ბევრ შემთხვევაში, მკაცრი სასჯელი არ არის კონკრეტული შედეგის მომტანი. ამან შეიძლება მოკლევადიანი შედეგი მოგვიტანოს, მაგრამ მას თუ არ ახლავს რესოციალიზაციის პროგრამები, რეაბილიტაციის პროგრამები, თუ არ მუშაობს სოციალური მუშაკი, ფსიქოლოგი, სპეციალური გუნდი მსჯავრდადებულთან, პენიტენციურ დაწესებულებასა და მართლმსაჯულების სისტემაშიც, განმეორებითი დანაშაულის რისკმა შეიძლება მოიმატოს კიდეც, არამცთუ დაიკლოს. 

ასტრონომების თქმით, დიდი ალბათობით  აღმოვაჩენთ სრულიად ახალ  და მოულოდნელ ფენომენებს, რომელთა არსებობის შესახებაც კი დღეს წარმოდგენა არ გვაქვს და  რომლებმაც შესაძლოა ამოაყირავოს ჩვენი ამჟამინდელი თეორიები სამყაროზე.

მენსტრუაცია ახლაც არის ძალიან სტიგმატიზირებული საკითხი. მენსტრუაციის დაწყებიდან მოყოლებული, ქალები ამ საკითხზე არ ვლაპარაკობთ.როდესაც რაღაცა არის ასეთი უხილავი,  ძალიან რთულია მოითხოვო  მენსტრუალური შვებულება დამსამქებლისგან. იმ პირობებში, როცა ასეთი სტიგმატიზირებულია მენსტრუაცია, ითვლება ქალის სისუსტედ. სხვა ეკონომიკური საკითხების გარდა შემოდის სტიგმაც, რომელიც გვაიძულებს ქალებს გავჩუმდეთ და გვქონდეს სირცხილის განცდა.

როგორ აფასებენ ევროპარლამენტში საქართველოში ამჟამად მიმდინარე პროცესებს და რა როლის შესრულება შეუძლია ევროპის პარლამენტს წლის ბოლომდე, რომ საქართველომ მიიღოს ევროკავშირის კანდიდატის სტატუსი? აქვს თუ არა ევროპარლამენტს შესაბამისი ინსტრუმენტები? „პუბლიკამ“ საქართველოს საკითხებზე მომუშავე რამდენიმე ევროპარლამენტარს მიმართა.

ოლჰა ბულგაკოვა ხარკივში ცხოვრობს, მოხალისეა და ჰუმანიტარულ ორგანიზაციას უძღვება. ის და მისი გუნდი ცდილობს, რომ უკრაინელ მოქალაქეებსა თუ საერთაშორისო საზოგადოებას მიაწვდინონ ხმა, თუ რა სჭირდება ხალხს, ვინც ომისგან დაზარალდა. ოლჰა ამბობს, რომ ხარკივის რეგიონის დიდი ნაწილი ისევ რუსული ოკუპაციის ქვეშ რჩება, დაბლოკილია გზების ნაწილი და მოხალისეებს დიდი რისკის ქვეშ უწევთ მუშაობა.

ზუგდიდში მეტადონის პროგრამის წინააღმდეგ არსებული უკმაყოფილება რამდენიმე სისტემური პრობლემის არსებობაზე მეტყველებს. სტიგმასთან ბრძოლის საჭიროების გარდა, წლებია სათემო ორგანიზაციები პროგრამის დიზაინის შეცვლის აუცილებლობაზე საუბრობენ, რასაც გავლენა ექნებოდა არსებულ გამოწვევებზეც. წლების განმავლობაში ამ საკითხების მოუგვარებლობამ კი უკმაყოფილების ისრები მხოლოდ ბენეფიციარებისკენ მიმართა და საზოგადოებაში პროგრამის მიმართ სკეპტიციზმიც გააღრმავა.

ჩემი პოდკასტი, მაგალითად, მოიცავს ორ ძალიან განსხვავებულ ნარატივს. დედაჩემის ოჯახი აფხაზეთის ომის დაწყებამდე რამდენიმე წლით ადრე გადმოვიდა თბილისში და მათ ომი მეორადი პერსპექტივიდან განიცადეს, როგორც დევნილების მეგობრებმა და ნათესავებმა.

აგანგაშოა, რომ თავად მოსამართლეები ვერ გრძნობენ სისტემის შიგნიდან გაჯანსაღების რეალურ აუცილებლობას, ვერ ხედავენ თავიანთ თავს საზოგადოების თვალით.

როდესაც სპექტაკლის მეორე, ინტერაქციულ ნაწილში აზდაკი ერთ-ერთ მაყურებელს პირდაპირ სოციალური მესიჯით მიმართავს - „დაიფიცე ნეტარხსენებული ნოამ ჩომსკის ხატზე“, სრულიად გასაგები ხდება რატომ იწვევს გაუგებრობა-დაბნეულობას  ეს ანტი-მედეას შესახებ დაწერილი ტექსტი. 

დაჩა მარაინიმ ალბათ არ იცის, როგორ გაუმართლა, რომ მისმა წიგნებმა იპოვეს თავიანთი ნამდვილი მთარგმნელი, რომელიც რეალურად მწერლის თანაავტორია - ამ სიტყვების საუკეთესო გაგებით. რომ ნუნუ გელაძის გადმოქართულებული დაჩა მარანი ისევე იკითხება, როგორც დღევანდელი იტალიური პროზის მშვენება დაჩა მარაინი.

ამ ცოდნის პირმშოა ეს არაჩვეულებრივი წიგნი - ისტორიკოს გიორგი სოსიაშვილის მაღალმხატვრული დოკუმენტი, რომელიც ბოლო წლების ქართული ლიტერატურის ღირსშესანიშნავ ფაქტად მოგვევლინა.