ბლოგი
ვფიქრობ, საკითხი უნდა შევატრიალოთ და საკმარისზე მეტჯერ დავსვათ კითხვა: რა იქნებოდა ქართული კინო საბჭოთა კავშირის ცენზურის გარეშე? იქნებ უკეთესი ყოფილიყო? ნუთუ არ გიფიქრიათ ამაზე? თუ თქვენ იმ ადამიანებს მიეკუთვნებით, რომლებიც მიიჩნევენ, რომ სწორედ ამ წნეხის შედეგად აღწევდნენ ადამიანები სასურველს?
სატარიფო პალატის საქმიანობის შედეგად 1919-1920 წლებში არაერთი შრომითი დავა გადაიჭრა გაფიცვის უფლების გამოყენების გარეშე, მხარეები მორიგდნენ ხელფასის ზრდის კონკრეტულ მარჟებზე
პლაგიატი აკადემიური სიყალბის ერთ-ერთი გამოვლინებაა. ყველაზე ხშირად ის სხვათა ნაშრომების ან მათი ნაშრომებიდან გარკვეული ნაწყვეტების წყაროს მითითების გარეშე გამოყენებაში ვლინდება. აკადემიურ სივრცეებში პლაგიატი მარტივად დაიკავებს ყველაზე მძიმე „დანაშაულის“ ადგილს.
თუ მომხდარ მოვლენებს ქრონოლოგიურად გადავხედავთ, გაგვიკვირდება კიდეც, როგორ ახერხებენ პოლიტიკოსები ბრაზის დაგროვებას - მთავრობების იდენტური შეცდომების გამო. მედიის თავისუფლების მსოფლიო ინდექსში საქართველოს მაჩვენებელი საუკეთესო არასოდეს ყოფილა.
რა არის ამისთვის საჭირო? ვიფიქროთ არა იმაზე, თუ „რა მინდა“, ან „სხვა როგორ უნდა მოიქცეს“, არამედ იმაზე, თუ „რა არის საჭირო“, „რა არის რეალისტური“ და „მე რა შემიძლია გავაკეთო“ - რომ გამოვიდეთ იმ ჩიხიდან, რომელშიც დღეს ჩვენი საზოგადოებაა შესული. გავხდეთ ზრდასრულები. გავიზარდოთ.
საერთოდ, ძალიან ბევრი რამეა, რისი ახსნაც ძალიან გამიჭირდება, რაც, ერთი შეხედვით, პარადოქსულია, თუმცა ჩვენს ყოველდღიურ რეალობადაა ქცეული.
თქვენი არ ვიცი და მე ამ დღეებში ხშირად მახსენდებიან ჩემი მშობლები, კარგი, წესიერი ხალხი, რომლებთაც მთელი შეგნებული ცხოვრება საბჭოთა კავშირში გაატარეს და მის თამაშის წესებზე მორგება მოუწიათ. დედაჩემისგან ორი შეგონება მახსოვს, სხვადასხვა დროსა და ვითარებაში ნათქვამი, მაგრამ ამის გამო არანაკლებ შეუსაბამო.
ყველაზე სწორი და ეფექტიანი გზა არის, რომ მსესხებელმა მიმართოს სასამართლოს და მოითხოვოს ხელშეკრულების ბათილად ცნობა. რისი ..პრეცენდენტებით, როგორც უკვე აღვნიშნე არის,
თუ გამითენდება ისეთი დილა, როცა ყველასათვის საყვარელი გავხდები და რომელიმე ტელეგადაცემაში მისულს, ჩემზე იტყვიან - „ყველასათვის საყვარელი მუსიკოსი, მებო ნუცუბიძე“-ო, აი მაგ დღეს დავკიდებ გიტარას და ჩემს უსაყვარელეს როიალს ლურსმნებზე
ბიძინა ივანიშვილის “ქართული ოცნების” დუმილი არ გვიცავს რუსეთის სამხედრო აგრესიისგან, არამედ პირიქით, ის გვხდის უფრო დაუცველს მორიგი რუსული სამხედრო ინტერვენციის წინაშე. რუსეთისთვის საქართველოსთან მორიგი ომის წამოწყების ფასი ძალიან დაბალია. უნდა გვესმოდეს, რომ ჩვენი ქვეყნის გადარჩენა დამოკიდებულია მხოლოდ საერთაშორისო მხარდაჭერაზე; რუსეთთან პირისპირ დარჩენილ საქართველოს შანსი არ აქვს.
ძველი და კარგად ნაცნობი კლიშეა, რომ პოლიტიკა ბინძური საქმეა. ამაში დასარწმუნებლად საკმარისია ნებისმიერ ქვეყანაში, თუნდაც ზედაპირულად გადავხედოთ საარჩევნო კამპანიების დროს, პოლიტიკოსების მხრიდან გაჟღერებულ ბრალდებებს და თავდასხმებს ოპონენტების მიმართ.
ვსაუბრობთ მე-20 საუკუნის საკულტო ალბომებზე, სხვადასხვა პერიოდიდან და სხვადასხვა მუსიკალური ჟანრიდან, ალბომებზე, რომელთაც არ აქვთ რაიმე საერთო, გარდა მათი საკულტო სტატუსისა