კულტურა
კაცობრიობას ორი თვალი აქვს - ორივე ხედავს მხოლოდ იმას, რისი დანახვაც უნდა. კაცობრიობას ორი ყური აქვს - ერთი ხმაურისთვის და მეორე - მუსიკისთვის და ხშირად ხმაური და მუსიკა ერთმანეთს ემთხვევა, როგორც ცხოვრება და ხელოვნება.
ნეონის განათებით შემოფარგლული სივრცე-ჯოჯოხეთი, რომელშიც მხოლოდ ქვიშა და სამიოდე სკამია, არ ტოვებს ადგილს გულწრფელი აღსარებისთვის. რეჟისორი კარგად იყენებს საცხენოსნო მანეჟის სივრცეს, ქვიშას, ეკრანულ პროექციას და ღამის უდაბნოდ უფრო წარმოაჩენს ჯოჯოხეთს, რომელსაც გარს უსიტყვო მსახური (სპექტაკლში რატომღაც ბაყაყად გადაქცეული მოხეტიალე მოგზაური თუ მთესველი) უვლის გარსს.
გასული საუკუნის საფრანგეთის 50-60-იანი წლები საინტერესოა როგორც კინოს, ასევე მოდის მოყვარულთათვის. ამ პერიოდში განიცდის აყვავებასა და ერთგვარ აღორძინებას ორივე ინდუსტრია. 50-60-იანების ფრანგული მოდა სოციალური თვალსაზრისით უმნიშვნელოვანესია, ისევე როგორც კინო.
ერეკლე წულაძის ნამუშევრები მსოფლიოს მრავალ ქვეყანაშია დადგმული - ჩინეთში, იაპონიაში, ისრაელში, ამერიკაში, კანადაში, პორტუგალიაში, საფრანგეთში, გერმანიაში, ინგლისში, იტალიშია, ყაზახეთში თუ ბალტიის ქვეყნებში. ისინი როგორც კერძო გალერეებსა თუ კოლექციებში, ასევე ცნობილი სასტუმროების გარე და შიდა ინტერიერებშია განთავსებული.
რატომ დაიწყო მინისტრმა რეორგანიზაციის სახელით ადამიანების სამსახურიდან გათავისუფლება? რატომ დატოვა სამსახურის გარეთ ისინი, რომელთა კომპეტენციას, წულუკიანის ახალი მენეჯმენტის გარდა, ეჭვქვეშ სხვა არავინ აყენებს? სამსახურიდან გამოშვებული ადამიანები მათ პოლიტიკური ნიშნით გათავისუფლებაზე აქამდეც საუბრობდნენ. ინტერვიუს მიმდინარეობისას მინისტრმა წულუკიანმა რამდენჯერმე ახსენა გათავისუფლებულ თანამშრომლებთან მიმართებით, რომ ისინი სააკაშვილის პრეზიდენტობის დროს ამა თუ იმ თანამდებობაზე იყვნენ დანიშნული, სისტემაში მუშაობდნენ.
რას გაურბიან ამ ქვეყნიდან ახალგაზრდები? – რეჟისორის მიერ პირდაპირ თუ ირიბად დასმული ეს შეკითხვა თითქოს აჯამებს ამ კინემატოგრაფიულად დახვეწილ და პოლიტიკურად აქტუალურ ნამუშევარს, რომელიც გვაძლევს იმედს, რომ ეროვნული კინოინდუსტრიის განვითარებისთვის არახელსაყრელი ფინანსური და პოლიტიკური პირობების მიუხედავად, საქმის სიყვარულით მოტივირებული ადამიანების დიდი ძალისხმევის წყალობით, ქართული კინო ცოცხლობს და იკრებს ძალას წინ წასასვლელად – მომავლისკენ.
ისტორიული და კულტურული მნიშვნელობის ქალაქ მცხეთას არ აქვს ქალაქის განვითარების გენერალური გეგმა. წლებია სხვადასხვა სამუშაო და მილიონობით ლარი დაიხარჯა ამ გეგმის მომზადებისთვის, თუმცა პროცესი ჭიანურდება. პროცესში ჩართული პირები საუბრობენ სხვადასხვა კერძო, თუ პოლიტიკურ ინტერესებზე, რომელიც ხელს უშლის დოკუმენტის ბოლომდე მიყვანას
2019 წელი გარკვეული თვალსაზრისით ქართული ქვიარ კინოსთვის თვითგამორკვევის ახალ ფაზადაც შეიძლება მივიჩნიოთ. მაყურებელმა ქართულ კინოთეატრებში სამი ისეთი ფილმი იხილა, რომელშიც ცენტრალური ჰომოსექსუალური ურთიერთობაა.
ფილმის პრემიერისას დარბაზში არ წყდებოდა ხმამაღალი სიცილი და შეძახილები, რის გამოც მეორე დღეს პრეს კონფერენციაზე აშკარად კმაყოფილმა ოსტლუნდმა სეანსი ფეხბურთის მატჩს შეადარა. მთავარ დარბაზში, სადაც ჩვენებას რეჟისორიც ესწრებოდა, ფილმის დასრულების შემდეგ მას 8 წუთიანი ფეხზე ამდგარი ოვაციით შეხვდა მაყურებელი
გერმანიის მთავრობამ პანდემიის პირობებში, დამატებით ერთი მილიარდი ევრო გამოყო ქვეყნის კულტურის დასახმარებლად. სუბსიდიებისა და პაკეტის უდიდესი ნაწილი მიზნად ისახავს კულტურის ინსტიტუტების, კულტურული ცენტრების, ინფრასტრუქტურის, დამოუკიდებელი არტ-ორგანიზაციების მხარდაჭერას, რომლებიც სახელმწიფო დაფინანსებას პანდემიამდე არ იღებდნენ.
თუშეთი საქართველოში ჯერ კიდევ ერთადერთი ხელუხლებელი რეგიონია, რომელმაც შეძლო და 21-ე საუკუნემდე მოეტანა არამატერიალური და მატერიალური მემკვიდრეობა; მოახერხა, შეენარჩუნებინა თვითმყოფადობა, ეს იქნება ტრადიციული არქიტექტურა, ბუნებრივი მემკვიდრეობა, სიმღერა, პოეზია, ქრისტიანულ და წინარექრისტიანული რელიგიური რიტუალები, დღეობები. გარდა ამისა, თუშეთმა შემოინახა უნიკალური ფლორა და ფაუნა.
ესპანელი სიურრეალისტის, სალვადორ დალის მიერ 1954 წელს შექმნილი „პრინც გურიელის პორტრეტი“ სიმბოლოებისა და მეტაფორების ერთობლიობით ზუსტად გადმოსცემს იმ სამშობლოს, რომელიც არჩილ ჭყონია გურიელმა ემიგრაციის დროს დატოვა და უკან აღარასდროს დაბრუნებულა.