ერთი წუთით წარმოვიდგინოთ ნოამ ჩომსკის ტიპის ქართველი პოლიტიკოსი. მხედველობაში მაქვს ჩომსკის მშვიდი და თანმიმდევრული საუბრის მანერა და არა ინტელექტუალური გაქანება, რომელზე პრეტენზიაც ალბათ კიდევ დიდხანს ვერ ექნებათ ქართველ პოლიტიკოსებს. ჩომსკი, ებრაული წარმოშობის ამერიკელი ინტელექტუალი,  მასაჩუსეტის შტატის ცნობილი უნივერსიტეტის MIT-s ლინგვისტიკის პროფესორი იყო წლების განმავლობაში.

ჩვენი უცნაური საფორტეპიანო დროის დივების დაუსწრებელი და დრამატული დრაივი (აქ მგონი, რაღაც ალიტერაციაც გამოვიდა!) უფრო დაფარული თუ წაუხალისებელი ვნებების გამოძახილი მგონია. რაც ყოველგვარი ესთეტიკის მიღმაა და მაინც პრიმიტიულ ქოცურ-ნაცურ დიალექტიკამდე დაიყვანება. თუმცა საგულისხმოა, რომ ამ დაგვიანებით გაღვივებული ვნებების სააშკარაზე გამოტანა მაინც რუსული მედიით, უფრო ზუსტად, ტელეარხ „კულტურის“ საშუალებით მოხერხდა.

4 ივნისს, გამთენიისას, რუსეთის მიერ ოკუპირებული აზოვის ზღვის კუნძულ „ზმიინის“ „ნატოს“ შეიარაღებული ძალების ავიაგამანადგურებლებმა გადაუფრინეს.

თბილისის მეოცე საერთაშორისო კინოფესტივალი ქართული და ბრიტანული ფილმების სიმრავლით გამოირჩევა.

  აი სწორედ ეს გახლავთ ყველაზე საშინელი ამ ომში... გარდა აღმოსავლეთ და სამხრეთის ფრონტებისა, თითქმის მთელი უკრაინა ფრონტის ხაზია, როდის და საიდან გამოუშვებენ და დაგიშვებენ, ჩვენი „დაუძინებელი“ ჩრდილოელი მეზობლები არავინ იცის...

როცა დავბერდები, შვილიშვილებს მოვუყვები, ჩვენმა ხელისუფლებამ როგორ მოიპარა ჩვენი ახალგაზრდობის დრო, როგორ დაახარჯვინა გოგო-ბიჭებს საუკეთესო წლები მიტინგებზე, აქციებზე, საპროტესტო შეკრებებზე იმ დროს, როდესაც პიროვნულ, სულიერ და პროფესიულ თვითგანვითარებაზე ზრუნავდნენ მათი თანატოლები ევროპაში

ძალიან მალე გაისმა საბედისწერო სიტყვათა შეთანხმება: წითელი ინტელიგენცია, და დაიწყო კიდეც ამ „ავტორიტეტების“ ნგრევა. ახლა ეს ყველაფერი ბევრად მარტივი და ბევრად სასაცილოა, მაგრამ მაშინ თვალებგაფართოებული შევყურებდი, როგორი თავგანწირვითა და სიჯიუტით ცდილობდნენ ადამიანები „კუთვნილი“ ძალაუფლების და მონოპოლიების შენარჩუნებას.