უცნაურ, ოდნავ წაგრძელებული ფორმის ოთახში მეღვიძება. საწოლზე ვწევარ. წარმოდგენა არ მაქვს, სად ვარ და როგორ მოვხვდი ამ გაუგებრობაში. პირველი, რასაც ჭერზე ვხედავ, ქართლის დედის უზარმაზარი გამოსახულებაა, ცალ ხელში ხმლით, მეორეში კი - ღვინის თასით.

ვისაც უნდა მდუმარედ  ჭამოს სირცხვილის პური მე მირჩევნია დავიჩივლო რიხით და  დიდხანს მისი სიმწარე გულზე მაწევს და სასას მიწვავს პატიოსან შრომას შენ უგდებ გროშებს ოცნებებს მიკლავ და მიხრჩობ ფურთხში მე ძალას ვიკრებ რომ  შენსკენ დავძრა შეკრული მუშტი.

ახლა ჩვენ ვიღას დავარწმუნებთ შენ გემსახურონ და განგადიდონ? ახლა ჩვენ ვინღა გვაპატიებს ჩვენს ბატონობას და განდიდებას? რატომ გაგვწირე შენი მღვდლები და მსახურები!

ის შიში და შფოთვა, რომელიც კოვიდის მიმართ არის, კოვიდზე ვერ მიიმართება – ერთი უჩინარი პატარა ნაწილაკია, ზომით მიტკლის უხილავ ნაჩვრეტებზე უფრო მცირე. ამიტომ, ამ შიშისა და უსუსურობის განცდის საპასუხოდ აღმოცენებული კოლექტიური ბრაზი პროეცირდება უახლოეს ხელმისაწვდომ გარემოსა და ობიექტებზე – ადამიანებზე, მანქანებზე, სახლებსა და ა.შ.

25 მაისს აშშ-ში პოლიციის მიერ შავკანიანი ამერიკელის, ჯორჯ ფლოიდის მკვლელობამ ამერიკასა და მთელ მსოფლიოში პროტესტის ტალღა გამოიწვია.  ამერიკის მასშტაბით, 450-ზე მეტი საპროტესტო აქცია გაიმართა. პარალელურად, საფრანგეთში დემონსტრანტებმა გაიხსენეს ოთხი წლის წინ მსგავს ვითარებაში დაღუპული შავკანიანი ადამა ტრაორე. მისი, ისევე, როგორც ჯორჯ ფლოიდის, ბოლო სიტყვები იყო: „მე ვერ ვსუნთქავ.“

განა, მთელი ცხოვრება არ გვესმის ამ სიტყვით დაწყებული და სხვადასხვა ვარიაციაში გაგრძელებული ფრაზები? - „უხერხულია, არ თქვა“; „უხერხულია, არ ქნა“; „უხერხულია, ასე ჩაცმული სად უნდა წახვიდე“; „უხერხულია, ხალხი რას იტყვის“; „უხერხულია, აქ ვერ დაგნებდები“; „უხერხულია, ბავშვებს მაგ პირით ვერ აკოცებ“; „უხერხულია, ცოლს მაგას ვერ ვაკადრებ“; „უხერხულია, მამაოსაც ხომ სჭირდება მანქანა“; „უხერხულია, ნუ განსჯი“; „უხერხულია, დამალე ეგ იარაღი“.

ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის საგზაო უსაფრთხოების უკანასკნელი ანგარიშის თანახმად, საგზაო შემთხვევების შედეგად დღეში საშუალოდ 300-ზე მეტი ადამიანი იღუპება, ხოლო წელიწადში – 1.35 მილიონზე მეტი. ამ მაჩვენებლის ნახევარზე მეტს ქვეითები, ველოსიპედისტები და მოტოციკლეტისტები წარმოადგენენ.

მოდი, ასე დავიწყებ - არსებობს პრინციპული განსხვავება ფობიასა და შიშს შორის. შიში არის მოსალოდნელი საფრთხით გამოწვეული უარყოფითი ემოცია. ეს ემოცია სრულიად ჯანსაღია და ადამიანისთვის დიდი სარგებელი მოაქვს - მას შეუძლია აგვარიდოს ხიფათს. ამ ემოციამ დიდი როლი ითამაშა ბიოლოგიური ორგანიზმების, როგორც სახეობების გადარჩენაში, რადგან შიშს განიცდის ნებისმიერი ცოცხალი არსება.

გაუნათლებელი ადამიანის ასეთი ბნელი დამოკიდებულება, შეიძლება ვთქვათ, ნორმალურია, მაგრამ უნივერსიტეტის ლექტორის მსგავსი დამოკიდებულება თავისი აზერბაიჯანელი სტუდენტების მიმართ - მიუღებელი. ნუთუ განათლების სამინისტროში არ არსებობს შესაბამისი კონტროლის მექანიზმი? და თუ არსებობს როგორ მუშაობს ის?

საქართველოში მონღოლთა ბატონობის დროს ორი პარალელური სოციალური რეალობა იყო. ერთ რეალობაში მოსახლეობა ორმაგ გადასახადებს იხდიდა, ცალკე საკუთარი სახელმწიფოს და ცალკე დამპყრობელი იმპერიის სასარგებლოდ, მეორე რეალობაში კი ეკლესია ორმაგი საგადასახადო შეღავათებით სარგებლობდა, როგორც მეფისგან, ასევე, ყაენისგან.

მოსახლეობა, (1) რომელსაც სახელწიფომ ვერ მიაწოდა სწორი ინფორმაცია ვირუსის არსებობის შესახებ და ვერ დააჯერა, რომ ეს საფრთხე კოლექტიური და ამავე დროს უნივერსალურია, (2) რომელიც სახელწმიფომ საკუთარი ბედის ანაბარად დატოვა, (3) რომლის ტრადიციებსაც არ იცნობს სახელმწიფო, და (4) რომელსაც კარგად ახსოვდა მათი გარიყვის და ქვეყნიდან დევნის ისტორია, აღმოჩნდა სოფელ დელლერის ამბებში დამნაშავე.