სწორედ ასე იბრძოლა და იბრძვის „აზოვის“ ბატალიონი, ასე იბრძვის  და იბრძოლებს უკრაინა, ასე იბრძოლებს და იბრძვის საქართველო, რომელსაც 5 საუკუნის წინანდელი ნისლიანი ისტორიის ხეობებიდან მოსძახის, ქართლის დიდი მეფის - ლუარსაბ I-ის ანდერძი:     - “მამაცმან კაცმან თავი თვისი მგელსა უნდა ამსგავსოს და მტრისა ჯარი ცხვრისა ფარას და შიგან ასრე გამოერიოს,  ხოლო გამარჯვება ღმერთის ხელთ არისო...“

ლიტერატურა ერთი უძველესი ისტორიაა, დაბადებული ქალობრიობასთან ერთად, რომელსაც ჩვენ უკვე საუკუნეებია ვყვებით სხვადასხვა ენით და დეკორაციებით, არქეტიპული პროგრამირება, რომლის კოდი ბოლომდე არ გვესმის, მაგრამ რომელიც მაინც მუშაობს, ეს ტრანსგრესიული ნარატივია, რომელიც გამოხატავს ჩვენი სახეობის არსს, ხოლო მწერალი ამ ნარატივით შეპყრობილი სუპერსტარი განდეგილია, სამყაროს პირდაპირ ეთერში.

  აი სწორედ ეს გახლავთ ყველაზე საშინელი ამ ომში... გარდა აღმოსავლეთ და სამხრეთის ფრონტებისა, თითქმის მთელი უკრაინა ფრონტის ხაზია, როდის და საიდან გამოუშვებენ და დაგიშვებენ, ჩვენი „დაუძინებელი“ ჩრდილოელი მეზობლები არავინ იცის...

სასწრაფოდ შევხტით მანქანებში და მოვხიეთ. გზაში კი „ვადიმას ვაძილას“ მუტრუკი მძღოლის - აი, ხარკოველი ფერმერების ამბავი რომ მოგვიყვა, დაბომბვაშიც რომ არ იშლიდნენ კარტოფილის თესვას - დაფეთებული ბანით ნამღერი მოგვყვებოდა, რომელიც შემთხვევით კადრებშიც დარჩა...

     მთელი გზა კიევიდან დნეპრამდე ბლოკ-პოსტებით არის მოფენილი. ყოველ მათგანზე გვაჩერებენ და გულდასმით გვამოწმებენ. ქართული  პასპორტების დანახვაზე აშკარად კეთილგანწყობილად იღიმებიან და ცდილობენ, თითო-ოროლა ქართული სიტყვით გამოგველაპარაკონ: „გენაცვალე“... „გამარჯობა“ „ბიდჟო“... „ტბილისი“... ასევე გულდასმით ამოწმებდნენ თანამოქალაქეებსაც, ოღონდ, ყოველგვარი დაძაბულობის, ნერვიულობისა და მით უმეტეს, უხეშობის გარეშე...

არავინ ისეთი დაუცველი არ  არის, როგორც ზვარაკი რომელიც წკეპლის შიშით, საყასბოში მიყვება თავის ჯალათს სადაც ის ნამდვილად განწირულია, მაგრამ თუ შემობრუნდება, კი, შეიძლება დაიღუპოს , მაგრამ შეიძლება რქებზეც წამოაგოს თავისი სისხლისმსმელი...

უკვე შუაღამე იყო, როდესაც ნატალიას შვილი და რძალი, მიხასი და ულიანა ფეხზე წამოვყარეთ. საწყლები სულ ახალი ჩაძინებულები იყვნენ.

ბოდიში არავის მოუხდია არც თინასთვის, არც ელენესთვის არც მშობლებისთვის და დიდი გულისწყრომით უნდა ვაღიაროთ - ეს ალბათ იმიტომ, რომ როგორც ტიტუს მაქციუს პლავტუსი იტყოდა -„ადამიანი ადამიანისთვის მგელია!“

ჩვენი ქვეყნის ისტორია თავისუფლებისთვის ბრძოლის ისტორიაა, ამიტომაც საქართველოში თავისუფლებაზე საუბრობს ყველა - დიდი მწერლებიც, უბრალო მოქალაქეებიც, ბავშვებიც - მოდით, მოვუსმინოთ მათ:

თავისუფლება მოძრაობაშია, თავისუფლება ისე არ მოდის თუ შენც არ მიდიხარ მასთან... თავისუფლება მათი ხვედრია, ვინც  არ გაჩერდება თავისუფლებისკენ მიმავალ გზაზე.

მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოს კანონმდებლობით დაცულია ჟურნალისტის საქმიანობა, მათ ხშირად არ აქვთ საშუალება, თავისუფლად გააშუქონ მიმდინარე მწვავე მოვლენები, არც მათ მიმართ თავდასხმაზე რეაგირებენ სამართალდამცავები ადეკვატურად და კანონიც უხეშად ირღვევა.

ბაიდენმა,  საქართველოს პარლამენტის წინაშე გამოსვლისას განაცხადა: - „ჩვენ ვიცავთ პრინციპს, რომლის მიხედვით  სუვერენულ დემოკრატიებს აქვთ უფლება თავად მიიღონ  გადაწყვეტილებები და თავადვე  აირჩიონ პარტნიორები და ალიანსები."