ვფიქრობ, საკითხი უნდა შევატრიალოთ და საკმარისზე მეტჯერ დავსვათ კითხვა: რა იქნებოდა ქართული კინო საბჭოთა კავშირის ცენზურის გარეშე? იქნებ უკეთესი ყოფილიყო? ნუთუ არ გიფიქრიათ ამაზე? თუ თქვენ იმ ადამიანებს მიეკუთვნებით, რომლებიც მიიჩნევენ, რომ სწორედ ამ წნეხის შედეგად აღწევდნენ ადამიანები სასურველს?

უფრო მეტიც, ძალაუფლება სასაცილო მდგომარეობაში აღმოჩნდა, როცა ხალხის დასაშინებლად და დასაშლელად გამოყვანილი „სერიოზული“ ძალა – ახალგაზრდებმა აბუჩადაც აიგდეს: ცეკვავდნენ გამაყრუებელ სირენებზე, ეცეკვებოდნენ წყლის ჭავლს, იცინოდნენ და ამავდროულად ძალიან გაბრაზებულები იყვნენ.

ამავე დროს მემარჯვენე მედია საშუალებები ინტერესდებიან, თუ რატომ არ აწერენ ხელს აღნიშნულ შეთანხმებას სხვა პოლიტიკური აქტორები. ეს ერთგვარი „შერცხვენის“  სტრატეგია ხდება ელექტორალური გამორკვევის საშუალება. მარტივად ეს სტრატეგია ასე ჟღერს, არ აწერ ხელს, ესეიგი ჰომოფობი ხარ. ეს მიდგომა კი თავისი არსით ჰომოფობიურია, რადგან ჰომოფობიის ინსტრუმენტალიზებას ახდენს.

რა არის ამისთვის საჭირო? ვიფიქროთ არა იმაზე, თუ „რა მინდა“, ან „სხვა როგორ უნდა მოიქცეს“, არამედ იმაზე, თუ „რა არის საჭირო“, „რა არის რეალისტური“ და „მე რა შემიძლია გავაკეთო“ - რომ გამოვიდეთ იმ ჩიხიდან, რომელშიც დღეს ჩვენი საზოგადოებაა შესული. გავხდეთ ზრდასრულები. გავიზარდოთ.

თუ მომხდარ მოვლენებს ქრონოლოგიურად გადავხედავთ, გაგვიკვირდება კიდეც, როგორ ახერხებენ პოლიტიკოსები ბრაზის დაგროვებას -  მთავრობების იდენტური შეცდომების გამო. მედიის თავისუფლების მსოფლიო ინდექსში  საქართველოს მაჩვენებელი საუკეთესო არასოდეს  ყოფილა.

საერთოდ, ძალიან ბევრი რამეა, რისი ახსნაც ძალიან გამიჭირდება, რაც, ერთი შეხედვით, პარადოქსულია, თუმცა ჩვენს ყოველდღიურ რეალობადაა ქცეული.

პლაგიატი აკადემიური სიყალბის ერთ-ერთი გამოვლინებაა. ყველაზე ხშირად ის სხვათა ნაშრომების ან მათი ნაშრომებიდან გარკვეული ნაწყვეტების წყაროს მითითების გარეშე გამოყენებაში ვლინდება. აკადემიურ სივრცეებში პლაგიატი მარტივად დაიკავებს ყველაზე მძიმე „დანაშაულის“ ადგილს.

ამ სამარცხვინო მოვლენის ვიდეოკლიპებმა მსოფლიო მოიარა, ენით აუწერელი აღშფოთება და ზიზღი გამოიწვია და ქართველთა ერის სირცხვილად მოინათლა! 

ვსაუბრობთ მე-20 საუკუნის საკულტო ალბომებზე, სხვადასხვა პერიოდიდან და სხვადასხვა მუსიკალური ჟანრიდან, ალბომებზე, რომელთაც არ აქვთ რაიმე საერთო, გარდა მათი საკულტო სტატუსისა

მომიტაცეს, როგორც ჩემი უფროსი და და მერე იქაურობას ავტომატის ჯერი მიარწყიეს? განა, მოვიდა ჩემი დროც, აღარ უნდა ვიყო ქალწული? არა. არა. მარა ეგრე სადაა, დაო. ბედს უნდა დამორჩილდე, არც მე მიყვარდა თავიდან ჩემი ქმარი, 13 წლისას მომიტანეს სახლში ნიშანი. რას იტყოდა საწყალი მამაჩემი. ბედია, ეტყობა. მერე შეიყვარებ.

“წინარეკიბერნეტიკულ მანქანებში ყოველთვის აჩრდილები სახლობდნენ... არსებითად, მანქანები არ იყვნენ თვითქმედები, თვითქმნილები და ავტონომიურები. მათ არ შეეძლოთ ადამიანის ოცნების ასრულება, მხოლოდ მისი დაცინვა. ისინი იყვნენ არა ადამიანები, საკუთარი თავის ავტორები, არამედ მხოლოდ მასკულინისტური რეპროდუქციული ოცნების კარიკატურები.”