ივლიანე ხაინდარავას ავტორობით ახლახანს გამოქვეყნებული წერილი რამდენიმე საინტერესო თეზისს შეიცავს. ერთ მათგანს არსებითად, ვეთანხმები, მეორეს - ნაწილობრივ, თუმცა გავრცობის და ინტერპრეტაციის დათქმით.

ხან ვმარცხდები, ხან ვიმარჯვებ, მაგრამ ერთს არასდროს ვაკეთებ, სხვას არ ვეკითხები ნიშნისმოგებით და წამღერებით – „რას შვებოდი, რატომ, რისთვის, სად იყავი მაშინ?“ რადგან, თუ ცუდ მხარეს ვიყავი, ვცდილობ, ახლა აღარ ვიყო. სანამ ცოცხალი ვარ, ამის შესაძლებლობა მაქვს და გაქვს. ხოლო მკვდრებზე, მკვდრებმა ილაპარაკონ.

საქართველოს სახელმწიფოებრივ-ინსტიტუციონალური გამართულობა, კანონის უზენაესობის იდეალი და სამოქალაქო საზოგადოების მორალური სიმწიფე არსებითი გამოწვევის წინაშე დადგა ნინოწმინდის ბავშვთა პანსიონატის გარშემო განვითარებული მოვლენების ფონზე.

მუსიკისა და “ფლეილისტისა” არ იყოს, ხომ ყველას გვყავს სევდისა და სიხარულის პოეტები, ნიკო სამადაშვილი კი, დიდი ქართველი პოეტი, ჩემი საყვარელი პოეტი, მუდამ თან მახლავს, განურჩევლად გუნება-განწყობისა, მისივე სიტყვებით რომ ვთქვა: “ის ჩემში უსტვენს, ვით საყდრის ჩიტი”.

ასეთი ამბავი არსებობს, თითქოს, მომაკვდავ ჰენრიკ იბსენს, უკანასკნელი სიტყვა გაბრაზებით წამოუძახია: ”პირიქით”. ამავე გადმოცემით, სავარაუდოდ, მწერალმა ეს მაშინ თქვა, როდესაც იქ მყოფი არწმუნებდა, რომ ავადმყოფი იბსენი გამოკეთების გზაზე იყო.

არსებობს ერთი თვალით უხილავი არსება, სახელად კორონა, რომელსაც ვერ ვხედავთ, მაგრამ ყველგან შეიძლება იყოს, არ იცი, სად გადაეყრები, ვის აზის ცხვირზე, ან ხელზე, ან იქნებ შენს ფანქარზეც კია წამოსკუპებული.

რა დროს ლექსი და საბავშვო პოეზიაა, როცა ქვეყანაა გადასარჩენიო, მეტყვის ვიღაც. იქნებ, მართალიც იყოს, მაგრამ მე მგონია, რომ ქვეყანა ბევრი ისეთი აგურისგან შენდება, რაც, ერთი შეხედვით, უმნიშვნელო შეიძლება მოეჩვენოს ვინმეს.

ისტორიამ, ჩვენმაც და სხვისამაც, გვასწავლა, რომ ყველაფერი შესაძლებელია, თუ არის ერთობა. შინაარსიანი, იდეური ერთობა ადგილს არ ტოვებს მერკანტილიზმისა და  პრეფერენციებისთვის, იქმნება სინერგია, რომელიც მიმართულია სწორი, პერსპექტიული ნაბიჯებისკენ და ძალიან რთულია ამ სინერგიის შეჩერება. მთავარი, ამ ეტაპზე სწორედ ამ სინერგიის დაქოქვა უნდა იყოს და ეს არ გამოვა, თუ არ იქნება ერთობა.

აქამდე ხელისუფლებები გვარწმუნებდნენ, რომ ხალხისთვის კარგია ის, რაც კარგია ინვესტორისთვის. აწი ხალხმა უნდა თქვას, თავად რას ფიქრობს ამაზე.

ის შიში და შფოთვა, რომელიც კოვიდის მიმართ არის, კოვიდზე ვერ მიიმართება – ერთი უჩინარი პატარა ნაწილაკია, ზომით მიტკლის უხილავ ნაჩვრეტებზე უფრო მცირე. ამიტომ, ამ შიშისა და უსუსურობის განცდის საპასუხოდ აღმოცენებული კოლექტიური ბრაზი პროეცირდება უახლოეს ხელმისაწვდომ გარემოსა და ობიექტებზე – ადამიანებზე, მანქანებზე, სახლებსა და ა.შ.