ტოტალიტარული რეჟიმების მთავარი იარაღი რომ დეჰუმანიზაციაა, არახალია.  სისტემის ბრძოლა ინდივიდის წინააღმდეგ ისეა გაჩაღებული, რომ ხშირად, ღია დაპირისპირებაში ყოფნა არც არის საჭირო:

თანამედროვე მსოფლიო პრაქტიკა გვიჩვენებს, რომ იქ, სადაც კარგად არის დაცული ადამიანის შრომითი უფლებები და არსებობს ძლიერი პროფკავშირები, იქვე არის დემოკრატია, ეკონომიკური უთანასწორობა დაბალია, ხოლო საზოგადოების პოლიტიკაში ჩართულობა კი - მაღალი.

შოკის მომგვრელია, რომ ნარკოპოლიტიკის რეფორმის თუნდაც ამ მოკლე აღწერილობაში ვერსად ვნახულობთ სიტყვათაშეთანხმებას „ზიანის შემცირება“.

გააცნობიერეთ ეს მათი გაიძვერული ფარსები, სპექტაკლები და შეიჯავრეთ ეს ბრტყელ/პრიმიტიული ბუნება, რომელსაც ცხოვრებაში გინერგავენ ათასი ტაქტიკით და ათასერთი სტრატეგიით პოლიტიკოსები და მგელ/მელია ეკლესია!

ძალაუფლება იმდენად გაგიტკბა, რომ არ გესმის და ვერც ხვდები, რატომ უნდა მოშალო ბარიერი შენსა და საზოგადოებას  შორის. ვერც იმას აცნობიერებ, რომ სწორედ საზოგადოების წინაშე გაქვს ვალდებულებები და თუ ამის გაცნობიერება არ და ვერ შეგიძლია, გაითამაშე მაინც, რაღაც ზოგადი სიტყვები მოძებნე, ცოტა ითვალთმაქცე.

სწორედ რუსეთის სულის ბლანტი თვალებია რაც ვერაფერს ხედავს გარემოში საკუთარი ბლანტი რეალობა/ცნობიერების გარდა და ამიტომ ყველაფერი განსხვავებულის საკუთარ თავში შთანთქმა სურს - შთანთქმის ინსტინქტი ისეთივე უძველესი ფენომენია, როგორც ბლანტი ცნობიერება.

„ნუ ავიწროებთ უაზროდ სამანქანო ზოლს. კატასტროფაა. ეს გზები იყო გათვლილი უფრო ნაკლებ ხალხზე და მანქანაზე, და თქვენ რას აკეთებთ! ავიწროებთ და ხელს უშლით ამით ხალხს გადაადგილებაში. არ გამოხტეთ საზტრანსპორტით იარეო. საზტრანსპორტში რაც ხდება, კარგად იცით…";