შესაძლოა, ვინმესათვის ჩემ მიერ ამ საკითხზე საუბრის დაწყება ადიქციის დაძლევის პიედესტალიდან საუბრად ითარგმნებოდეს, თუმცა უფრო მნიშვნელოვნად არა ჩემს პირად ძალისხმევასა და წარმატებულ შემთხვევაზე მსურს საუბარი, არამედ უფრო იმ წინაღობებზე, რომლებსაც გადავაწყდი და დღემდე ვაწყდები, მიუხედავად ჩემი სოციალური კაპიტალისა და არსებული პრივილეგიებისა.

შშმ ქალები ერთდროულად მინიმუმ ორ ჯგუფს განეკუთვნებიან: ქალებსა და შშმ პირებს. ამიტომ შეიძლება, გვევარაუდა, რომ მათი უფლებების დაცვაზე მუშაობს როგორც ქალთა, ასევე შშმ პირთა მოძრაობა. თუმცა რეალობა სულ საპირისპიროა. დღესაც აქტუალურია 2011 წლის მაია ბიბილეიშვილის მიერ ჩატარებულ კვლევაში არსებული ერთი შშმ ქალის ციტატა: „შშმ პირებისთვის ქალები ვართ, ქალებისთვის- ინვალიდები“.

ეს კითხვა ჩემ რესპოდენტს, პირობითად ანას დაუსვეს, როდესაც მისი პირველი კოცნის შესახებ მეგობრებს მოუყვა. მაშინ დავფიქრდი, რომ ჩვენ ხშირად ვსაუბრობთ ქალებზე, რომლებიც  ყოველდღიურად ჩაგვრის არაერთ ფორმას აწყდებიან, იქნება ეს სოციალურ, ეკონომიკურ, პოლიტიკურ თუ კულტურულ ცხოვრებაში ჩართულობა, თუ შრომის და  ზრუნვის არათანაბარი გადანაწილება ოჯახში.

ყველა ადამიანს აქვს ფუნდამენტური უფლებები, რომლებიც დაცული უნდა იყოს კანონმდებლობით, მაგრამ ამ მექანიზმებნის ამოქმედება და რეალობაში დანერგვა რთულია, რადგან კანონების გარდა, ადამიანურ დამოკიდებულებებსაც დიდი როლი უჭირავთ უფლებების ხელშეუხებლობაში, განსაკუთრებით, როცა საქმე უმცირესობებს ეხება.

დღეს კი დეგრადაციის მატარებელი სხეული ვართ, მხოლოდ ტვირთად მყოფი სამყაროს (ცივილური ქვეყნების) მხრებზე...

საქმეც ისაა, რომ მე არ ვიცი ამას ეშველება თუ არა რამე. ყოველ შემთხვევაში, მოკლე ხანში რომ არაფერი არ ეშველება, ამაში დარწმუნებული ვარ. ზიზღისა და სიძულვილის ატმოსფეროს დაძლევას დასჭირდება არა მხოლოდ საზოგადოებრივი და სამოქალაქო აქტივობა, არამედ მწყობრი და მიზანმიმართული სახელმწიფო პოლიტიკა.

მენტრალური ჯანმრთელობა და ადიქციები - ეს ის თემებია, რომლებზეც ვისაუბრებ ჩემს პოდკასტებში. მათზე საუბარი რამდენიმე მიზეზმა განაპირობა. პირველ რიგში, როგორც სოციალური მუშაკი საკმაოდ ხშირად ვაწყდები ამ პრობლემებსა და ქვეყანაში სათანადო სერვისების არარსებობის პრობლემას; და მეორე, მე თავად მაწუხებს მენტალური ჯანმრთელობის პრობლემები და ადიქციასთანაც არაერთხელ მქონია პირადი ბრძოლა.

 ერემიტი, ტოვებს რა ამქვეყნიურ ორომტრიალს, მისი თვითმიზანია კავშირი ღმერთთან და წმინდანებთან.  მისი გაქცევაც  ამ კავშირის მაქსიმალური გაძლიერების შესაძლებლობაა. განსაკუთრებით მოუკლებელი ლოცვა, ანუ ღმერთთან მუდმივ დიალოგში ყოფნა.

დღესაც, ლექსო ლაშქარავას შემთხვევაში – ფოკუსი არა ფონიჭალაზე, არამედ იმაზე უნდა გვქონდეს, ვინც მოძალადეებსა და მსხვერპლს შორის ჩადგომაზე, ლექსოს და მისი ათეულობით კოლეგის უსაფრთხოების დაცვაზე უარი თქვა

ამ ვიდეობლოგში მსურს ვისაუბრო ერთერთ ყველაზე მძიმე და მარგინალიზებულ შრომაზე - გარეგაჭრობაზე, ამ შრომაში ჩაბმულ ქალებზე და იმაზე, თუ როგორ დევნის მათ სახელმწიფო ერთი ხელით, ხოლო მეორეს ხელით როგორ იღებს სარგებელს მათი დაუცველი და აუნაზღაურებელი სამუშაოდან.

ემიგრაციაში წასვლის ისტორიები ხშირად განსხვავებულია, თუმცა მიზეზი ერთია – გამოუვალი ეკონომიკური მდგომარეობა. რომელიც ზოგჯერ  გამოწვეულია უმუშევრობითა და დაბალი ანაზღაურებით, ზოგჯერ  - უეცრად თავს დამტყდარი დიდი ხარჯით, ოჯახის წევრის ჯანმრთელობის მდგომარეობის გაუარესების ანდა ბანკიდან აღებული სესხის გამო.

ვისზე ვსაუბრობთ, როცა ვსაუბრობთ შეზღუდული შესაძლებლობის მქონე პირებზე? რა იცის და რა არა სახელმწიფომ მათი საჭიროებების შესახებ, რა გამოწვევებია შშმ ქალთა დასაქმების მიმართულებით? მოცემულ ვიდეობლოგში შევეცდები ვისაუბრო შშმ ქალთა დასაქმების ბარიერებსა და მის წარმომშობ სისტემურ თუ სტრუქტურულ მიზეზებზე.