ბლოგი
შეზღუდული შესაძლებლობების მქონე ბავშვებს კი თურმე უფრო ხშირად სცემენ. 9%-ია განსხვავება. ანუ ბავშვებს ფუნქციური სირთულეებით, კიდევ უფრო სასტიკად უსწორდებიან შინ თუ გარეთ. მათ ხომ უფრო მეტად უჭირთ ჩვენს მოლოდინზე მორგება, ისინი ხომ განსხვავდებიან, ამიტომ უფრო დიდი აგრესიის სამიზნეები ხდებიან. ან არ ვიცი, შეიძლება უფროსები ჯავრს იყრიან მათზე თავიანთი უიღბლობის, სიღარიბისა თუ გაუცხოების გამო?
სასწრაფოდ შევხტით მანქანებში და მოვხიეთ. გზაში კი „ვადიმას ვაძილას“ მუტრუკი მძღოლის - აი, ხარკოველი ფერმერების ამბავი რომ მოგვიყვა, დაბომბვაშიც რომ არ იშლიდნენ კარტოფილის თესვას - დაფეთებული ბანით ნამღერი მოგვყვებოდა, რომელიც შემთხვევით კადრებშიც დარჩა...
როგორც უკვე მოგახსენეთ ჩვენ სასტუმროში, უამრავი სხვადასხვა ბედისა და ხასიათის დევნილი ცხოვრობდა ზოგი ხალისით გვეკონტაქტებოდა, ზოგი ნაკლებად, მაგრამ ამ დღეებში ყველაზე მეტ ყურადღებას ერთი მოხუცი ქალი იქცევდა, რომელიც დღიდან დღემდე, დილიდან საღამომდე, სულ ერთსა და იმავე ადგილას იჯდა ფეხმოუცვლელად და არა მარტო ჩვენ, საერთოდ არავის ელაპარაკებოდა.
ორსაუკუნოვანი ომი რუსეთის ორდასთან როდისმე უნდა დამთავრდეს და კრემლი უნდა დაინგრეს ისე საქართველოს, და არა მარტო საქართველოს, მშვიდი ძილი არ ეღირსება...
ბაიდენმა, საქართველოს პარლამენტის წინაშე გამოსვლისას განაცხადა: - „ჩვენ ვიცავთ პრინციპს, რომლის მიხედვით სუვერენულ დემოკრატიებს აქვთ უფლება თავად მიიღონ გადაწყვეტილებები და თავადვე აირჩიონ პარტნიორები და ალიანსები."
...თუმცა, თითების ნერვიული მოძრაობებით შეთამაშებული ცარიელი „ბორჯომის“ ბოთლი, რუხაძის მომავალ „თავისუფლების დღიურებში“, სულ სხვა შინაარსს ფინალს გვაუწყებს.
დღის ბოლოს დაუნდობლად დაბომბეს ჩვენი ზაპოროჟიე, სადაც 19 მაისს ვიყავით და კრივოი როგი... განუწყვეტლივ და ძალიან ინტენსიურად იბომბება ხარკოვი - სუმის დამაკავშირებელი ტრასა, რის შედეგადაც საარტილერიო და სარაკეტო ცეცხლის ქვეშ მოჰყვა უკრაინული სამხედრო ტექნიკა და შეფერხდა მათი წინსვლა...
როგორც ჩანს ისევ რკინიგზას და სამხედრო ეშელონებს ურტყამდნენ... იმედია ლევანასი არ იყოს მათაც გამოასწრეს... მიხასმა მობილურით გადაღებული ვიდეო გვაჩვენა, სადაც რუსებს უკრაინის ქალაქებში „ბელორუსი“ ტრაქტორის ლაფეტებით, ლენინის ძეგლები დააქვთ და სასწრაფოდ ამონტაჟებენ, დანგრეულ და გადაბუგულ მოედნებზე...
ნუ დაგვავიწყდება ხმა გამარჯვებული ფეხბურთელებისა, რომლებიც შეგვახსენებენ ხოლმე: “მე ვარ საქართველო!”
„წელს ფრანკფურტის წიგნის ბაზრობაზე ნამდვილად ყველას „ენატრებოდა“ საქართველო და ჩვენს მწერლებთან აქტიური თანამშრომლობა...
ალი აბასი პერსონაჟების რეჟისორია. ეგებ „მოწაფე“ ახალს არაფერს გვიყვება დონალდ ტრამპზე, მაგრამ ნამდვილად გვიყვება ორიგინალურად. ესაა ფილმი, სადაც ერთი პატარა დეტალი უფრო მეტს ამბობს პერსონაჟზე, ვიდრე მთელი ფილმი.