2020 წლის დასაწყისში ჩემ გარშემო მცხოვრები ქალებისგან ინტერვიუების აღება დავიწყე. მაინტერესებდა, გამეგო და გამომეკვლია როგორი ურთიერთობა და დამოკიდებულება ჰქონდათ ქალებს საკუთარ სხეულთან. ინტერვიუების პროცესი ძალიან გულახდილი და საინტერესო აღმოჩნდა, მივაგენი გამოცდილებებს, რომლებიც ქალებს, ჩვენი გენდერული ნიშნიდან გამომდინარე, ბავშვობიდან გვაერთიანებს.

მყვინთავებსა თუ რიგით ადამიანებს არერთხელ აღმოუჩენიათ ზღვის ფსკერზე დამარხული ძველი ღვინოები, რომლებიც ან გემების ჩაძირვის შემდეგ გასული მრავალი წლის მიუხედავად გადარჩა, ანდა კონკრეტულმა ადამიანებმა შეინახეს/გადამალეს, მერე გადაავიწყდათ და ამით დიდი სიურპრიზი გაუკეთეს შემთხვევით მპოვნებლებს.

ბრწყინვალე სცენოგრაფია, ფერები და კოსტუმები, რომელსაც ვარლიკოვსკის მუდმივი თანამოაზრე და მეგობარი, მალგოჟატა შჩესნიაკი ქმნის, საშუალებას აძლევს მაყურებელს ელექტრას მითი - მკვლელობის, რისხვის, სიძულვილის, შურისძიების ფაქტები, თანამედროვე ტექნოლოგიებისა და „მინის ოფისების“ ფონზე გაიაზროს.

პანდემიის გამო ბევრი ოჯახი დარჩა შემოსავლის გარეშე. სამუშაო დაკარგა თითქმის ყველა სფეროში დასაქმებული ადამიანების ნაწილმა. ეს მდგომარეობა განსაკუთრებით მძიმედ აისახა ისედაც მოწყვლად, სოციალურად შეჭირვებულ ოჯახებზე, რომლებიც დღიურ შემოსავალზე იყვნენ დამოკიდებული.

როდესაც ვსაუბრობთ ანარქისტულ ფემინიზმზე, ანარქა-ფემინიზმზე, ანუ იდეოლოგიაზე, რომელიც მჭიდრო კავშირს ხედავს პატრიარქატსა და ყველა სახის გაბატონებულ იერარქიას შორის, უპირველეს ყოვლისა, გვიწევს დავუპირისპირდეთ მთელ რიგ სტერეოტიპებს თავად ანარქიზმზე.

ძალზე გავლენიან და შეძლებულ ებრაელთა ოჯახში დაბადებულმა როზალინდმა ბავშვობიდანვე იცოდა, რომ მეცნიერი უნდა გამხდარიყო. მის მამას არ სურდა, ამ გზას გაჰყოლოდა, რამეთუ მეცნიერება ქალისათვის შეუფერებელ დარგად მიაჩნდა.

აგვისტოში ნაციონალური ბალეტი ბათუმს ეწვევა, თვის ბოლოს კი ვისაც ახალი პროგრამა არ უნახავს, შეუძლია ნაფეტვრების ღია სცენას ესტუმროს და თაკარა „არქეტიპებს“ მართლაც არქეტიპული განზომილება მოუძებნოს.

ეს გამოჩენილი მხატვარი, მინიატურისტი და პასტელით ხატვის დიდოსტატი საუკუნის ერთ-ერთ ყველაზე დიდ ფრანგ პორტრეტისტად რომ აღიარეს, 1749 წლის 11 აპრილს პარიზელი ბურჟუების მრავალშვილიან ოჯახში დაიბადა.

ამ პოდკასტს საშინაო და ზრუნვის შრომას ვუძღვნი. საკითხებს, რომლებიც ფემინისტურ დღის წესრიგში ერთ-ერთი ნაკლებად განხილული და წინააღმდეგობრივია. პრობლემის ზუსტი არტიკულირებაც კი დღემდე სირთულეს წარმოადგენს, რადგან ოჯახურ ყოველდღიურობაში საშინაო შრომის პროცესი და ემოციური კავშირები მათთან, ვისზეც ვზრუნავთ იმდენადაა ერთმანეთში გადაჯაჭვული და ერთმანეთით განპირობებული, რომ მათი განცალკევებით განხილვა პრობლემურია და ასეც სახელდება „საშინაო, ზრუნვის და ემოციური შრომა“.

ეს პროექტი ვერ შედგებოდა, თუ მოსწავლეების მხრიდან მას არ ექნებოდა მოწონება. პროექტი 17 ივნისს დასრულდა. როგორც იდეის ავტორები ამბობენ, სექტემბრიდან პროექტის გაფართოებას გეგმავენ, რათა მეტი საინტერესო კურსი შესთავაზოს მოსწავლეებს.

აშკარაა, დროთა განმავლობაში სტურუას თეატრალური მითებიც ისევე გაცვდა, როგორც ოდესღაც, 70-იან წლებში სანიმუშოდ დაზეთილი, საბჭოთა, საყოველთაო და სახალხო „ჟიგული“.

როგორც არქიტექტურის სამსახურის ვებგვერდიდან ვიგებთ, განმცხადებელი ითხოვს, რომ თბილისის მერიის არქიტექტურის სამსახურმა შეითანხმოს პროექტი. აღსანიშნავია, რომ სასტუმროს ესკიზი თბილისის მერიის კულტურული მემკვიდრეობის საბჭომ უკვე მოიწონა.