შრომის კოდექსის მიხედვით, ხელშეკრულება აუცილებლად უნდა ითვალისწინებდეს ისეთ არსებით პირობებს, როგორიცაა, მოქმედების ვადა, მუშაობისა და დასვენების დრო, დასაქმებულის თანამდებობა და სამუშაოს აღწერილობა, შრომის ანაზღაურება და მისი გადახდის წესი, ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურების წესი, შვებულების ხანგრძლივობა და ა.შ.

რაც თავი მახსოვს, ჩემთვის, „შინ ყოფნა“ ნიშნავდა ბათუმის ერთ-ერთ მიყრუებულ და გეტოს ტიპის დასახლებაში, მოსკოვის დაწუნებულ პროექტად წოდებულ ბინაში ცხოვრებას. კორპუსი ცხრა სართულისგან შედგებოდა, საკუთრივ ბინა კი - ასანთის კოლოფისხელა ოთახებად დაეტიხრათ.

რომ არ მოხდეს მცდარი შეხედულებების გავრცელება, მინდა ამაზე კომენტარი გავაკეთო: უბედური შემთხვევისა თუ კატასტროფების დროს რეაგირების მიდგომები უნდა ეყრდნობოდეს სამეცნიერო მტკიცებულებას იმის თაობაზე, რა არის ეფექტური და რა ეხმარება ადამიანებს გაუმკლავდნენ უბედურებას, და რა არ ეხმარება და პირიქით, აზიანებს.

აპარტეიდის ეპოქის გასრულების შემდეგ სამხრეთ აფრიკის რესპუბლიკის ხელისუფლებამ ეროვნული ერთობის აღსადგენად შექმნა კომისია, რომელიც „სიმართლისა და შერიგების“ კომისიის სახელით გახდა ცნობილი. ეს იყო მცდელობა, რომ კონტინენტის უძლიერესსა და უმშვენიერეს ქვეყანას დაეძლია ის პოლარიზება, რომელიც ქვეყანას განვითარების შესაძლებლობას უკლავდა.

როგრესულ ორგანიზაციებში აქამდე არსებული მიდგომა - „თუ არ მოსწონს წავიდეს“ იცვლება სრულიად ახლებური მიდგომით - „ჩვენ ერთად ვქმნით ჩვენს ორგანიზაციას და ასევე ერთად ვავითარებთ მას“

ინსპექციას ახლა უკვე აქვს შესაძლებლობა, შეამოწმოს, იცავს თუ არა დამსაქმებელი დასაქმებულის შრომით უფლებებს – სამუშაო დროის ხანგრძლივობას, მოთხოვნებს ზეგანაკვეთურ სამუშაოზე, ხელშეკრულებით გათვალისწინებულ სხვა ვალდებულებებს, შვებულების მიცემის წესს, ზეგანაკვეთური სამუშაოს ანაზღაურების გაცემას, შრომით დისკრიმინაციის საკითხებს და ა.შ. ანუ – შრომის კოდექსით გათვალისწინებულ მოთხოვნებს.

ძველი და კარგად ნაცნობი კლიშეა, რომ პოლიტიკა ბინძური საქმეა. ამაში დასარწმუნებლად საკმარისია ნებისმიერ ქვეყანაში, თუნდაც ზედაპირულად გადავხედოთ  საარჩევნო კამპანიების დროს, პოლიტიკოსების მხრიდან გაჟღერებულ ბრალდებებს და თავდასხმებს ოპონენტების მიმართ.

და მაინც, ვინ არის ძიძა? გლობალურად, ძიძების უმრავლესობას ქალები წარმოადგენენ. საქართველოში ძიძების უმეტესობა დამსაქმებელთან ზეპირი შეთანხმების საფუძველზე მუშაობს. ეს ნიშნავს, რომ ძიძად ყოფნა გამორიცხავს ნებისმიერი ტიპის ფორმალურ სტაბილურობას. ძიძად დასაქმებულებისთვის არ არსებობს ან იშვიათია, ღირსეული ანაზღაურება, დარეგულირებული სამუშაო დრო, დასვენების დრო და დასაქმების ადგილზე შესასრულებელი საქმეების ერთგვარ საზღვრებში მოქცევა.

შენ და შენი ტოლი ქართველი გოგოები და ბიჭები სუპერმარკეტებსა და კაფეებში სამუშაოდ ხშირად იმიტომ კი არ მიდიხართ, რომ, როგორც იტყვიან, თქვენი ფული გქონდეთ. უფრო იმიტომ, რომ ოჯახს სწავლის საფასურის ტვირთი შეუმსუბუქოთ ან შიმშილისა და გადასახადების გადაუხდელობისგან დააზღვიოთ. მაგრამ ამ სამუშაოს გამო, სწავლასაც მოსწყდით, არც ადამიანური ცხოვრებისთვის საკმარისი ფული გაქვთ და ხვალინდელი დღის შიშით სულ უფრო და უფრო იქუფრება თქვენი იმედის ცა.

ბავშვობაში გვასწავლიდნენ, რომ ადამიანი ისე ცხოვრობს, როგორც იმსახურებს, თავისი ნიჭისა და თვისებების მიხედვით. თუ რამეს დააშავებს, ორმაგად გადაიხდის კიდეც საფასურს. მაგრამ გავიზარდეთ და ისეთ ქვეყანაში ამოვყავით თავი, სადაც ყველაფერი ამის საპირისპიროდ ხდება. შეხედეთ, ვინ არის პრემიერ-მინისტრი ან ვინ არის ეკონომიკის მინისტრი,  ჯანდაცვის მინისტრი, განათლების მინისტრი, ვინ არიან დეპუტატები, მღვდელმთავრები და ა.შ.

და როგორ უნდა გააკეთოს ეს? ყველამ იცის, რომ მაღალი სტანდარტების დამცველი, კვალიფიციური და სანდო, ავტორიტეტული მედიის განადგურება ადვილი არ არის, რადგან ასეთ დროს საზოგადოებრივი აზრი მდევნელის წინააღმდეგ იმუშავებს. ამიტომაც ბრალდებების, ცილისწამების, სიძულვილის ენის მთელი ნიაღვარია მიშვებული სწორედ მედიის მისამართით. ამიტომაც გვესმის ყველა საარჩევნო შეხვედრაზე, ყველა ბრიფინგზე, ყველა პრესკონფერნციაზე მედიის კრიტიკა, ლანძღვა, შეურაცხყოფა.

სამწუხაროა, რომ ამგვარი მიდგომა ჯერ კიდევ ერთეული გადაწყვეტილების სახით არსებობს და მასობრივი ხასიათი არ აქვს.