მასობრივმა წყალდიდობებმა ასობით ადამიანის სიცოცხლე შეიწირა გერმანიასა და დასავლეთ ევროპაში, ხოლო ჩინეთსა და ინდოეთში მთელი სოფლები წალეკა ძლიერმა წვიმებმა. უზარმაზარი ზომის სეტყვა დაატყდა თავს იტალიას ზაფხულის შუა პერიოდში; ბრიტანეთისა და შვეიცარიის მოსახლეობა გაოცებით ადევნებს თვალს მოულოდნელ და უკონტროლო, წვიმიან ამინდს.

ამ მოვლენების ფონზე, საზოგადოებრივი მაუწყებლის აჭარის ტელევიზიასა და რადიოში სისტემური რყევებია, ძველი და ახალი სამეურვეო საბჭოს პოლიტიკა, მენეჯმენტის მოშლის მცდელობა, ჟურნალისტების განცხადება სარედაქციო დამოუკიდებლობის შესაძლო დაკარგვის თაობაზე - მცირე ჩამონათვალია მედიაზე მიტანილი იერიშის სიიდან.

დღეს ზაპოროჟიეში მივყავართ ვადიმას. იქ კაზინო და კიდევ რაღაც შენობა აქვს... ახლა რა თქმა, უნდა ორივე დაკეტილია, ზაპოროჟიე ჩრდილოეთიდან პირდაპირ ემიჯნება, მარიუპოლს. რუსები უკვე ზაპოროჟიეს ოლქშიც არიან შემოჭრილები, ანუ მაქსიმალურად ვუახლოვდებით, ე.წ. „ნულევოი ფრონტს...! გუშინწინ მომეჩვენა, რომ ვადიმამ ცოტა გამომცდელად გვკითხა: - მინდა ამ ჩემს უძრავ ქონებას დავხედო ზაპოროჟიეში და გამომყვებითო?..

უკანა გზაზეც საათ-ნახევარი ვიჩახჩახეთ მეტრომდე; როგორც იქნა, მივაღწიეთ და რომ გვეგონა,  გვეშველა, ისეთი საჰაერო განგაში ატყდა და ისეთი დაიქცა ცა, დნეპრი მოგვენატრა... მეტროსადგური სასწრაფოდ ჩაკეტეს, რადგან ჩვენს ხაზს  მდინარე დნეპრი უნდა გადაეკვეთა და ძალიან დიდი რისკი იყო, რუსებს სწორედ ხიდებისა და სტრატეგიული კომუნიკაციებისთვის დაერტყათ...

როგორც უკვე მოგახსენეთ ჩვენ სასტუმროში, უამრავი სხვადასხვა ბედისა და ხასიათის დევნილი ცხოვრობდა ზოგი ხალისით გვეკონტაქტებოდა, ზოგი ნაკლებად, მაგრამ ამ დღეებში ყველაზე მეტ ყურადღებას ერთი მოხუცი ქალი იქცევდა, რომელიც დღიდან დღემდე, დილიდან საღამომდე, სულ ერთსა და იმავე ადგილას იჯდა ფეხმოუცვლელად და არა მარტო ჩვენ, საერთოდ არავის ელაპარაკებოდა.

უკრაინის ჩაბნელებული ცა კი ისევ რაღაცნაირად ფართოდ და საიმედოდ გადაფოფრებოდა თავის მიწას...

მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოს კანონმდებლობით დაცულია ჟურნალისტის საქმიანობა, მათ ხშირად არ აქვთ საშუალება, თავისუფლად გააშუქონ მიმდინარე მწვავე მოვლენები, არც მათ მიმართ თავდასხმაზე რეაგირებენ სამართალდამცავები ადეკვატურად და კანონიც უხეშად ირღვევა.

ორსაუკუნოვანი ომი რუსეთის ორდასთან როდისმე უნდა დამთავრდეს და კრემლი უნდა დაინგრეს ისე საქართველოს, და არა მარტო საქართველოს, მშვიდი ძილი არ ეღირსება...

  თბილისში რომ შემოვედით უკვე ირიჟრაჟა... ლვოვიდან ღამის 10 საათზე გამოსული, თბილისში,  12 ივნისს, დილის 7 საათზე ჩამოვედი.  ეზოში რომ შემოვედი და სახლის ფანჯრებს ავხედე, უკვე კარგად იყო განათებული, მაგრამ ფანჯრებში შუქი ენთო - სანდროს, მარიამს, და ჩვენს ლაბრადორს - „როკის“ არ ეძინათ, მხოლოდ ეფემიას ჩასძინებოდა...

ძლივს, თავისთვის, სადღაც საცოდავად ღნაოდა საჰაერო განგაშის ხმა...

მოკლედ, ვისაც რუსების ჯავრი გვჭირს და ვისი სისხლიც რუსეთს მართებს, ყველანი უკრაინაში გადმოვედით, რუსეთთან საბრძოლველად, პოლიტიკური სიმპათია-ანტიპათიის, წარსული დაპირისპირებისა თუ უთანხმოების მიუხედავად. ქართულმა ვენდეტამ რუსეთის იმპერიის წინააღმდეგ ყველა გაგვაერთიანა...