ყველა
- ყველა
- COVID-19
- COVID-19 და დასაქმებულები
- COVID-19 და საზოგადოებრივი ინიციატივები
- ადამიანის უფლებები
- არჩევნები 2020
- არჩევნები 2024
- ბიზნესი
- განათლება
- გარემო
- გართობა
- ევროკავშირი საქართველოსთვის
- ეკონომიკა
- თვალსაზრისი
- ინტერვიუ
- ისტორიის მცველები
- კინო
- კრიმინალი
- კულტურა
- კულტურის რუბრიკის მხარდამჭერია საქართველოს ბანკი
- ლიტერატურა
- ლიტერატურული რუბრიკის მხარდამჭერია „საბა"
- მედია
- მეცნიერება
- პარტნიორის კონტენტი
- პოლიტიკა
- რეგიონი
- რელიგია
- რეპორტაჟი
- რეცენზია
- რუსეთის ომი უკრაინაში
- საზოგადეობა
- საზოგადოება
- სათემო უსაფრთხოება
- სამართალი
- სპორტი
- ურთიერთობები
- უცხოეთი
- ქალაქი
- ღვინო
- ჯანდაცვა
მე ღრმად მწამს, რომ ყველას გვაქვს ჩვენი ცხოვრების წიგნი, ოღონდ ხანდახან მისი პოვნა გვიგვიანდება. ჩემი – სილვია პლათის „ზარხუფი“, ზუსტად მაშინ ვიპოვე, როცა ყველაზე ძალიან მჭირდებოდა.
რაც აქციები დაიწყო და უბედურება უბედურებაზე ხდება, ყოველთვის, როცა რომელიმე ცნობილ ფეხბურთელს, მუსიკოსს თუ ასკეტურად მცხოვრებ მწერალს ამუნათებს ხალხის ნაწილი, ჩუმად რატომააო, ხოლო მეორე ნაწილი ამ აზრს ეწინააღმდეგება, იშტვან საბოს ერთი ფილმი მახსენდება, ,,მხარეთა აზრი’’ ჰქვია.
წინასწარი მონაცემებით, საქართველოს 150-კაციან პარლამენტში 8 ოპოზიციურმა პარტიამ პროპორციული სიით ჯამში 59 მანდატი მოიპოვა. სავარაუდოდ, 17 მაჟორიტარულ ოლქში კი დაინიშნება მეორე ტური. „ქართულმა ოცნებამ“ საპარლამენტო უმრევლესობის მოსაპოვებლად სულ მცირე 2 ოლქში მაინც უნდა გაიმარჯვოს, ოპოზიციამ კი - ჩვიდმეტივეში.
რატომ არ დადიან მამები მშობელთა კრებაზე? თუ ამ კითხვას თითოეულ ოჯახს ინდივიდუალურად დაუსვამთ, ძირითადად ერთგვაროვან პასუხს მოისმენთ - დრო არ აქვთ. საზოგადოებაში, სადაც ოჯახის ფინანსური უზრუნველყოფა კაცის, ხოლო შვილების აღზრდა ქალის მოვალეობად მიიჩნევა, მამები იშვიათად ფიქრობენ, რომ მშობელთა კრებაზე სიარული მათი საქმეა, მიუხედავად იმისა, თუ რამდენად დაკავებულები არიან ისინი.
ბოლოს კი ამას ვიტყვი: როგორც ჩანს, ტყუილუბრალოდ არ იღვრებოდა ამდენი ცრემლი იმ დღეს “ლუჟნიკებზე”, ლამაზი სცენები ხომ მარტო ლამაზი არაა. ისინი ხომ ხშირად ისევეა სავსე ცოდვით, როგორც საყვარელი ოლიმპიური დათუნიები - ჰელიუმით.
პოლი სწორედ ამიტომ სჯის სტელას - თავს დაესხმება დაკითხვისას და დაუნდობლად სცემს. გიბსონი ძლიერ ჰგავს მისგან დახოცილ ქალებს: ისიც კარიერისტი, ამბიციური ქალია, არ ჰყავს ქმარ-შვილი და პროფესიულ ცხოვრებას უთმობს მთელ დროს. სპექტორს გული სწყდება, რომ ვერ მოახერხა მისი მოკვლა.
ჯონ ლისტერი ყოყმანობდა; არ იცოდა, რა ეღონა; ფიქრადაც ვერ გაივლებდა დღიურების გამოცემას, მაგრამ არ სურდა ამ უნიკალური ტექსტების განადგურება. ბარელი მოატყუა, რომ ფერფლად აქცია წიგნაკები, მაგრამ, სინამდვილეში, საგულდაგულოდ დამალა - მოხსნა მუხის ხის პანელები, დაამზადა თაროები და სათუთად მოათავსა დღიურები იქ.
როგორც ვხედავთ, არავითარი რაციონალური და ლოგიკური საფუძველი არ გააჩნია „ანტისპირალური როზის“ მითს.
ამ უჩვეულო კონცერტის კონცეფციის ავტორი არ მალავს, რომ ეს საკმაოდ უცნაური იდეაა, თუმცა ამბობს, რომ მისი მიზანი იყო გამოხმაურებოდა იმ შემზარავ ცვლილებებს, რაც ესპანეთსა და მთელს მსოფლიოში მოხდა: „კოვიდ-19-ით ბუნებამ რეალურად და მრისხანედ შეძლო ჩვენთვის შეეხსენებინა რამდენად დაუცველები, სუსტები და დისჰარმონიულები ვართ სინამდვილეში...
ვიზუალური ხელოვნების ენით და მზერით დანახული ისტორია 27 აპრილიდან 22 მაისამდე გარკვეულად, განფენილი და წარმოდგენილი იქნება დიმიტრი შევარდნაძის სახელობის ეროვნულ გალერეაში. გამოფენა სახელწოდებით “XX და XXI საუკუნეების ქართული ხელოვნება კერძო კოლექციებიდან“, თანამედროვე ქართული ხელოვნების ერთგვარ სუბიექტურ და კურატორულ ვერსიას წარმოგვიდგენს.
ბავშვთა ადრეული განვითარების პროგრამაზე საუბარი საქართველოში წლების წინ დაიწყო. დღეს უკვე არსებობს სახელმწიფო პროგრამა და ბენეფიციარები, რომლებიც პროგრამით განსაზღვრულ სერვისს ქვეყნის სხვადასხვა რეგიონში იღებენ. რჩება გამოწვევები - გეოგრაფიული ხელმისაწვდომობისა და ხარისხის კონტროლი ნაწილში. ამ და სხვა საკითხებზე „პუბლიკა“ „ფონდ ღია საზოგადოება საქართველოს“ ჯანდაცვის პროგრამების მენეჯერს ირმა ხაბაზს ესაუბრა. „ფონდი ღია საზოგადოება“ 2011 წლიდან უჭერს მხარს საქართველოში ბავშვთა ადრეული განვითარების პროგრამას და მის განვითარებას.
ბოლო თვეების განმავლობაში დაგუბებულმა თეატრალურმა ენერგიამ, ჩანს, მაინც თავისი გაიტანა და სცენურ სიგიჟეებთან მუდმივად დაახლოებულ და კორონაშეუგუებელ არტისტებს, რეჟისორებს, დირექტორებს, სცენოგრაფებს, მუსიკოსებს, მენეჯერებსა და სხვებსაც უფრო თამამი არტ მოქმედებისკენ უბიძგა. დღეს ბევრი ევროპული თეატრი თუ საკონცერტო დარბაზი ცდილობს, დროს დაეწიოს და პანდემიური სიცარიელე ახალი და მისაღები იდეებით შეავსოს.