამ ვისწავლეთ, მერე კი სხვა გარემოში სხვა რეალობაში ყოფნა მოგვიწია.

იქნებ, ერთადერთი რამ, რაც თეკლას მსგავსად ბათუმი-სტამბოლის გეოგრაფიულ საზღვარსა და ქალობა-კაცობის გზაჯვარედინზე მყოფთ სჭირდებათ, სწორედ ისაა, რომ ნიქ ქეივის მსგავსად, ხელი ჩასჭიდონ და ნაზად, თუ საჭიროა, ყვირილით უთხრან: “შეჩერდი! ლამაზი ხარ!”

სამყაროს განფენა "კრებითი გონია"! "კრებითი გონი" არსებობის ფორმის მაქსიმალური აქტუალობაა - ანუ თუ როგორც იხატება/ირეკლება სამყარო ჩვენთვის და ჩვენში დროის ყოველმოცემულ მონაკვეთში.

გაუნათლებელი ადამიანის ასეთი ბნელი დამოკიდებულება, შეიძლება ვთქვათ, ნორმალურია, მაგრამ უნივერსიტეტის ლექტორის მსგავსი დამოკიდებულება თავისი აზერბაიჯანელი სტუდენტების მიმართ - მიუღებელი. ნუთუ განათლების სამინისტროში არ არსებობს შესაბამისი კონტროლის მექანიზმი? და თუ არსებობს როგორ მუშაობს ის?

მესი ზოგადად ნამეტანი უცნაური ვინმეა. მასზე თითქოს ყველამ ყველაფერი იცის და ბოლოს აღმოჩნდება ხოლმე, რომ ამ უცნაურ კაცზე საბოლოოდ ბევრი არც არაფერი გვცოდნია. ალბათ სწორედ ამიტომაც დაარქვეს ლეო მესის “უცხოპლანეტელი“. მართლია ეს მეტსახელი მე დიდად არ მომწონს, მაგრამ “ფეხბურთის ღმერთებს“, “ფეხბურთის მეფეებს“, “იმპერატორებს“ და “გუბერნატორებს“ ნამდვილად სჯობს...