ბლოგი
2 მარტს საერთაშორისო საზოგადოება გაეროში შეიკრიბა, უკრაინის წინააღმდეგ რუსეთის არაპროვოცირებული სამხედრო ოპერაციების დასაგმობად. მას შემდეგ მსოფლიოს მხარდაჭერა მტკიცეა ლიბერალური, წესებზე დაფუძნებული მსოფლიო წესრიგის მიმართ, რომელმაც 75 წელზე მეტია, ძალიან ბევრისთვის უზრუნველყო უპრეცედენტო უსაფრთხოება, სტაბილურობა და კეთილდღეობა.
საპროტესტო აქციებზე დაკავებულების მნიშვნელოვანი ნაწილი ახალგაზრდები არიან. ოცნება ახალგაზრდების მიმართ სასტიკია. ოცნების პროპაგანდისტული მედია მათზე ზიზღით და ცინიზმით საუბრობს და ფართო მოსახლეობაში ამ ზიზღნარევი ცინიზმის დამკვიდრებას ცდილობს.
ამ ყველაფრით აღშფოთებულნი იყვნენ ინტელექტუალური დარღვევების მქონე ირაკლი ქემოკლიძე და მისი დედა, მაია ასაკაშვილი. ირაკლი ხშირად ეკითხებოდა დედას, თუ რატომ არ შეეძლო მასაც დედასავით ხმის მიცემა არჩევნებზე. რატომ არ ჰქონდა ქორწინების უფლება, მაშინ როცა სურდა ოჯახის შექმნაც.
თბილისში რომ შემოვედით უკვე ირიჟრაჟა... ლვოვიდან ღამის 10 საათზე გამოსული, თბილისში, 12 ივნისს, დილის 7 საათზე ჩამოვედი. ეზოში რომ შემოვედი და სახლის ფანჯრებს ავხედე, უკვე კარგად იყო განათებული, მაგრამ ფანჯრებში შუქი ენთო - სანდროს, მარიამს, და ჩვენს ლაბრადორს - „როკის“ არ ეძინათ, მხოლოდ ეფემიას ჩასძინებოდა...
ისევ იქ ხარ: თმაგაბურძგნული, ჩასისხლიანებული თვალებით, გაღიზიანებული. თამაშობ, უკვე არა მოგებისთვის, არამედ წაგებულის ამოღებისთვის. სესხულობ. იტყუები. იპარავ. შეხედე შენს თავს. ირგვლივ როგორ უცხოვდებიან ადამიანები, როგორ დაიღალნენ. ეს გულგრილობის სამეფოა, რომელიც მათ უმოქმედობისკენ, შენ კი გაბოროტებისკენ გიბიძგებს.
თუ ლისის ტბის ტყიან ნაწილზე ასულხართ და ფერდობზე შემდგარს მთელი სივრცისთვის ერთიანად მოგივლიათ თვალი, უსათუოდ ჩემსავით გაიფიქრებდით - რა კარგი იქნებოდა აქ ტყე-პარკის გაშენებაო. ხომ ასეა?- ყველასთვის არა!
ღამე რამდენჯერმე გაგვაღვიძა განგაშის სირენებისა და დაბომბვის ხმამ, მაგრამ ლოგინიდანაც აღარ ავმდგარვართ... მიხასი, ულიანა და ბავშვებიც კი არ გამოსულან საძინებლიდან და ჩვენ რაღა გვრჯიდა ამ ბერიკაცებს, რომ წამოვმხტარიყავით...
ახლა საქართველოში გაფიცვაზე იმდენს ლაპარაკობენ, რამდენიც არასდროს ულაპარაკიათ. გაფიცვა გახდა პოლიტიკური ცვლილებების მთავარი იმედი.
