ბლოგი
დაფიქრდით და ხვალ სამსახურში რომ მიხვალთ, თქვენ კოლეგებს ჰკითხეთ - „ხომ არ გავერთიანდეთ, უკეთესი ცხოვრებისთვის?“
ბოლო დღეებში ერთმანეთის მიყოლებით გამოქვეყნდა ორი მნიშვნელოვანი საჯარო მიმართვა. არასამთავრობო ორგანიზაციებმა და იურისტებმა მოუწოდეს საქართველოს მთავრობას, რომ საქართველოს კონსტიტუციისა და კანონმდებლობის შესაბამისად, საზოგადოებრივი ჯანმრთელობის დაცვის ლეგიტიმური მიზნით, დროებით შეზღუდოს კოლექტიური ღვთისმსახურებისა და მასში მონაწილეობის უფლება ყველა რელიგიური გაერთიანებისა და საქართველოს ტერიტორიაზე მყოფი ყველა ადამიანის მიმართ.
იმპერია არასოდეს დასრულებულა წერს ერთი ავტორი და იისფერ ნისლში იძირება თბილისი, როგორც მოსალოდნელი ომის მუდმივ მზაობაში
თავისუფლება მოძრაობაშია, თავისუფლება ისე არ მოდის თუ შენც არ მიდიხარ მასთან... თავისუფლება მათი ხვედრია, ვინც არ გაჩერდება თავისუფლებისკენ მიმავალ გზაზე.
გონივრული მისადაგების მაგალითებია: 1. ეტლით მოსარგებლისთვის გასაუბრების ჩატარება პირველ სართულზე, ჩვეული ზედა სართულების ნაცვლად, თუ ორგანიზაციას არ აქვს პანდუსი ან ლიფტი
პანდემიის პირობებში, განსაკუთრებით შესამჩნევია არა მხოლოდ ის, რაც წარსულის შრომას გვახსენებს. არამედ მიმდინარე შრომა, რომელზეც ახლა ჩვენ ვდგავართ, რომელიც ახლა, ამ წუთას სრულდება და რომლის გარეშეც ცხოვრება უფრო გაუვალი გახდებოდა:
მეტი ინფორმაციისთვის გეტყვი, რომ მსოფლიოში დევოპსის გარშემო სხვადასხვა კონფერენცია ტარდება, რომლებიც ახლა ონლაინაა ხელმისაწვდომი. საინტერესო მასალის გაცნობა Youtube-ის Channel-ებზეც მარტივად შეგიძლია. რაც შეეხება დევოპსით დაინტერესებულ სხვა ადამიანებს, მათ ნახავ Reddit-სა თუ ლინკდინზე.
და ბატონებო და ქალბატონებო, ლაზიერი - ძლევამოსილი, ათ პაიკად შეფასებული (ერთ მოჭადრაკეს სულ 8 პაიკი ჰყავს). შორსმსროლელიც და მძიმედ შეჯავშნილიც, ეტლის და კუს მრისხანე ჰიბრიდი, საჭიროების ან, უბრალოდ სურვილის შემთხვევაში პაიკების თუ სხვა ფიგურების უყოყმანოდ გამწირავი.
ვცდილობ, თბილისიდან გაქცევის შანსი ყოველთვის გამოვიყენო. დედაქალაქიდან თუნდაც ცოტა ხნით წასვლის ერთ-ერთი მთავარი მოტივაცია უკეთესი ბუნებრივი გარემოა, მაგრამ აქ ჩამოსულს „ფეროს“ გავლენით თბილისზე უარესი ჰაერი და ჭიათურის მანგანუმის გამო მტკვარზე უფრო დაბინძურებული ყვირილა გხვდება.
მერე იყო 2019 წლის 21 აპრილი, როდესაც ქისტის ბებოებმა რბოლით ჩამოავლევინეს პოლიციელებს გრძელი ალაზნის ჭალა და მთელი თბილისი და საქართველო ნერვიულობასთან ერთად სიცილს ვერ ვიკავებდით და გულიანად ვგულშემატკივრობდით ამ ჯოხმომარჯვებულ ქისტ ბებოებს.
ეს და სხვა ჩვენი ყოფისთვის ფუნდამენტური მნიშვნელობის საკითხები ლევან ზურაბაშვილის მოქმედებამ კიდევ უფრო მიაახლოვა გადაუდებლობის რეჟიმს - კიდევ უფრო ცხადი გახდა, რომ ასე დიდხანს გაგრძელება შეუძლებელია. და თუმცა ამისთვის საკუთარი სიცოცხლე და ჯანმრთელობა სასწორზე დადო, სასურველი ცვლილებები მხოლოდ საერთო, კოლექტიური ძალისხმევისა და შესაფერისი სოციალური პრაქტიკის შემთხვევაში იქნება შესაძლებელი.