თბილისის საქალაქო სასამართლოში ე.წ. პიჯაკების საქმის მორიგი განხილვა ხმაურის ფონზე მიმდინარეობს.
პროცესზე ხმაური ერთ-ერთი ბრალდებულის, საქართველოს მესამე პრეზიდენტის მიხეილ სააკაშვილის გამოსვლამ გამოიწვია.
მოსამართლე ბადრი კოჭლამაზიშვილმა სხდომის დაწყებისას განმარტა, რომ მიხეილ სააკაშვილს ყველა პროცესზე სიტყვით გამოსვლის შესაძლებლობა ვერ ექნება, თუმცა მას დართო ნება, 10-15-წუთიანი განცხადება გაეკეთებინა, რადგან, მოსამართლის თქმით, სააკაშვილის განცხადებაზე დაყრდნობით დაცვის მხარე შემდგომში შუამდგომლობის დაყენებას აპირებს.
მიხეილ სააკაშვილის შეფასებით, მისი სასამართლო პროცესი „მთლაიანდ პოლიტიკური, ანეკდოტური პროცესია“, „ყველაზე სამარცხვინო პროცესი საქართველოს მრავალათასწლიან ისტორიაში“. სააკაშვილის თქმით, მას ბრალს სდებენ სახელმწიფო ქონების გაფლანგვაში და არა მითვისებაში.
ამის შემდეგ ბრალდებულმა სასამართლოში დამსწრეებს აჩვენა ფოტოსურათები, რომლებზეც, მისი მტკიცებით, პრემიერ ღარიბაშვილის, ყოფილი თბილისის მერის და „სემეკის“ თავმჯდომარის დავით ნარმანიას და პროკურორ ჯარჯი წიკლაურის სახლებია აღბეჭდილი.
ფოტოსურათების გამოფენას პროკურორების პროტესტი მოჰყვა, რაც ორმხრივ შელაპარაკებასა და ხმაურში გადაიზარდა.
საბოლოოდ, მოსამართლემ მიხეილ სააკაშვილს სიმშვიდისკენ მოუწოდა და განაცხადა, რომ თუ ასე გაგრძელდებოდა, პროცესს დახურავდა.
„რა მნიშვნელობა აქვს, პროცესი არ არის, გინდა დახურე და გინდა მოხურე, სასამართლო არ არსებობს. თქვენი ზღაპრები მოუყევით ბებიათქვენს“, – განაცხადა სააკაშვილმა.
სააკაშვილის რეპლიკას მოსამართლის გაფრთხილება მოჰყვა.
ე.წ. პიჯაკების საქმე
ამ საქმეზე მიხეილ სააკაშვილი ბრალდებულია 182-ე მუხლის მეორე ნაწილის „ა“, „დ“ ქვეპუნქტით და მესამე ნაწილის „ბ“ ქვეპუნქტით (დიდი ოდენობით გაფლანგვა, ჩადენილი წინასწარი შეთანხმებით ჯგუფის მიერ და სამსახურებრივი მდგომარეობის გამოყენებით).
სასჯელი 7-დან 11 წლამდე ვადით თავისუფლების აღკვეთას ითვალისწინებს.
პროკურატურის მიხედვით, იმისთვის, რომ დაემალა საბიუჯეტო თანხის არამიზნობრივი ხარჯვა, მიხეილ სააკაშვილმა, სახელმწიფო დაცვის სპეციალური სამსახურის უფროსის, თეიმურაზ ჯანაშიას და ოთარ ქველიძის მონაწილეობით, საიდუმლო ფორმით პრეზიდენტის სარეზერვო ფონდიდან მისდამი უშუალოდ დაქვემდებარებული სდსს-თვის გამოყო თანხა.
ბრალდების მტკიცებით, 2009 წლის 1 მაისიდან 2013 წლის 25 თებერვლამდე მიხეილ სააკაშვილის პირადი მიზნებისთვის არამიზნობრივად დაიხარჯა სახელმწიფო ბიუჯეტის კუთვნილი 9 024 367.34 ლარი.
ხარჯი სდსს-ის უფროსის, თეიმურაზ ჯანაშიას ხელმძღვანელობით ჩამოიწერა და დოკუმენტებს უკანონოდ მიენიჭა გრიფი „საიდუმლო“.
პროკურატურის მიხედვით, არამიზნობრივ ხარჯს შორის იყო, მაგალითად, მიხეილ სააკაშვილის სტილისტის, ალი კამალის სასტუმროს მომსახურებასა და სამგზავრო ბილეთებში გადახდილი ფული, პრეზიდენტის ესპანელი მზარეულის, სერქიო ქალდერონ ლატასას ანაზღაურება და მისთვის გაწეული სხვა ხარჯი.
ასევე, სააკაშვილისთვის საზღვარგარეთ ვიზიტებისას სხვადასხვა დროს დაქირავებული ავიალაინერის, ლიმუზინისა და მინივენის, ვერტმფრენის ხარჯი, მიხეილ სააკაშვილისა და გიგი უგულავასათვის ავსტრიაში დაქირავებული „პორშეს“, „მერსედესისა“ და „აუდის“ მარკების ავტომანქანებში დახარჯული თანხა, მაჯის საათებში გადახდილი ფული.
ასევე, მიხეილ სააკაშვილისათვის დიდ ბრიტანეთში 7 პიჯაკისა და ერთი ქიშმირის სპორტული პალტოს შესაძენად გადახდილი თანხა, რის გამოც ამ საქმეს ე.წ. პიჯაკების საქმეც შეერქვა.
ამ საქმეზე დაცვის პოზიცია ასეთია: ბექა ბასილაია „პუბლიკასთან“ ამბობს, რომ 2009 წლამდე პერიოდში ამ ტიპის ხარჯს გასცემდა პრეზიდენტის ადმინისტრაცია და ამასთან დაკავშირებით პროკურატურას კითხვა არ აქვს, არც ბრალი არ წარუდგენია ვინმესთვის.
„2009 წლიდან პრეზიდენტის ადმინისტრაციიდან გარკვეული ხარჯის დაფარვა გადავიდა სახელმწიფო დაცვის სპეციალურ სამსახურში, მეტი უსაფრთხოების მიზნებიდან გამომდინარე, მაგრამ ხარჯის ბუნება არ შეცვლილა. შესაბამისად, თუ ადმინისტრაციის მიერ მსგავსი ხარჯის გაწევა დანაშაული არაა, როგორ შეიძლება ეს სდსს-დან დანაშაული იყოს?!
უფრო მეტიც, 2013 წელს, როცა პრემიერ-მინისტრი უკვე ბიძინა ივანიშვილი იყო, ხოლო სდსს-ის უფროსი – ანზორ ჩუბინიძე, ამ დროსაც ზუსტად იმავე ტიპის ხარჯს ეწეოდნენ, მაგრამ ამ ნაწილთან დაკავშირებით არავის არ აქვს კითხვის ნიშანი.
ხოლო რომელი ხარჯი დაიფარებოდა სდსს-დან, ამაზე გადაწყვეტილებას იმ კონკრეტულ მომენტში იღებდნენ იმისთვის, თუ რა სჯობდა მეტი დაცულობისთვის. ახლა შეიძლება ვინმეს გაუჩნდეს კითხვა, ამაღლებდა თუ არა ეს პრეზიდენტის დაცვას, მაგრამ იმ პერიოდში ასე მიიჩნევდნენ და ეს ცალკე საკითხია“, – ამბობს ბასილაია.
