რაც შეეხება მეორე უდიდეს ვარსკვლავს, მეცო-სოპრანო ჯოის დიდონატოს, მან გასულ სეზონში ტრიუმფით შეასრულა აგრიპინას პარტია ჰენდელის ამავე სახელწოდების ოპერაში და პუბლიკა ცხადია, დიდი ინტერესით ელის ვირჯინია ვულფის პარტიაშიც.

დასაწყისშივე უნდა ვთქვა, საქართველოს ნეიტრალიტეტზე გულუბრყვილო საუბრები, სრულიად ერთმნიშვნელოვნად ჩვენი სამშობლოს მთლიანად რუსულ ორბიტაზე დაბრუნებას უდრის.

ჩვენ უბრალოდ არ გვესმის, თუ რით ტვირთავს ამ ცნებებს დღეს თანამედროვე ადამიანი. რახან ჩვენს სულიერებაში თავისუფლების იდეა უბრალოდ არ არის დაბადებული იმ სახით რომლითაც ის მომავალს აშენებს!

ბოლოს კი ამას ვიტყვი: როგორც ჩანს, ტყუილუბრალოდ არ იღვრებოდა ამდენი ცრემლი  იმ დღეს “ლუჟნიკებზე”, ლამაზი სცენები ხომ მარტო ლამაზი არაა. ისინი ხომ ხშირად ისევეა სავსე ცოდვით, როგორც საყვარელი ოლიმპიური დათუნიები - ჰელიუმით.

ის უცნობი ქალიც ხომ სწორედ მზის ჩასვლისას გამოესალმა წუთისოფელს? იქნებ ისიც მნათობთან ერთად ჩაესვენოს ლურჯად მოლივლივე ზღვაში? მკითხველმა არაფერი იცის. არაფერი. არც პერსონაჟებმა. თავად ავტორმაც კი.

„იძულებუილი ვარ დავტოვო რუსეთი. ძალიან ვწუხვარ და  განადგურებულ ვარ…. ერთ დღეში ჩვენ~ მომავალი წაგვართვეს. ჩვენი სიცოცხლე წაგვართვეს, ჩვენი მშობლები და მეგობრები წაგვართვეს.

მამა იოანე ბურდინი რუსეთის ქალაქ კოსტრომის მღვდელია. მღვდელი, რომელიც სასამართლოში აღმოჩნდა წირვისას წარმოთქმული სიტყვის გამო. ირკვევა, რომ მან ღმერთს მშვიდობა შესთხოვა და „ძმათამკვლელი ომი“ დაგმო, ეს კი ხელისუფლებამ რუსული არმიის დისკრედიტაციად მიიჩნია, რაც, თავის მხრივ, ადმინისტრაციული წესით ისჯება.

მარინა ოვსიანიკოვა დააკავეს და უკვე გაასამართლეს – ჯერჯერობით, ადმინისტრაციული მუხლით. ის დამნაშავედ ცნეს „არასანქცირებული საჯარო ღონისძიების ორგანიზებაში“ და სახელმწიფოსთვის 30 ათასი რუბლის გადახდა დაევალა.

შეჯამების სახით შეიძლება ითქვას, რომ უკრაინაში რუსეთის სამხედრო-პოლიტიკური მარცხის და დასავლეთის სანქციების პირობებში საქართველოს ხელისუფლება ვერავითარ შემთხვევაში ვერ  გაბედავს ხალხის ნების წინააღმდეგ წასვლას. ხალხის ნება კი სრულიად ცალსახაა: უკრაინის მხარდაჭერა და ინტეგრაცია ევროატლანტიკურ სივრცეში.

ევროკავშირი საქმითაც ამტკიცებს თავის მხარდაჭერას უკრაინისადმი. ისტორიაში პირველად, ის აფინანსებს იარაღის და სხვა აღჭურვილობის შესყიდვას და იმ  ქვეყნისთვის მიწოდებას, რომელიც ევროკავშირის წევრი არ არის.

გარდა ამისა, მის საკუთრებაშია შენობები და სავაჭრო ცენტრები ფლორენციასა და ვენეციაში. ამის შესახებ ცნობილი იტალიური გამოცემა „კორიერე დელა სერა“ საკმაოდ ვრცელ მიმოხილვას აქვეყნებს.