ბლოგი
და მაინც, ვინ არის ძიძა? გლობალურად, ძიძების უმრავლესობას ქალები წარმოადგენენ. საქართველოში ძიძების უმეტესობა დამსაქმებელთან ზეპირი შეთანხმების საფუძველზე მუშაობს. ეს ნიშნავს, რომ ძიძად ყოფნა გამორიცხავს ნებისმიერი ტიპის ფორმალურ სტაბილურობას. ძიძად დასაქმებულებისთვის არ არსებობს ან იშვიათია, ღირსეული ანაზღაურება, დარეგულირებული სამუშაო დრო, დასვენების დრო და დასაქმების ადგილზე შესასრულებელი საქმეების ერთგვარ საზღვრებში მოქცევა.
ყველა სტიქია და ყველა საქციელი შეთქმულია შენ წინააღმდეგ. იქნებ, შენთვის უკეთესი იქნება ჩაიცვა სიძულვილის აბჯარი, დაიმალო ზიზღის ციხე-სიმაგრეში, იოცნებო ზეადამიანურ უდარდელობაზე? თუმცა დროის ექოები ადრე თუ გვიან მაინც მოგაგნებდნენ შენს ყველაზე შორ დავიწყებაშიც კი... როცა ჭრილობას არაფერი აფერხებს, თავად იდეებიც წითლად იღებებიან ან გროვდებიან ერთმანეთზე როგორც სიმსივნეები.
მაშინ, როცა ჩვენი ქვეყნის მოსახლეობის დიდი ნაწილი დაბნეულია, გრძნობს დაუცველობას და ხვალინდელი დღის შიშს, არსებობს ადამიანთა მცირე ჯგუფი, რომელიც ამ ვითარებაში ახალ შესაძლებლობებს ხედავს.
არჩევანი არსებობს და თუ ვინმეს უკეთესი იდეა არ გვაქვს, მაშინ დროა დავიწყოთ განათლების სისტემის ძირეული რეფორმა.
თუ ამ ჩანაწერს კითხულობთ ე.ი. სახლში ხართ გამოკეტილი და გულდამძიმებული გასცქერით დაცარიელებულ ქალაქს. შეიძლება სახლში დარჩენის ფუფუნება არც გაქვთ და დგახართ დახლს მიღმა, მგზავრობთ მეტროთი ან ავტობუსით და უცნობთა სუნთქვის მცირე ცვლილებებსაც კი აყურადებთ
კორონავირუსის დროს კარანტინი ორ კვირას გრძელდება. შესაბამისად, მსუყე, მრავალგვერდიანი საკითხავი მოვიმარაგე (ძირითადად, ათასგვერდიანი წიგნებია), რომელიც იზოლირებულ ადამიანებს გამოადგებათ. სხვა შემთხვევაში ამხელა წიგნებისთვის დრო იშვიათად არის, ამიტომ ეს შესანიშნავი მომენტი, მგონი, არავინ უნდა გაუშვას ხელიდან. მაშ, ასე:
მომიტაცეს, როგორც ჩემი უფროსი და და მერე იქაურობას ავტომატის ჯერი მიარწყიეს? განა, მოვიდა ჩემი დროც, აღარ უნდა ვიყო ქალწული? არა. არა. მარა ეგრე სადაა, დაო. ბედს უნდა დამორჩილდე, არც მე მიყვარდა თავიდან ჩემი ქმარი, 13 წლისას მომიტანეს სახლში ნიშანი. რას იტყოდა საწყალი მამაჩემი. ბედია, ეტყობა. მერე შეიყვარებ.
არც იმის მჯერა, რომ ეს ბლოგი რომელიმე წინაზე რაიმეთი უკეთესი გამოვა, მაგრამ უნდა ვცადო და უნდა ვცადოთ; რაღაცნაირად ამ მძიმე სტატუს-ქვოსა და პერსპექტივის ფონზეც კი ნათელი წერტილებია მოსაძებნი, ასეთი წერტილების გარშემო პოზიტიური მუხტის ჩხიკინი, იდეების ხლართვა და მერე ვინ იცის, ან ვინ დაგვიშლის...
ეკონომიკის გახსნის პირველი ეტაპი დღეიდან, 27 აპრილიდან დაიწყება და სრულად იქნება დაშვებული მსუბუქი ავტოსატრანსპორტო საშუალებებით გადაადგილება, ასევე სრულად დაიშვება ტაქსების ოპერირება, ონლაინ ვაჭრობა (საბითუმო და საცალო), მიტანის მომსახურება ნებისმიერ პროდუქტზე და ღია ტიპის აგრარული ბაზრების საქმიანობა.
და მათ კვლავ იგრძნეს სიმსუბუქე, სიმსუბუქე პასუხისმგებლობისგან, როცა თაროებს დაუბრუნეს მტვერგადაწმენდილი წიგნები.
სადღაც ეწერა: “ხალათის ჯიბეში მას პაპიროსი ~"რეკორდი", სამი ასანთის კოლოფი, უბის წიგნაკი, ფანქარი და 281 მანეთი უპოვეს.”
ვფიქრობ, საკითხი უნდა შევატრიალოთ და საკმარისზე მეტჯერ დავსვათ კითხვა: რა იქნებოდა ქართული კინო საბჭოთა კავშირის ცენზურის გარეშე? იქნებ უკეთესი ყოფილიყო? ნუთუ არ გიფიქრიათ ამაზე? თუ თქვენ იმ ადამიანებს მიეკუთვნებით, რომლებიც მიიჩნევენ, რომ სწორედ ამ წნეხის შედეგად აღწევდნენ ადამიანები სასურველს?