ბოლო დღეებში ერთმანეთის მიყოლებით გამოქვეყნდა ორი მნიშვნელოვანი საჯარო მიმართვა. არასამთავრობო ორგანიზაციებმა და იურისტებმა მოუწოდეს საქართველოს მთავრობას, რომ საქართველოს კონსტიტუციისა და კანონმდებლობის შესაბამისად, საზოგადოებრივი ჯანმრთელობის დაცვის ლეგიტიმური მიზნით, დროებით შეზღუდოს კოლექტიური ღვთისმსახურებისა და მასში მონაწილეობის უფლება ყველა რელიგიური გაერთიანებისა და საქართველოს ტერიტორიაზე მყოფი ყველა ადამიანის მიმართ.

მე თუ მკითხავთ ეკლესიები, გეთსამანიის ბაღები და მსგავსი ადგილები აუცილებლად უნდა იყოს ღია ღამითაც, არ შეიძლება ადამიანს დაუწესო დრო როდის ილოცოს და როდის არა.

ვცდილობ, თბილისიდან გაქცევის შანსი  ყოველთვის გამოვიყენო. დედაქალაქიდან თუნდაც ცოტა ხნით წასვლის ერთ-ერთი მთავარი მოტივაცია უკეთესი ბუნებრივი გარემოა, მაგრამ აქ ჩამოსულს „ფეროს“ გავლენით თბილისზე უარესი ჰაერი და  ჭიათურის მანგანუმის გამო მტკვარზე უფრო დაბინძურებული ყვირილა გხვდება.

და ბატონებო და ქალბატონებო, ლაზიერი - ძლევამოსილი, ათ პაიკად შეფასებული (ერთ მოჭადრაკეს სულ 8 პაიკი ჰყავს). შორსმსროლელიც და მძიმედ შეჯავშნილიც, ეტლის და კუს მრისხანე  ჰიბრიდი, საჭიროების ან, უბრალოდ სურვილის შემთხვევაში პაიკების თუ სხვა ფიგურების უყოყმანოდ გამწირავი.

პანდემიის პირობებში, განსაკუთრებით შესამჩნევია არა მხოლოდ ის, რაც წარსულის შრომას გვახსენებს. არამედ მიმდინარე შრომა, რომელზეც ახლა ჩვენ ვდგავართ, რომელიც ახლა, ამ წუთას სრულდება და რომლის გარეშეც ცხოვრება უფრო გაუვალი გახდებოდა:

ეს და სხვა ჩვენი ყოფისთვის ფუნდამენტური მნიშვნელობის  საკითხები ლევან ზურაბაშვილის მოქმედებამ კიდევ უფრო მიაახლოვა გადაუდებლობის რეჟიმს - კიდევ უფრო ცხადი გახდა, რომ ასე დიდხანს გაგრძელება შეუძლებელია. და თუმცა  ამისთვის საკუთარი სიცოცხლე და ჯანმრთელობა სასწორზე დადო, სასურველი ცვლილებები  მხოლოდ საერთო, კოლექტიური ძალისხმევისა და შესაფერისი სოციალური პრაქტიკის შემთხვევაში იქნება შესაძლებელი.

საწარმოში, სადაც რეგულარულად არანაკლებ 50 დასაქმებული მუშაობს, დამსაქმებელი ვალდებულია უზრუნველყოს ინფორმაციის მიწოდება და კონსულტაციის გამართვა

თანამედროვე სამყაროში საჯარო დისკუსიის საგანს აღარ წარმოადგენს გამოხატვის თავისუფლების მნიშვნელობა დემოკრატიული საზოგადოებისთვის. საქართველოც, როგორც სუვერენული რესპუბლიკა, კონსტიტუციასა და საერთაშორისო ხელშეკრულებებში დეკლარირებული ნებით საკთარ თავზე იღებს გამოხატვის თავისუფლების დაცვისა და უზრუნველყოფის ვალდებულებას.

და ჩვენ, ქვეყანას რა გვცხია ევროპის? ევროპული იყო ის რაც კალაძემ, კობიაშვილმა, კობახიძემ  იკადრეს, ევროპული იყო ამ ფონზე, აცრემლებული გულშემატკივრებზე ნადირობა და 2000 ლარით დაჯარიმება? ევროპული იყო ქართველი გულშემატკივრისთვის ასე სულში ჩაფურთხება, მათზე მაღლა დადგომა, ხამობის ასეთი გამოვლინება? ევროპული იყო საკუთარი შვილისთვის იმ პრივილეგიის მინიჭება, რაზეც ათასობით ქართველი ბავშვი ოცნებობდა და აუკრძალეს?

მოცემულ მომენტში ჩემი, როგორც მოქალაქის, ამომრჩევლის, ჟურნალისტის მთავარი პრეტენზია არის ის, რომ არც ხელისუფლება, არც ოპოზიცია საერთოდ არ გრძნობს თავს ანგარიშვალდებულად ხალხთან, საზოგადოებასთან, მედიასთან.