კავშირის ერთ-ერთი წევრი, არქეოლოგი, პროფესორი ნოდარ ბახტაძეა. მისი თქმით, პროფესიულ კავშირს ეროვნული მუზეუმის სამეცნიერო კორპუსი ქმნის, თუმცა ამ გაერთიანებაში შესვლა მეცნიერების, კულტურისა და განათლების სფეროში დასაქმებულებსაც შეეძლებათ.

დიდი დროს უთმობდა პიანისტთა მომავალ თაობის აღზრდასაც. 1991 წელს იგი დაინიშნა პროფესორად ინდიანას უნივერსიტეტის სამხრეთ ბენდში და შექმნა სასწავლო გარემო, რომელიც გამორჩეულია თავისი უნიკალური პედაგოგიური კონცეფციით. ლექსო თორაძის საფორტეპიანო სტუდიის წევრები მაღალი კლასის პიანისტებად ჩამოყალიბდნენ, რომელმაც საერთაშორისო დონეზე კრიტიკოსების დიდი მოწონება დაიმსახურეს.

სალომე ჯაშის დოკუმენტური და მრავალგანზომილებიანი თხრობის სტილი ითავსებს როგორც ძირითადი, ანუ პირველი პლანის, ისე მეორადი, „პერიფერიული ხატების“  მშვიდ, მაგრამ აუცილებელ ერთობლიობას.

თბილისში, თაბორის მთაზე, ლანდშაფტის დაცვის ზონაში თბილისის მერიის მიერ ეკონომიკის სამინისტროსთვის განაშენიანების მიზნით გადაცემულია 2 მილიონი კვ.მ. მიწა, რომელზეც ინტერესს გამოხატავს „კრწანისი როიალ რეზედენსი“; „საქანელას“ პროექტი, ალავერდი და ზოგადად, კულტურული მემკვიდრეობის დაცვის კუთხით ბოლო პერიოდში განვითარებულ მოვლენები - ამ საკითხებზე 19 აპრილს „ღია საზოგადოების ფონდში“ გამართული დისკუსიის ფარგლებში ისაუბრეს.

ის მიიჩნევს, რომ ეს ჩვეულებრივი სამუზეუმო საქმიანობის შემადგენელი ნაწილია და ამაში აღსანიშნავი და განსაკუთრებული არაფერია. მისი თქმით, მსოფლიოს ყველა მუზეუმი მსგავს სამუშაოებს ყოველდღიურად ატარებს და ასეთია მუზეუმის მუშაობის სპეციფიკა.

დოკუმენტური კინოს გადაღება თევზაობას ჰგავს. ორივეს ერთი პრინციპი აქვს: მეთევზემ ჯერ უნდა მოძებნოს ადგილი, სადაც, მისი ვარაუდით, ბევრი თევზია. შემდეგ კი ანკესი დაამაგროს და დაელოდოს იმ იმედით, რომ მისგან საუკეთესო შედეგს ამოიღებს. დოკუმენტალისტი რეჟისორიც, პირველ რიგში, ეძებს თემებს, იკვლევს, სად შეიძლება გამოვიდეს კარგი მასალა.

„იძულებუილი ვარ დავტოვო რუსეთი. ძალიან ვწუხვარ და  განადგურებულ ვარ…. ერთ დღეში ჩვენ~ მომავალი წაგვართვეს. ჩვენი სიცოცხლე წაგვართვეს, ჩვენი მშობლები და მეგობრები წაგვართვეს.

ფილმი მაინც ემოციურ, ღრმა და გულწრფელ შთაბეჭდილებას ტოვებს, ნატალია ვოროჟბიტას ამ პიესის დადგმას კი ნამდვილად ვისურვებდი ქართულ სცენებზე.

დიდი ხნის განმავლობაში ის კრემლთან დაახლოებული პერსონაა; „კრემლის საოპერო დესანტი დასავლეთში“ (როგორც ერთ-ერთმა კრიტიკოსმა დაწერა), რომელიც მეუღლესთან ერთად, არასოდეს უარყოფდა ახლო კავშირებს ვლადიმერ პუტინთან.

ესპანელი სიურრეალისტის, სალვადორ დალის მიერ 1954 წელს შექმნილი „პრინც გურიელის პორტრეტი“  სიმბოლოებისა და მეტაფორების ერთობლიობით ზუსტად გადმოსცემს იმ სამშობლოს, რომელიც არჩილ ჭყონია გურიელმა ემიგრაციის დროს დატოვა და უკან აღარასდროს დაბრუნებულა.

თეატრებში ჩუმ-ჩუმად, ინტრიგებით, ნეპოტიზმით, არაგამჭვირვალედ და დისკრიმინაციულად ნიშნავენ ხალხს. გაინაწილებენ ტერიტორიებს კრიმინალებივით და მერე კიდევ პირი ექნებათ კრიმინალებივით შეკრული. დანარჩენები ამ ბუნდოვანი გადაწყვეტილებების ანაბარა უნდა ვიყოთ მიტოვებულები.

რატომ დაიწყო მინისტრმა რეორგანიზაციის სახელით ადამიანების სამსახურიდან გათავისუფლება? რატომ დატოვა სამსახურის გარეთ ისინი, რომელთა კომპეტენციას, წულუკიანის ახალი მენეჯმენტის გარდა, ეჭვქვეშ სხვა არავინ აყენებს? სამსახურიდან გამოშვებული ადამიანები მათ პოლიტიკური ნიშნით გათავისუფლებაზე აქამდეც საუბრობდნენ. ინტერვიუს მიმდინარეობისას მინისტრმა წულუკიანმა რამდენჯერმე ახსენა გათავისუფლებულ თანამშრომლებთან მიმართებით, რომ ისინი სააკაშვილის პრეზიდენტობის დროს ამა თუ იმ თანამდებობაზე იყვნენ დანიშნული, სისტემაში მუშაობდნენ.