იმისთვის, რომ სტამბოლის კონვენციის სიკეთეები ხელშესახები გახდეს ქალებისთვის საქართველოში, მის კვალდაკვალ უნდა განვითარდეს  საქართველოს სასამართლო პრაქტიკაც. 

ახლა ყველგან ემილიანო მარტინესის, მეტსახელად „დიბუს“ კრულვა ისმის. მას უწოდებენ ხეპრეს, გაუთლელს, ნაძირალას, ოხერს და რეგვენს. ამ ეპითეტების დიდი ნაწილი აბსოლუტური ჭეშმარიტებაა და კიდევ შეიძლება ემის მიმართ მრავალი სალაღობო შესატყვისის მოფიქრება

„ნუ ავიწროებთ უაზროდ სამანქანო ზოლს. კატასტროფაა. ეს გზები იყო გათვლილი უფრო ნაკლებ ხალხზე და მანქანაზე, და თქვენ რას აკეთებთ! ავიწროებთ და ხელს უშლით ამით ხალხს გადაადგილებაში. არ გამოხტეთ საზტრანსპორტით იარეო. საზტრანსპორტში რაც ხდება, კარგად იცით…";

აშკარაა, რომ სასამართლოს მიერ დავის გადაწყვეტის ეფექტიანობა მცირდება, როდესაც ადგილი აქვს სასამართლოებში სამოქალაქო საქმეების განხილვის წლობით გაჭიანურებას. ამიტომ მნიშვნელოვანია,  სასამართლოების მიერ ყველა მოქალაქისთვის თანაბრად იყოს   უზრუნველყოფილი საქმის სამართლიანი და დროული განხილვის უფლება.

მიზიდულობის ცენტრებსა და პოლარიზებულ კიდეებს აზრს მხოლოდ შინაარსი სძენს. შინაარსი კი, ერთადერთია - ლიბერალური დემოკრატიის პერსპექტივა.

როგორია საქართველო თუკი მას კიბერსივრციდან ამოვხედავთ? ესაა ოლიგარქების ტერიტორია, რომელზეც კოლონიური რეჟიმი არსებობს. ძალაუფლების მიერ ჩამოყალიბებული ეს ოლიგარქიულ-ბანდიტური სისტემა საბჭოთა იმპერიის კოლაფსის შემდგომ დაწყებულ საჯარო სივრცის ორგანიზებაში იჩენს თავს.