თუმცა ერთია ფორმა და მეორე – შინაარსი (თუ პირიქით). გავიმეორებ, კულტურის ისეთი სფეროს განვითარება, როგორიცაა ლიტერატურა, გასაგები მიზეზების გამო, არ საჭიროებს დიდ ფინანსებს, როგორსაც მაგალითად, - კინოინდუსტრია, და უცნაური ტერმინი რომ ვიხმაროთ, „ხარჯეფექტურია”. მიუხედავად ამისა, საჭიროებს დიდ ცოდნასა და გემოვნებას, ასათვისებელ ბიუჯეტთან ერთად ლიტერატურული პროცესის სწორად დაგეგმვასა და განკარგვას, და მის ყველა მიმართულებაში პროფესიონალების ჩართვას.

ფილოსოფია არ არსებობს როგორც რაღაც დისციპლინის ერთიანი გაგება, ის განუწყვეტლივ სახეს იცვლიდა, მიზანსაც, თვითგანმარტებასაც და რასაკვირველია საზოგადოებაში მონაწილეობის შინაარსსაც

ერთმნიშვნელოვნად, „ნამე“ ზაზა ხალვაშის საუკეთესო ფილმია და მხოლოდ მწუხარედ და დანანებით შეგვიძლია ვთქვათ, რომ უკანასკნელიც! 62 წლის რეჟისორს არ დასცალდა ახალი, სრულმეტრაჟიანი ფილმის დასრულება სახელწოდებით „წვიმა ორ ნაპირზე“ (საქართველოსა და ლიეტივას ერთობლივი კოპროდუსცია) რომლის გადაღებაც ჯერ დასრულებული არ ჰქონდა.

ტოტალიტარული რეჟიმების მთავარი იარაღი რომ დეჰუმანიზაციაა, არახალია.  სისტემის ბრძოლა ინდივიდის წინააღმდეგ ისეა გაჩაღებული, რომ ხშირად, ღია დაპირისპირებაში ყოფნა არც არის საჭირო:

ჯანდაცვის მსოფლიო ორგანიზაციის საგზაო უსაფრთხოების უკანასკნელი ანგარიშის თანახმად, საგზაო შემთხვევების შედეგად დღეში საშუალოდ 300-ზე მეტი ადამიანი იღუპება, ხოლო წელიწადში – 1.35 მილიონზე მეტი. ამ მაჩვენებლის ნახევარზე მეტს ქვეითები, ველოსიპედისტები და მოტოციკლეტისტები წარმოადგენენ.

ისედაც, დიდად არ იკლავდა თავს გამოჩენით, მაგრამ რაც დახარჯა, ხომ უნდა მიიღოს, გადათვალოს, შეამოწმოს. შთამაგონებელი პარკები, უსისტემოდ სისტემატიზებული ცხოველები და „თქვენს ეზოში გადარგული ხე ვიყო“ - უფრო წმინდა ბავშვობის მეტაფორაა და ფაქიზ ეგზისტენციას არ შევეხებით.

მიუხედავად იმისა, რომ საქართველოს კანონმდებლობით დაცულია ჟურნალისტის საქმიანობა, მათ ხშირად არ აქვთ საშუალება, თავისუფლად გააშუქონ მიმდინარე მწვავე მოვლენები, არც მათ მიმართ თავდასხმაზე რეაგირებენ სამართალდამცავები ადეკვატურად და კანონიც უხეშად ირღვევა.

ელიან, რომ თუ ოდესმე ცვრიან ბალახზე ფეხშიშველს გამოეღვიძებათ, ეცოდინებათ, რომ ფეხსაცმელი გვერდით უდევთ, რომ მათი მამული თანასწორი საზოგადოებაა, სადაც მათ არავინ ატყუებს, არ ჩაგრავს და რომ სიცოცხლე გზა, მოძრაობა და ცვლილებებია.

ლუკა სირაძე, საუბედუროდ, ვერ დავიცავით. ლუკას დაღუპვა თითოეული ჩვენგანის პირადი მარცხია, ჩვენი როგორც საზოგადოების მარცხია, ჩვენი როგორც სახელმწიფოს მარცხია.

ახლაც ისეა, რომ ფეხბურთი უემბლიზე. დაბრუნდა, მაგრამ, აბა, თუ მართლა დაბრუნდა.