ვინ მოსთვლის უკვე მერამდენედ ჩვენ მოწმენი ვხდებით სისტემური დანაშაულისა, როცა მსხვერპლი ახალგაზრდა ბავშვია. რამდენიც არ უნდა ვიძახოთ, მსგავსი აღარ უნდა განმეორდესო, გულის სიღრმეში ვიცით, რომ მაინც განმეორდება. მაინც მოუკლავენ მშობლებს შვილებს და მაინც მოგვიკლავენ ადამიანებს, რომლებიც გვიყვარს.

სწორედ ასე იბრძოლა და იბრძვის „აზოვის“ ბატალიონი, ასე იბრძვის  და იბრძოლებს უკრაინა, ასე იბრძოლებს და იბრძვის საქართველო, რომელსაც 5 საუკუნის წინანდელი ნისლიანი ისტორიის ხეობებიდან მოსძახის, ქართლის დიდი მეფის - ლუარსაბ I-ის ანდერძი:     - “მამაცმან კაცმან თავი თვისი მგელსა უნდა ამსგავსოს და მტრისა ჯარი ცხვრისა ფარას და შიგან ასრე გამოერიოს,  ხოლო გამარჯვება ღმერთის ხელთ არისო...“

ჩემთვის ყოველი დღე წიგნის დღეა, მაგრამ 23 აპრილს თუ ისე აღვნიშნავთ, როგორც ეს ესპანეთში ხდება, ძალიან კარგი იქნება: ამ დღეს ყველანი ერთმანეთს ჩუქნიან წიგნებს და ერთ ყვავილსაც სიმბოლურად.

ყოველთვის ძალიან მურტალი შეგრძნებაა ეგ, შენ რომ ბრუნდები და სხვა ვერა... ერთმანეთში უცნაურად შერეული - სიხარულის, რომ ისევ გადავრჩით და ახლობელბს ვნახავთ და ლამის სინდისის ქენჯნის - რომ ჩვენ გადავრჩით და სხვები ვერა და ისღა დაგვრჩენოდა, ერთმანეთი ცალყბად გვენუგეშებინა: - „ჩავთვალოთ, რომ ეს იყო „რაზვედკა ს ბოემ“  მეორედ უფრო მომზადებულები და უკეთესად ორგანიზებულები დავბრუნდეთო...“

დედაჩემის „სიყვარული ყველას უნდაში“ არ იყოს: - „არც ნერვებს მოვიშლი და არც რა... აგრემც პუტინს მოიხვედრია ცხელი ტყვია...“. სუ მაგ ბოზიშვილის ბრალია, თორე 100 წელი რა გვინდოდა ჭყონიას და მე დნეპრის მეტრო „ვაგზალნაიაში“?..

გამთენიისას დაბომბვამ გამაღვიძა. სერიოზულად დაგვიშვეს. იმდენად ახლოს ცვიოდა ჭურვები, რომ აფეთქებების ბათქი, განგაშის სირენების ხმას ახშობდა. ამხელა შენობა - მთელი სასტუმრო ერთიანად ზანზარებდა. ფანჯრებზე სქელი ფარდები იყო ჩამოფარებული, ე.წ. „სვეტამასკიროვკა“, მაგრამ, ოდნავ შემოპარულ სინათლის სხივებზე მაინც მივხვდი, რომ სულ ახალი გათენებული იყო...

სახელმწიფოსა და ეთნიკური უმცირესობების თემს შორის ძალიან სუსტი კავშირია. ეთნიკურ უმცირესობებთან დაკავშირებული საკითხების განხილვასა და მოგვარების პროცესში თვითონ ეთნიკური უმცირესობების მონაწილეობა ძალიან ზედაპირულია.

ცოტა ხნის წინ ფეისბუქის მიერ ქართველი ფეისბუქ-ინსტრაგრამ ტროლებისა და ყალბი ანგარიშების წერტილოვანი განადგურების შემდეგ, დიდმა გაურკვევლობამ დაისადგურა ქართულ საზოგადოებაში. ხალხი ვერ გაერკვა, რა მოხდა სინამდვილეში: ვინ არიან ეს ტროლები? რა კავშირია ტროლებსა და „ქართულ ოცნებას“ შორის? რატომ ებრძვის ფეისბუქი ტროლებს? რას ნიშნავდა ეს ქმედება საქართველოსთვის? ვიღაც პანდა საერთოდ რა შუაში ამ ყველაფერთან? და ა.შ.

ამ მოვლენების ფონზე, საზოგადოებრივი მაუწყებლის აჭარის ტელევიზიასა და რადიოში სისტემური რყევებია, ძველი და ახალი სამეურვეო საბჭოს პოლიტიკა, მენეჯმენტის მოშლის მცდელობა, ჟურნალისტების განცხადება სარედაქციო დამოუკიდებლობის შესაძლო დაკარგვის თაობაზე - მცირე ჩამონათვალია მედიაზე მიტანილი იერიშის სიიდან.

     დაბოლოს, როდესაც ერთი კვირის შემდეგ  მეორე სართულზე, კვლავ  „ჩემს ოთახში“, ნამდვილ ადამიანურ საწოლზე გავიშხლართე, სადაც მატრასებისგან განსხვავებით, ძილში წონასწორობის დაცვა აღარ მიწევდა, ნამდვილი კახური გულწრფელობით აღმომხდა...

როგორც ჭიათურელი მაღაროელები მუშაობენ მიწის ქვეშ მუხლამდე წყალში,  ასე უდგება თანდათან წყალი პეტრიაშვილის გაერთიანებულ პროფკავშირებს. 

უკანა გზაზეც საათ-ნახევარი ვიჩახჩახეთ მეტრომდე; როგორც იქნა, მივაღწიეთ და რომ გვეგონა,  გვეშველა, ისეთი საჰაერო განგაში ატყდა და ისეთი დაიქცა ცა, დნეპრი მოგვენატრა... მეტროსადგური სასწრაფოდ ჩაკეტეს, რადგან ჩვენს ხაზს  მდინარე დნეპრი უნდა გადაეკვეთა და ძალიან დიდი რისკი იყო, რუსებს სწორედ ხიდებისა და სტრატეგიული კომუნიკაციებისთვის დაერტყათ...