ყველა
- ყველა
- COVID-19
- COVID-19 და დასაქმებულები
- COVID-19 და საზოგადოებრივი ინიციატივები
- ადამიანის უფლებები
- არჩევნები 2020
- არჩევნები 2024
- ბიზნესი
- განათლება
- გარემო
- გართობა
- ევროკავშირი საქართველოსთვის
- ეკონომიკა
- თვალსაზრისი
- ინტერვიუ
- ისტორიის მცველები
- კინო
- კრიმინალი
- კულტურა
- კულტურის რუბრიკის მხარდამჭერია საქართველოს ბანკი
- ლიტერატურა
- ლიტერატურული რუბრიკის მხარდამჭერია „საბა"
- მედია
- მეცნიერება
- პარტნიორის კონტენტი
- პოლიტიკა
- რეგიონი
- რელიგია
- რეპორტაჟი
- რეცენზია
- რუსეთის ომი უკრაინაში
- საზოგადეობა
- საზოგადოება
- სათემო უსაფრთხოება
- სამართალი
- სპორტი
- ურთიერთობები
- უცხოეთი
- ქალაქი
- ღვინო
- ჯანდაცვა
„ფემინისტრიმის“ ამ ვიდეობლოგების სერიაზე მუშაობა პანდემიის ერთი წლის თავს დაემთხვა, როდესაც ჩვენ, როგორც საზოგადოებამ გამოვიარეთ და ახლაც გავდივართ ჩაკეტილობას, უკიდურეს სიღარიბეს, პოლიტიკურ კრიზისებსა და ალტერნატივების არარსებობას. სამწუხაროდ, ამ კრიზისმა კარგად მიჩვენა, რომ სრული გაუცხოება მაქვს ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური პროცესების მიმართ.
დამოკიდებულება მხოლოდ ფიზიკური მდგომარეობა არ არის, რომელის სხეულიდან წამლებით გამოდევნი და ის დასრულდება. ჩემი გამოცდილებით იგი უფრო მექანიზმია, რომელსაც ადამიანი სხვადასხვა სიატუაციებში თავდაცვისთვის იყენებს. მაგრამ ზოგჯერ თავდაცვაც შეიძლება თვითდესტრუქციაში გადავიდეს. სწორედ ამ ზღვრის მოშლაა დამოკიდებულება და იქიდან უკან მობრუნება ალბათ ყველაზე რთული რამ არის რაც შეიძლება ადამიანმა გამოიაროს, თუმცა ეს შესაძლებელია.
2024 წლის 29 ნოემბერს, პარლამენტთან მიმდინარე საპროტესტო აქციის გაშუქებისას, „პუბლიკის” ჟურნალისტი ალექსანდრე ქეშელაშვილი შინაგან საქმეთა სამინისტროს თანამშრომლებმა გაიტაცეს, გაძარცვეს და სასტიკად სცემეს. ალექსანდრეს გადაუდებელი ქირურგიული ოპერაცია დასჭირდა, ხოლო მეორე ოპერაციისთვის ახლა ემზადება. დღეს კი, იგივე უწყება ნაცემ ჟურნალისტს ადმინისტრაციულ სამართალდარღვევას ედავება.
და აი, კულტურას მოევლინა გვიანი ქოცობის ეპოქის ახალი მინისტრი - თეა წულუკიანი, იუსტიციის სამინისტროდან წამოყოლილი სუსის კადრებით, რომლებიც შემდგომ მოადგილეებად აქცია.
საქართველოში საჯარო მოხელეთა 34%-ს საჯარო სამსახურში მუშაობის განმავლობაში სექსუალური შევიწროება გამოუცდია. ყველაზე ხშირად კი სექსუალური შევიწროების მსხვერპლები ახალგაზრდა, 35 წლამდე ასაკის ქალები ხდებიან. ქალი საჯარო მოხელეების 93%-ს სექსუალური შევიწროება სერიოზულ სოციალურ პრობლემად მიაჩნია, კაცების შემთხვევაში კი ასე მხოლოდ 44% ფიქრობს.
17 მაისს ჰომოფობიასთან, ტრანსფობიასთან და ბიფობიასთან ბრძოლის საერთაშორისო დღეს, „თბილისი პრაიდმა” გამართა პანელური დისკუსია სახელწოდებით „17 მაისი: მეხსიერება და პერსპექტივები”.
რას ნიშნავს დღეს, 21-ე საუკუნის ორ ათწლეულგამოვლილ მსოფლიოში დასავლური ტიპის ინტეგრაცია და რაგვარად გვმართებს გავიაზროთ ჩვენი ქრისტიანული მოწოდება დღევანდელ სამყაროში? ამ კითხვაზე პასუხს მოითხოვს სწორედაც რომ ჩვენივე ქრისტიანული მოწოდება, ვინაიდან რწმენა მოცემულობა როდია, ის პროცესია და საჭიროა ყოველ ჯერზე ხელახლა ვიწამო, თუკი არ მსურს, რომ გზაში დამეკარგოს ის, რის მნიშვნელობასაც ასე გულმოდგინედ ვაღიარებ ხოლმე.
მაგალითად, ეს მონაცემები აჩვენებს, რომ საქართველოში აუნაზღაურებელ საოჯახო შრომასა და ბავშვებზე ზრუნვას ქალები 5-ჯერ მეტ დროს უთმობენ, ვიდრე კაცები. საქართველოში დედების 80%-ია ჩართული ბავშვზე ზრუნვასთან დაკავშირებულ აქტივობებში, რაც ორჯერ აღემატება მამების მონაწილეობის დონეს.
„ძროხები, ხბოები, კურდღლები, ქათმები, მერე კი სახლის საქმეები და ოჯახი“, - 35 წლის მზია სურმანიძე იმ საშინაო საქმეების თანმიმდევრობას ასახელებს, რომლებსაც ყოველ დილით, შვიდი საათიდან ასრულებს.
დასრულდა დიდი საოპერო ფანტომები, დაუსრულებელი გამოძახებები პრემიერის შემდეგ, მუსიკალური ექსპერიმენტები, სასამართლო დავა, სექსუალური სკანდალები და პოლიტკორექტულობით ნაკარნახევი სიგიჟეებიც. სამყარო აღარასოდეს იქნება ისეთი, როგორც 1973 წელს, „ტოსკას“ პრემიერაზე, რომელმაც მაესტრო ჯეიმს ლევაინს მუსიკალური ოლიმპისკენ გაუხსნა გზა.
შეხედეთ ამ თასს, რა ლამაზია! შეხედეთ ამ კაცს, როგორ უხდება ეს ლამაზი თასი. ზედიზედ მეორე მუნდიალზე ღმერთი კაცთა შორის საუკეთესოდ დასახელდა და ისტორიაში პირველია, ვინც ეს შეძლო.
პანდემიის გავრცელებიდან დღემდე ქვეყანაში ეპიდვითარების მართვასთან დაკავშირებით უამრავი კითხვა ისმის, მაგრამ უმთავრესი საკითხი - როგორ ვმკურნალობთ კლინიკებში კოვიდინფიცირებულ პაციენტებს, როგორ ხდება ამის შეფასება, ვის მიერ და რა ვიცით ამ პროცესის შესახებ, ჯერ კიდევ ღიად რჩება.