ფემინსტრიმის ვიდეობლოგებში გესაუბრებით ქალთა შრომითი მიგრაციის შედეგებზე, უფრო კონკრეტულად კი, თუ როგორ აისახება შრომითი მიგრაცია ქართველი ემიგრანტი ქალების ცხოვრებაზე. საუბარს ცოტა შორიდან დავიწყებ და სანამ კონკრეტულ ისტორებზე და გამოცდილებებზე ვისაუბრებთ, პირველი ვიდეობლოგი იქნება ერთგავრი შესავალი.

„ფემინისტრიმის“ ამ ვიდეობლოგების სერიაზე მუშაობა პანდემიის ერთი წლის თავს დაემთხვა, როდესაც ჩვენ, როგორც საზოგადოებამ გამოვიარეთ და ახლაც გავდივართ ჩაკეტილობას, უკიდურეს სიღარიბეს, პოლიტიკურ კრიზისებსა და ალტერნატივების არარსებობას. სამწუხაროდ, ამ კრიზისმა კარგად მიჩვენა, რომ სრული გაუცხოება მაქვს ქვეყანაში მიმდინარე პოლიტიკური პროცესების მიმართ.

მიმდინარე წლის 15 მარტს POSTTV Media-ში „პოლიტიკური ინტერვიუ შალვა რამიშვილთან“ გადაცემაში სტუმრობისას საქართველოს განათლების, მეცნიერების, კულტურისა და სპორტის მინისტრის მოადგილემ, ნუნუ მიცკევიჩმა, განათლების მიმართულებით დაგეგმილ რეფორმაზე ისაუბრა და რიგ საკითხებთან ერთად გამოეხმაურა  საპარლამენტო მოსმენისას მინისტრის ინიციატივას მისაღები გამოცდების ცვლილებასთან დაკავშირებით.

ჩემი აზრით, ჩვენი – ჰესის მოწინააღმდეგეების არგუმენტაციის სისუსტე უკავშირდება იმას, რომ ვერ ვახერხებთ ჩვენი პერიფერიული მდგომარეობის არტიკულირებას. ვეცდები ავხსნა, ამაში რას ვგულისხმობ:

სამწუხაროდ, დავინახეთ, რომ როდესაც მმართველ გუნდს არცერთი დამაჯერებელი არგუმენტი არ დარჩა საკუთარი უმოქმედობის გასამართლებლად, მათ გადაწყვიტეს  განტევების ვაცის მოძიება და ჩვენზე ამ სახის შეტევის განხორიელება

მთავრობის პოლიტიკა ნამოხვანის ჰესთან მიმართებაში ძალზე ცუდი სიგნალია არა მხოლოდ ევროკავშირისათვის, არამედ ინვესტორებისთვისაც. არსებული დარღვევები მიუთითებს, რომ ქვეყანაში ცუდი საინვესტიციო გარემოა, ვინაიდან კანონის უზენაესობა და სამართლიანი სასამართლო არ არსებობს.

ამერიკის საგარეო პოლიტიკა საიმედო და გამოცდილ ხელშია, რაც საქართველოსა და პარტნიორი ქვეყნების ინტერესებშია. ტრამპი დამარცხებულია, „ამერიკა დაბრუნდა”, თუმცა ტრამპის წლების შემდეგ ამერიკის სრულფასოვანი დაბრუნება უდავოდ წაიღებს გარკვეულ დროსა და სერიოზულ ძალისხმევას.

ძველი თბილისის ერთ-ერთ ქუჩაზე კიდევ ერთი სახლი ჩამოინგრა. სახლი დიდი ხნის მანძილზე იყო ავარიული. მაცხოვრებლებს არაერთი მცდელობა ჰქონდათ, ეს პრობლემა მათთვის ხელმისაწვდომი გზებით მოეგვარებინათ. ამ ტიპის პრობლემა რომ ახალი არ არის და მათი მოგვარების გზებიც რომ ძალიან მწირია, ალბათ ყველამ კარგად ვიცით.

კოვიდპანდემიამ მსოფლიო შეცვალა. ახალი რეალობის კონტურები ჯერ კიდევ ბუნდოვანია. საქართველო, როგორც მსოფლიოს უამრავი ქვეყანა რეგულაციებისა და შეზღუდვების რეჟიმში ცხოვრობს. ეკონომიკის ყველა სექტორი ხელოვნური სუნთქვის რეჟიმშია, და მთავრობა პერიოდულად ჟანგბადის მიწოდებით ცდილობს, ის სიკვდილს გადაარჩინოს.

დავიწყოთ იმით, რომ დღემდე გაუგებრად რჩება პრეზიდენტის აღტაცებით აღსავსე მისალოცი, ისევე როგორც მისი მადლიერება ყარაბაღის შეთანხმების ფასილიტატორის, ანუ რუსეთის მიმართ, რომელიც “ნეიტრალური არბიტრის” ფორმატში კურირებდა შეთანხმების მიღწევას.

ახსოვს რა კარგად საბჭოთა კავშირის დაშლის ამბავი, პუტინი მეტად მძიმედ რეაგირებს რეჟიმის შერყევის ყველა შესაძლო ნიშანზე. ნავალნის მოწამვლა დროში ძალიან დაემთხვა ბელორუსიაში საპროტესტო გამოსვლებს და ასევე თავად რუსეთში, კონკრეტულად კი ხაბაროვსკში, უჩვეულო მასშტაბის დემონსტრაციებს.

2020 წლის გაზაფხულზე თბილისელებმა აღმოაჩინეს, რომ მყინვარწვერის დანახვა თბილისიდან კვლავ შესაძლებელია – როცა ქალაქს თავზე ჩვეული ფოტოქიმიური სმოგის ქუდი არ ადგას. COVID-19-ის პანდემიამ ნათლად დაგვანახა, რომ საჭიროა ქალაქების განვითარების კონცეფციების გადააზრება.