თბილისის საერთაშორისო კინოფესტივალი, კინომოყვარულთათვის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი კულტურული მოვლენა - დასრულდა. მართალია, კულტურის სამინისტრო ვერ თუ არ ხედავს ამ ღონისძიების მნიშვნელობას (რაც დაფინანსებაზე უარში გამოიხატა), თუმცა მაყურებლის სიმრავლე და პროგრამების მრავალფეროვნება რიგით 23-ე ფესტივალის წარმატებულობის დასტური იყო.

მოკლედ, კვირას საოცარი ფინალი იქნება - არანორმალურად მაგარი ამბავი უმაგრესი პერსონაჟებით. საოცარი ფინალი - თავისი მნიშვნელობით, თემატურობით, ქვეტექსტებით, დუელებით. 

სიმონ ჯანაშიას თქმით, პრობლემა ის კი არ არის, რომ სისტემაში შემოდის ახალი დიაგნოსტიკური შეფასება, პრობლემაა - ვის და რა ფორმით შემოაქვს ეს შეფასება. მისივე განმარტებით, ტესტს რომ სკოლებს სთავაზობდნენ, მაგალითად, უნივერსიტეტები და არა სახელმწიფო, ნაკლებად იარსებებდა რისკი იმისა, რომ სკოლების მხრიდან ეს ტესტირება აღქმული იქნება, როგორც კონტროლის მექანიზმი.

როგორც საჯარო, ისე კერძო სექტორში, ეთნიკური უმცირესობების წარმომადგენლებს ექმნებათ ბარიერები, რომ დასაქმდნენ. დაბალია ასევე მათი საზოგადოებრივ თუ პოლიტიკურ ცხოვრებაში ჩართულობაც. ხელი არ მიუწვდებათ სრულყოფილად განათლებაზე, ჯანდაცვაზე თუ სხვადასხვა სახელმწიფო სერვისზე. ამის ფონზე  ხშირად ქვეყნის დატოვებაც უწევთ. არსებული რეალობა კი, ქვეყნის ცხოვრებიდან მათ სოციალურ გარიყვას იწვევს. 

ჩხუბსა და გარჩევებზე ბევრი დაიწერა და ამაზე დროს აღარ წაგართმევთ. ბევრი თვლის, რომ არგენტინელების „ბინძური“ საქციელი ფეხბურთს არ შეეფერება, არასპორტული და უღირსი საქციელია. მე კი, მსოფლიოს დანარჩენ ნაწილთან ერთად მგონია, რომ ეს სპორტის ამ სახეობის ნაწილია და ყველა ყოველთვის იდეალური ვერ იქნება. ადამიანებს ძირითადად ემოციები გვმართავს და ლეოც ნახევრად ადამიანია, ზოგჯერ. 

გამოხდა ხანი და ზედაგვიანებით, 2022 წლის დეკემბერში, ქოცურ-ტროლურმა მედიამ „მიაკვლია“ სპექტაკლის ჩანაწერს - ვიდეოს, სადაც კახა კინწურაშვილისა და თორნიკე გოგრიჭიანის გმირები ერთმანეთს კოცნიან. დაურთო მას ამაზრზენი, ფსევდომორალური კომენტარები, რასაც სინამდვილეში, სრულიად მიზანმიმართული ჰომოფობიური და პოლიტიკური შინაარსი ჰქონდა. 

მაგალითად, ეს მონაცემები აჩვენებს, რომ საქართველოში აუნაზღაურებელ საოჯახო შრომასა და ბავშვებზე ზრუნვას ქალები 5-ჯერ მეტ დროს უთმობენ, ვიდრე კაცები. საქართველოში დედების 80%-ია ჩართული ბავშვზე ზრუნვასთან დაკავშირებულ აქტივობებში, რაც ორჯერ აღემატება მამების მონაწილეობის დონეს.

ალბათ, არ ვიდავებთ, რომ ბრაზილია განსაკუთრებულია. ფეხბურთის მიმართ მათი არანორმალური ვნება, ყველა წამის დღესასწაულად და შოუდ ქცევა, ის გიჟური მიზიდულობა, სულ რომ გინდა უყურო - გაიტანონ, იცეკვონ, მერე კიდევ გაიტანონ, კიდევ იცეკვონ, გაფუჭებულ მომენტებზე იცინონ, ღვაწლმოსილი მწვრთნელი აცეკვონ, რიტმი სხეულის ყველა ნაწილში ჰქონდეთ გამჯდარი, იმღერონ და იცეკვონ მაშინაც, როცა მთლად საცეკვაოდ არ აქვთ საქმე; მეტოქის საჯარიმოში აკრობატულ დარტყმებს ასრულებდეს 39 წლის მცველი დანი ალვეში - ესაა ვაჟთა ქორეოგრაფიული ანსამბლი „სელესაო“. 

მე მაინც ვაფრიალე ამაყად ჩვენი ხუთჯვრიანი დროშა, მაგრამ მე მინდა და მჯერა, რომ საქართველოს ნაკრები მოხვდება მსოფლიოს ჩემპიონატზე და იქ მეხიკოს, გვადალახარას, მაიამის, სან ფრანცისკოს ან ტორნოტოს სტადიონზე ირბენს კვარა, ჩაკვე, მამარდა ან სხვა, ვისი სახელიც ჯერ არ ვიცით და ჩვენ ბევრად მეტი და ბევრად ამაყები ვიქნებით ჩვენი დროშებით.

„ნარკოტიკი კლავს“, „არა ნარკოტიკს“, „სიცოცხლეს ნუ გაცვლი“ - ინტერვიუს დროს ვისაუბრეთ იმაზე, რატომ არ აქვს ასეთ კამპანიებს პრევენციული შედეგი და პირიქით, რას აქვს

შესაძლოა, გერმანიის ფიასკომ და სპორტულმა შედეგმა ეს ფაქტი ბევრისთვის გააუფერულა, თუმცა არა მათთვის, ვინც წლების განმავლობაში შრომობს და იბრძვის სპორტში გენდერული სტერეოტიპების დასანგრევად. სამუშაო კი, ძალიან ბევრია, რადგან მუნდიალზე, მამაკაცთა „შეურყვნელ“ სამყაროში ქალი არბიტრის გამოჩენის შემდეგ, სოციალურ ქსელებში კვლავ უამრავი სექსისტური „მარგალიტი“ წავიკითხეთ. 

თბილისის 23-ე საერთაშორისო კინოფესტივალი 4-11 დეკემბერს კინოთეატრ „ამირანში“ გაიმართება. გარდა „ქართული პანორამისა“, სადაც ახალ ქართულ ფილმებს ნახავთ (მათ შორის ოსკარის კანდიდატ ფილმს „დიდი შესვენება“ (რეჟ. დავით ფირცხალავა), „ჩემი ოთახი“ (რეჟ. სოსო ბლიაძე)), ფესტივალის პროგრამა დატვირთული იქნება სხვადასხვა კონტინენტისა და ქვეყნის გამორჩეული ავტორების ნამუშევრებით: