ფემინისტი ავტორი შერი თურერი წიგნში „დედობის მითები, როგორ გამოიგონებს კულტურა კარგ დედას“, მოგვითხრობს, რომ ევროპაში, შუა საუკუნეების შემდეგ, ერთი მხრივ, ბურჟუაზიის კლასის გაჩენამ, მეორე მხრივ, ინდუსტრიალიზაციის პროცესმა წარმოშვა ოჯახი, როგორც ინტიმური კერძო სივრცე და გაამყარა საზღვარი ამ სივრცესა და გარესამყაროს შორის, რომელიც დღეს ითარგმნება როგორც ზღვარი პირადსა და პოლიტიკურს, კერძოსა და საჯაროს შორის.

მსოფლიოს უამრავი ქალაქი აქტიურად ნერგავს ელექტოსკუტერების (თვითგორიალას) გაზიარების ამბიციურ სქემებს. მას შემდეგ, რაც ხალხი საზოგადოებრივ ტრანსპორტს პანდემიის გამო თავს არიდებს, თბილისსა და ბათუმში გამოჩნდა ელექტროსკუტერები. ელექტროსკუტერები აქტიურად იმკვიდრებს თავს, დღითიდღე უფრო პოპულარული ხდება და იმატებს მათი რაოდენობა ქალაქის ქუჩებსა და პარკებში.

ჩვენი ბრძოლა არ მთავრდება იქ, სადაც მიღწეულია გენდერული თანასწორობა, რადგან ის სისტემა, რომელშიც ვცდილობთ გათანასწორებას, თავად ჩვენს სიცოცხლეს უქმნის საფრთხეს, თუნდაც იმიტომ, რომ იგი პლანეტის განადგურებაზეა დაფუძნებული. ჩვენი ბრძოლა არის პირველ რიგში აქ და ახლა, მაგრამ ასევე უნდა იყოს მიმართული მომავლისკენ. ის გრძელვადიანია, ამიტომ მუდამ უნდა ვეძიოთ ალტერნატიული აზრი, ვიკვლიოთ წარსული და გავითვალისწინოთ სხვადასხვა ისტორიული კონტექსტი. სწორედ ამ მიზნებს ემსახურება ჩემი პოდკასტების ციკლი.

შარშანდელ წილხვდომილობას – აწ უკვე საერო კანონმდებლობით განმტკიცებულს – ისტორიულ სომხეთში, ქალაქ ყარსთან შევხვდით. არა, ყარსის (ჩვენებურად, კარის) მონახულებას არ ვაპირებდით, მაგრამ კოლადან ჩრდილის ციხისკენ მიმავალმა მიკროავტობუსმა არასწორ ადგილას გადაუხვია და მხოლოდ სომხეთის ზეგნის უცხო, კუშტმა პეიზაჟმა მიგვახვედრა, რომ გზა აგვრეოდა და საქართველოში აღარ ვიყავით.

თინა მარგველაშვილი წლების წინათ იმ დროს გარდაიცვალა, როცა მე საქართველოში არ ვიყავი და ეს სამწუხარო ამბავი შორეული მოგზაურობისას შევიტყვე. ამით თითქოს უკანასკნელად იზრუნა ჩემზე და რაღაცნაირად გამიადვილა თავისი წასვლა, რადგან, რაკი დაკრძალვას არ დავსწრებივარ, დღემდე მგონია, რომ ისევ სუნთქავს ჩვენი ქალაქის რომელიღაც უბანში და მალე უნივერსიტეტის მეხუთე კორპუსის კარსაც შემოაღებს

წელს ცაზე უჩვეულო სანახაობა გამოჩნდა. თუკი ჩრდილო ნახევარსფეროში ხართ, ღამით შეუიარაღებელი თვალითაც შეიძლება დაინახთ მანათობელი ობიექტების მწკრივი, რომელიც ცაზე სინქრონულად მოძრაობს. უჩვეულო სანახაობა გუშინ საქართველოშიც ნახეს - ეს ილონ მასკის ცნობილი პროექტი Starlink-ია.

ჯოყოლოს - ხეობის ერთ-ერთ სოფელს რამდენიმე კვირის წინ ვესტუმრეთ, როცა ჯერ კიდევ თოვლი იდო. რა მოხდა? რატომ? რისთვის დასჭირდა ხელისუფლებას თავისი მოქალაქეების წინააღმდეგ ძალის გამოყენება? – ამ კითხვებს პანკისში აქტუალობა ერთი წლის შემდეგაც არ დაუკარგავს. რესპონდენტები გველაპარაკებიან გულღიად. მათ ხმაში ცხადად იგრძნობა წყენა და ბრაზი...

14 აპრილზე ბევრი იწერება, მაგრამ ნაკლებად საუბრობენ იმაზე, რა და როგორ დაიწყო ის დღე. ჩვენ, ცხადია, ვიცოდით, რომ არსებობდა კონსტიტუციის კანონპროექტი. საპროტესტო ტალღაც დაწყებული იყო. ამ საქმეს კი  უნივერსიტეტში ფილოლოგები ედგნენ სათავეში: იმართებოდა  შეხვედრები.

ფილოსოფოსი იურგენ ჰაბერმასი - იმის შესახებ, როგორ ვართ იძულებულნი  ვიმოქმედოთ და ვიცხოვროთ დაუცველობის პირობებში, და როგორ გაიკეთა ადრეულ ასაკში ნიცშეს პროზის ხიბლის საწინააღმდეგო აცრა.

რა არის „სველი ბაზარი“, რომელსაც ექსპერტები „კოვიდ19-ის“ გავრცელებას უკავშირებენ? ეს არის ბაზარი, სადაც იყიდება ცოცხალი და მკვდარი ცხოველები - თევზი, ღამურა, მაჩვი, კუ და ა.შ და თქვენ წარმოიდგინეთ, ქათამიც.

ყველა ეს ზოონოზური დაავადება გარეულ ცხოველებსა და მათ მოხმარებას უკავშირდება და ფეთქდება ქვეყნებში, რომელთა მიმართაც ხშირად ქსენოფობურ-რასისტული დამოკიდებულებებია ხოლმე.  ახლაც კორონავირუსი გახდა ამ ქსენოფობიური განწყობის წამახალისებელი ჩინელების მიმართ. მათი კულტურა ახლა თითით საჩვენებელი და დასაცინია – „რაც მოძრაობს, ყველაფერს ჭამენ“. მაგრამ რა მოხდება, თუ გეტყვით, რომ სამზარეულოს, ცხოველების მიმართ დამოკიდებულების თვალსაზრისით, ჩინურსა და ევროპულ-ამერიკულ კულტურებს შორის არ არსებობს ფუნდამენტური სხვაობა?

ჭაჭა სრულიად დამოუკიდებელი ალკოჰოლური სასმელია თავისი დამზადების წესითაც და პირველყოვლისა იმ ნედლეულის მიხედვით, რითაც იგი მზადდება. ამას გარდა, ევროკავშირმა ჭაჭა უკვე ცალკე ბრენდად აღიარა და ამ სასმელით ყოფილი საბჭოთა კავშირის ქვეყნების გარდა ევროპელებიც დაინტერესდნენ.