ბლოგი
ივლიანე ხაინდარავას ავტორობით ახლახანს გამოქვეყნებული წერილი რამდენიმე საინტერესო თეზისს შეიცავს. ერთ მათგანს არსებითად, ვეთანხმები, მეორეს - ნაწილობრივ, თუმცა გავრცობის და ინტერპრეტაციის დათქმით.
ჩვენ არ გაგვიგია რას ამბობდა ზამირ კვეკვესკირი, როცა იწვოდა. რას უთვლიდა ხელისუფლებას, რა იყო მისი ბოლო სიტყვები, როცა სხეულზე გაჩენილ ხანძარს უქრობდნენ. მისი და სხვების სათქმელი გასაგები ხდება მოგვიანებით - როგორც მისი ფიზიკური არყოფნის, მის თავს გადამხდარი გულგრილობის და სასოწარკვეთის დასტური.
...თუმცა, თითების ნერვიული მოძრაობებით შეთამაშებული ცარიელი „ბორჯომის“ ბოთლი, რუხაძის მომავალ „თავისუფლების დღიურებში“, სულ სხვა შინაარსს ფინალს გვაუწყებს.
საპროტესტო აქციებზე დაკავებულების მნიშვნელოვანი ნაწილი ახალგაზრდები არიან. ოცნება ახალგაზრდების მიმართ სასტიკია. ოცნების პროპაგანდისტული მედია მათზე ზიზღით და ცინიზმით საუბრობს და ფართო მოსახლეობაში ამ ზიზღნარევი ცინიზმის დამკვიდრებას ცდილობს.
დღეს ჩვენი საზოგადოების დიდი ნაწილი, განსაკუთრებით კი ჩვენი ახალგაზრდობა, მთელი გულით, დიდი ენთუზიაზმით, მრავალფეროვანი კრეატიული იდეებით და აქტივობით იცავს ქვეყნის ევროპულ არჩევანს. და რას ვიცავთ მაშინ, როდესაც ევროპას ვიცავთ?
ლეანდრი და დიომედე ხედავდნენ, რომ გლეხები წვავდნენ და ანგრევდნენ ყველაფერს, რისი თან წაღება არ შეეძლოთ.
ახლა საქართველოში გაფიცვაზე იმდენს ლაპარაკობენ, რამდენიც არასდროს ულაპარაკიათ. გაფიცვა გახდა პოლიტიკური ცვლილებების მთავარი იმედი.