ბლოგი
რა დროს ლექსი და საბავშვო პოეზიაა, როცა ქვეყანაა გადასარჩენიო, მეტყვის ვიღაც. იქნებ, მართალიც იყოს, მაგრამ მე მგონია, რომ ქვეყანა ბევრი ისეთი აგურისგან შენდება, რაც, ერთი შეხედვით, უმნიშვნელო შეიძლება მოეჩვენოს ვინმეს.
და მათ კვლავ იგრძნეს სიმსუბუქე, სიმსუბუქე პასუხისმგებლობისგან, როცა თაროებს დაუბრუნეს მტვერგადაწმენდილი წიგნები.
მეც, ვეთანხმები, რომ საქართველოს სიყვარულთან ქართულ ენას და სამშობლოს აღქმას მივყავართ და არა იმ გზას, რომელსაც ჩვენ ვირჩევთ ღმერთამდე მისასვლელად. იერუსალიმში პირველად ყოფნისას აქტიურად მოვიარე სომხური, არაბული, ებრაული და ქრისტიანული უბნები. შემდეგ ერთ-ერთი სახლის სახურავზე ავედი და – იქიდან ზუსტად იგივე ცა ჩანდა, რომელი უბნიდანაც არ უნდა გაგეხედა.
თუ კორონას მიერ შეცვლილ გარემოსა და მსოფლიო ტრენდებს გადავხედავთ, ისიც ცხადია, რომ ციფრული ტრანსფორმაციის სტრატეგია აუცილებლად უნდა დადგეს პოლიტიკის შემმუშავებელთა დღის წესრიგში - სხვაგვარად რთულად წარმოსადგენი იქნება ქვეყანა მსოფლიო ეკონომიკის ციფრულ რუკაზე.
დიახ, მხედველობაში მაქვს ვითომ საწყალი და ვითომ საცოდავი. ეს „ვითომ” ბავშვების საყვარელი სიტყვაა. აბა, გაიხსენეთ, ბავშვობაში რომ სახლობანას, ომობანას, დამალობანას თუ სხვა „ობანას” თამაშობდით და წარმოსახულ სამყაროს აგებდით: ვითომ შენ ხარ მამა და მე – დედა. ვითომ ომია და სანგრებში ვართ დამალული.
ასე რომ „ყოფილების“ საკითხი კარგად დასაფიქრებელია. იქნებ ღირდეს, მიუხედავად ემოციური სირთულისა, სუნ ძის ათასწლოვანი სიბრძნის დაჯერება და რაღაც ხნით მდინარის პირას ჩამოჯდომა...
მეტი ინფორმაციისთვის გეტყვი, რომ მსოფლიოში დევოპსის გარშემო სხვადასხვა კონფერენცია ტარდება, რომლებიც ახლა ონლაინაა ხელმისაწვდომი. საინტერესო მასალის გაცნობა Youtube-ის Channel-ებზეც მარტივად შეგიძლია. რაც შეეხება დევოპსით დაინტერესებულ სხვა ადამიანებს, მათ ნახავ Reddit-სა თუ ლინკდინზე.
ძალიან რთულია, ენთუზიაზმით სავსე ახალგაზრდა უყურებდე შენივე ქვეყანაში ზიზღისა და სიძულვილის უამრავ პრაქტიკას, რომელიც გულს უმაგრებს სახელმწიფოს მესვეურთ იყვნენ თამამნი, გაგრიყონ და დაგიძახონ „სხვა“. მუდმივად გელაპარაკონ როგორც მტერს, გითხრან, რომ ბიწიერი ხარ და აქ ცხოვრების, შენი „საძაგელი რწმენის“ მიხედვით ღვთისმსახურებით სარგებლობის უფლება არ გაქვს.
გულზე ხელი დაიდეთ, ან თუ გნებავთ ნუ დაიდებთ, ისე თქვით, რამეს თუ გეუბნებათ სახელი და გვარი - ნაჩო დუატო? სტაჟიან ბალეტომანებს, მრავალგზის პუანტგაცვეთილებს, თანამედროვე ცეკვით გატანჯულებს, ჟიზელის საფლავზე აღმართული ჯვარცმიდან გარდამოხსნილებს და კირკიტა კრიტიკოსებს, მაინცა და მაინც არ ვგულისხმობ...
მათ იცოდნენ, რომ საქართველოს რუკის კონტურის თუ მალევიჩის შავი კვადრატის იმიჯის ქვეშ მოუწევდათ ლექსების, რომანების თუ მუსიკის წერა, ახალი იდეებისა თუ ფორმების ძიება თუ პოზიციის გამოხატვა. და ისინი ამაზე წავიდნენ.
ერთი წუთით წარმოვიდგინოთ ნოამ ჩომსკის ტიპის ქართველი პოლიტიკოსი. მხედველობაში მაქვს ჩომსკის მშვიდი და თანმიმდევრული საუბრის მანერა და არა ინტელექტუალური გაქანება, რომელზე პრეტენზიაც ალბათ კიდევ დიდხანს ვერ ექნებათ ქართველ პოლიტიკოსებს. ჩომსკი, ებრაული წარმოშობის ამერიკელი ინტელექტუალი, მასაჩუსეტის შტატის ცნობილი უნივერსიტეტის MIT-s ლინგვისტიკის პროფესორი იყო წლების განმავლობაში.