ესპანელი კინორეჟისორის, პედრო ალმოდოვარის დღიურს გამოცემა Indiwire აქვეყნებს. დღიურის პირველი ნაწილი რეჟისორმა თვითიზოლაციაში, 23 მარტს დაწერა. ის დეტალურად აღწერს, როგორ ეგუება თვითიზოლაციას და რომელმა ფილმებმა მოუტანა შვება. იხსენებს ჩაველა ვარგასს, შონ კონერისა და ლუჩია ბოზეს:

ჩამოთვლილ ჯგუფებში შედიან: მედპერსონალი; ასევე – ჰოსპიტალიზებული და ამბულატორიული პაციენტები, რომლებსაც აქვთ კორონავირუსისთვის დამახასიათებელი სიმპტომები; პენიტენციურ დაწესებულებებში, ხანდაზმულთა სადღეღამისო სპეციალიზებულ დაწესებულებებში მყოფი პირები; თავდაცვის ძალებში; სტაციონარულ ფსიქიატრიული დაწესებულებებში მყოფი პირები; საეკლესიო პირები; მონასტრები და სხვა.

მიუხედავად იმისა, რომ ადამიანები და ცხოველები არიან საზიარო ზოონოზური დაავადებების სახელით ცნობილი ინფექციების მატარებლები, „ცხოველთა ჯანმრთელობის მსოფლიო ორგანიზაცია“ ცხოველთა პატრონებს აძლევს ოთხფეხა მეგობრებთან კონტაქტის შეზღუდვის რეკომენდაციას გარკვეულ შემთხვევებში, სანამ უკეთ შეისწავლიან კორონავირუსის ტრანსმისირება ადამიანებსა და ცხოველებს შორის.

ლიბერალური დემოკრატიების უმრავლესობამ მოსახლეობისთვის შიდაიზოლაცია დააწესა – თუმცა, ეთიკურად განხილული, არის კი ის, მართლაც, გამართლებული? ამჟამად ვირუსოლოგიის იმპერატივი დომინირებს პოლიტიკაზე: ყველა ადამიანი უნდა იყოს იზოლირებული, რათა შემდგომი ინფიცირება აღარ მოხდეს. ეს იმპერატივი კი არ ითვალისწინებს სხვა მრავალ ალტერნატიულ მოთხოვნას (და გვერდით ეფექტს).

„დამშვიდდით, საშიში მხოლოდ რისკჯგუფისთვის არის“ – კორონავირუსის გავრცელების შემდეგ ასეთი რიტორიკა მედიასა და სოციალურ ქსელებში არაერთხელ შეგხვდებოდათ. „პუბლიკა“ რისკჯგუფში მყოფ ადამიანებსა და ფსიქოლოგ ჯანა ჯავახიშვილს ესაუბრა, როგორ აღიქვამენ ისინი მსგავს არაეთიკურ რიტორიკას და რა გავლენას ახდენს ეს მათზე? რადგანაც რესპონდენტები პერსონალურ ინფორმაციაზე საუბრობენ, ჩვენ მათი გვარები დავფარეთ.