კულტურა
კინოდარბაზების სიმწირემ და პანდემიამ თბილისის საერთაშორისო კინოფესტივალს თავისი კვალი დაატყო. „ამირანის“ ფოიეში კინომოყვარულები უკვე ნოსტალგიით იხსენებენ, როგორ უყურებდნენ ფილმებს ხალხით გადავსებულ „რუსთაველის“ დიდ დარბაზში, ზოგჯერ უბილეთობის გამო კიბეებზე ჩამოჯდომასაც რომ არ თაკილობდნენ და არც ვირუსის ეშინოდათ.
სალომე ჯიქიას მიაჩნია, რომ მის წარმატებაში მნიშვნელოვანი წვლილი შეიტანა იტალიელმა დირიჟორმა და მუსიკოსმა, ალბერტო ძედამ. პეზაროში მან პირველად მოუსმინა ქართველ სოპრანოს და ურჩია, რომ მისთვის განსაკუთრებით მომგებიანი და ეფექტიანი იქნებოდა მოცარტისა და როსინის საოპერო პარტიები და რეპერტუარიც. სწორედ პეზაროდან და როსინის ფესტივალიდან იწყება სალომე ჯიქიას ევროპული კარიერაც.
ფილმში სიღარიბე არც ესთეტიზებულია და არც დრამატიზებული. ავტორი არ ცდილობს, რომ მაყურებელს ვინმე შეაცოდოს, ის უბრალოდ ჰყვება ამბავს, ისეთს, როგორიც ის არის; 80-ევროიან ბაყაყებზე, მეზობლის ბიჭზე (სურსათის დაჟანგულ მაღაზიასთან შებინდებისას თემოს გულს რომ გადაუშლის), სასადილოში ღვთისმშობლის ხატზე და გლდანის ბავშვთა სახლის ზეიმზე.
თბილისის საერთაშორისო კინოფესტივალი, კინომოყვარულთათვის ერთ-ერთი ყველაზე მნიშვნელოვანი კულტურული მოვლენა - დასრულდა. მართალია, კულტურის სამინისტრო ვერ თუ არ ხედავს ამ ღონისძიების მნიშვნელობას (რაც დაფინანსებაზე უარში გამოიხატა), თუმცა მაყურებლის სიმრავლე და პროგრამების მრავალფეროვნება რიგით 23-ე ფესტივალის წარმატებულობის დასტური იყო.
საუბარია 2022 წლის მაისში საპატრიარქოს მოწვევით ჩამოსულ 4 სპეციალისტზე, რომელთა ვიზიტის მთავარი მიზანი გელათის კედლის მხატვრობის რესტავრაციასთან დაკავშირებული სამუშაოების გაცნობა და რეკომენდაციების მომზადება იყო.
როგორც ყოველთვის, დემნა ახლაც მზად არის ახალი თავგადასავლებისა და მოულოდნელი ტრიუკებისთვის. მისმა „გაშიფრულმა“ შეტყობინებებმა გარკვეული გავლენა მოახდინა წარსულ კოლექციაზეც (2022 წლის ზამთრის ჩვენებაზე გატეხილი iPhone 6-ით დაწყებული, ყალბი ფულითა და ასაფრენი ბილიკის გამოჩენით დამთავრებული) და მომავალზეც.
როდესაც 2019 წელს თბილისში, სტრიტ-არტის ფესტივალი - TBILISI MURAL FEST- დაარსდა, ვერავინ წარმოიდგენდა, რომ მისი ენა, ვიზუალური თუ სოციალური გზავნილები მალევე ჩაეწერებოდა ძველი თუ ახალი თბილისის არქიტექტურაში, გაუცხოებულ ურბანულ გარემოში, ხოლო ნაცრისფერი კორპუსების გიგანტური კედლები ათასგვარ ფერებად შეიმოსებოდა.
საუკუნის ერთ-ერთ ყველაზე დიდ პორტრეტისტად აღიარებულ ამ მხატვარს უთუოდ გამორჩეული ადგილი უჭირავს როგორც ხელოვნების სამყაროში, ასევე საფრანგეთის ისტორიაში.
„ის, რაც კულტურული მემკვიდრეობის ეროვნულ სააგენტოში ამ რეორგანიზაციას დაედო საფუძვლად, მხოლოდ ქაღალდზეა დაწერილი და სინამდვილეში რეპრესიაა. ეს არის კლასიკური ტიპის მოღალატეობრივი ქმედება სააგენტოს დირექტორის, ნიკოლოზ აზნაურაშვილის მხრიდან. ისე იქცევა, როგორც საქართველოსადმი მტრულად განწყობილი ქვეყნის წარმომადგენელი“.
ტელეეკრანიდან სექსის გარშემო დეტალური საუბრებით გაჟღერდა ის, რაც ამერიკელი საზოგადოებისთვის პირად ურთიერთობებში საკმაოდ ნაცნობი იყო - რეალური პარტნიორული სიტუაციები, რაც ნამდვილად არსებობდა. თუმცა არსებობდა კი მსგავსად იდეალიზებული მეგობრობა ქალებს შორის, როგორსაც „სექსი დიდ ქალაქში” გვაჩვენებს?
ანანო ცინცაბაძე მიიჩნევს, რომ პროექტი მხოლოდ ბიზნესინტერესზეა მორგებული და საჯარო ინტერესი უგულვებელყოფილია. ის ყურადღებას ამახვილებს იმაზეც, რომ გარდა ისტორიული ღირებულებისა, კინოთეატრი „რუსთაველი“ მნიშვნელოვანი საჯარო სივრცეც არის.
ცნობილი ამერიკელი მწერალი ფილიპ როთი საქართველოშიც დაფასებული ავტორია. ქართულ ენაზე ნათარგმნია მისი 3 რომანი. გაეცანით ფრაგმენტებს ჟურნალ The Paris Review-ს 1983-84 წლებში მწერალთან ჩაწერილი ინტერვიუებიდან, სადაც ის წერის პროცესზე, მწერლობაზე და მწერლისთვის გარემოს მნიშვნელობაზე საუბრობს: