„[წასვლიდან] 6 თვის შემდეგ მომწერა [შვილმა], თვითმფრინავის კიბეზე რომ ადიოდი, მე ფეხებში ძალა გამომეცალა და კინაღამ ჩავიკეცეო, [შინ] ჩამოსვლამდე ვტიროდი და ვბღაოდიო. ახლა თქვენ მკითხავთ, ბავშვს ეს ემოცია როგორ ვერ შეამჩნიეო, მაგრამ ასეთი ბავშვია, მალავს თავის ემოციებს“. (საზღვარგარეთ მყოფი მშობელი).

შარშან ჩვენც შეგვაწუხა ამ ამბავმა, მოვიდნენ დამლაგებლები და გვთხოვეს, იქნებ, რამე უთხრათ კომპანიასო, და რადგან არანაირი ბერკეტი არ გვქონდა, ვერაფერი შევძელით. გვეუბნებიან: „თქვენ რა გინდათ? გამოაცხადეთ ტენდერი? მოვიგეთ. დაგვანებეთ ახლა თავი, ჩვენს თანამშრომლებს ჩვენ მივხედავთ

თბილისის ვოკალისტთა პირველი საერთაშორისო კონკურსი 2018 წელს დაარსდა და ყოველ ორ წელიწადში ერთხელ თბილისში იმართება. მისი მასშტაბი და მნიშვნელობა მხოლოდ პროფესიულ-მუსიკალური თვალსაზრისით არ განისაზღვრება. ჩვენი ქვეყნის კულტურულ ცხოვრებაში ის გაცილებით დიდი მოვლენაა, რომელიც სცდება როგორც „ჩეკინ ჯორჯიის”, ისე კლასიკური-საოპერო მუსიკის ფარგლებსა და გლობალურ მნიშვნელობას იძენს.

აშშ-ის სახაზინო დეპარტამენტმა საქართველოს ოთხი მოქალაქისთვის სანქციები გამოაცხადა, „მაგნიტსკის სიაში“ მოხვდნენ ,,ალტ-ინფოს” ლიდერები, კონსტანტინე მორგოშია და ზურაბ მახარაძე. ასევე - განსაკუთრებულ დავალებათა დეპარტამენტის დირექტორი, ზვიად ხარაზიშვილი (ხარება) და მისი მოადგილე, მილერი ლაგაზაური.

„წერე. იპოვე გზა, რომ ყურადღება მოიკრიბო და წერო. თუ მწერლობას აპირებ, ისეთს ვერაფერს გეტყვი, რაც ამას გადაგაფიქრებინებს; თუ მწერლობას არ აპირებ, ისეთს ვერაფერს გეტყვი, რითაც დაგეხმარები. დასაწყისისთვის რაც ნამდვილად გჭირდება - არის ვინმე, ვინც მიგახვედრებს, რომ ეს დიდ ძალისხმევას მოითხოვს“.

აღსანიშნავია, რომ თავის დროზე კარდიფის საერთაშორისო კონკურსის გამარჯვებულები იყვნენ: ცნობილი ფინელი სოპრანო კარიტა მატილა (1983), სახელოვანი რუსი ბარიტონი დიმიტრი ხვოროსტოვსკი (1989), შვედი სოპრანო კატერინა კარნეუსი (1995), გერმანელი სოპრანო ანია ჰარტეროსი (1999).

„Რამდენი წელია, აქ ვცხოვრობ, მაგრამ ასეთი მდგომარეობა არასდროს ყოფილა. თევზი წყდება, ისეთი ჯიშები წყდება, წითელ წიგნში რომ იყო შეტანილი. დაბინძურება ყველაფერზე აისახება, წყლის სისუფთავეზე, გარემოზე, ვის სიამოვნებს აქ ყოფნა - სუნი დგას ხოლმე ისეთი… რა არ მინახავს, ამ წყალს არ წამოეღოს…

ასეა თუ ისე, „სიმონ ბოკანეგრას“ წარმატებულ პრემიერაში საკმაო წვლილი შეიტანა ქართველმა ტენორმა ოთარ ჯორჯიკიამ, რომელიც უკვე კარგა ხანია ევროპის ცნობილ საოპერო სცენებს იპყრობს. ხოლო ამას წინათ, შორეულ ავსტრალიაში, სიდნეის ცნობილ საოპერო სცენაზე, ჟორჟ ჟერმონის პარტია შეასრულა ვერდის „ტრავიატაში“.

გულწრფელობა ალბათ არსად ისეთი საჭირო და აუცილებელი არ არის, როგორც კინოში. სწორედ უსაზღვრო გულწრფელობაა ნინო ჟვანიას 2020 წლის ფილმის, „აღლუმის“ ერთ-ერთი მთავარი ღირსება, რომელიც 3 ბავშვობის მეგობრის პატარა მოგზაურობაზე გვიყვება. ეს უკანასკნელი ოდისეაა ხსოვნის სახელით, რომელსაც არ გააჩნია საბოლოო დანიშნულება.

ზღაპრის ბოლო კეთილია კი არა, ზოგჯერ მაგაზე მაგარია. ნამდვილად არ ვიცი, როგორი დასასრული აქვს კ(ყ)ატარულ ზღაპრებს, მაგრამ ჩვენი წლევანდელი მსოფლიო დონის „ზღაპარი“ ასე ფანტასტიკურად რომ დასრულდა, ახლა ამაზე მხოლოდ ეროვნულ დონეზე კი არა, მთელ მსოფლიოში ლაპარაკობენ, წერენ და უჩვენებენ. 

საყვარელ სპორტსმენებზე საუბრისას ხშირად გვავიწყდება, რომ ვსაუბრობთ ხშირ შემთხვევაში სიღარიბეში გაზრდილ ბიჭებზე და გოგონებზე რომელთა დიდ ნაწილს არათუ წესიერი განათლება არ მიუღია, ბევრმა ნორმალურად წერა-კითხვაც მოგვიანებით ისწავლა. ბრაზილიელ რობერტო კარლოსს ერთხელ ისიც კი აქვს ნათქვამი, - მეცინება ევროპელი ფეხბურთელები ჟურნალისტებს დალაგებულად რომ ესაუბრებიან, რადგან ჩემს გარშემო ვისაც კი ბურთი უგორებია ყველა ქუჩურად და „არარესპოდენტულად“ მეტყველებდაო.