მილიონობით ადამიანი ყოველდღე ელოდება ვაქცინას, როგორც გარღვევას, რომელიც აღკვეთს სიკვდილისა და მოახლოებული ქაოსის შემზარავ თარეშს. ელოდება, როგორც შემაკავებელს, რომელიც შუაში დადგება. მაგრამ ელოდება, როგორც დანაპირების შესრულებას, რომელიც არასდროს გაცემულა.

კომპოზიციის ბოლომდე ქალები სკამებზე სხედან, რაც ნიშნავს, რომ მოძრაობის არეალი შეზღუდული აქვთ, ხოლო გამომსახველობითი საშუალებები – უკიდურესად შეკვეცილი.

ყველაფერი ყირიმალა დადგა და ამ ყირამალაში, მოდი დიდი ნაწარმოების ცნობილი დასაწყისები გადმოვატრიალოთ კორონაკონტექსტით. მე ნაწილს შემოგთავაზებთ, დანარჩენი თქვენ გააგრძელეთ -  ცხადია, კამიუს ,,უცხოს" ან ტვენის ,,ტომ! პასუხი არ არის!" შავ იუმორად ქცევას მოვერიდე.

იქნებ, დადგა დრო, დავფიქრდეთ ჩვენი ეკონომიკისა და წარმოების განვითარებაზე? იქნებ, თავიდან გადავიაზროთ სახელმწიფოს არსი და მისი კონცეფცია თითოეული მოქალაქის კეთილდღეობას მოვარგოთ? იქნებ, მეტი ყურადღება მივაქციოთ ჯანდაცვის, განათლებისა და მეცნიერების განვითარებას? იქნებ, უფრო მეტი ვისაუბროთ განვითარების ალტერნატივებზე?

არსებობს ერთი თვალით უხილავი არსება, სახელად კორონა, რომელსაც ვერ ვხედავთ, მაგრამ ყველგან შეიძლება იყოს, არ იცი, სად გადაეყრები, ვის აზის ცხვირზე, ან ხელზე, ან იქნებ შენს ფანქარზეც კია წამოსკუპებული.

უსახლკაროებისთვის უნდა გაიხსნას დაკეტილი ბინები და სახლები, ან მოეწყოს პირობები სხვადასხვა სახელმწიფო დაწესებულებებში მათ შესასახლებლად. კრიზისის გაღრმავების შემთხვევაში გაიხსნას სახელმწიფოს დაქვემდებარებაში მყოფი დაწესებულებები, რომლებიც საკვებით უზრუნველყოფენ მოქალაქეებს.

პირდაპირ მეოცე საუკუნის ოპერის ლაბირინთში გეპატიჟებით, რომელიც უფრო გონებრივ და ინტელექტუალურ ძალისხმევას მოითხოვს, ვიდრე მსოლოდ სიამოვნების მიღება და მუსიკალური რელაქსაციაა.

თუ ამ ჩანაწერს კითხულობთ ე.ი. სახლში ხართ გამოკეტილი და გულდამძიმებული გასცქერით დაცარიელებულ ქალაქს.  შეიძლება სახლში დარჩენის ფუფუნება არც გაქვთ და დგახართ დახლს მიღმა, მგზავრობთ მეტროთი ან ავტობუსით და  უცნობთა სუნთქვის მცირე ცვლილებებსაც კი აყურადებთ

სიკვდილის საფრთხესთან და ისედაც - თანაბრები ვართ - ღარიბი მეწაღეები და მდიდარი ფეხბურთელები.  უცნობი მეწაღეები და ცნობილი ფეხბურთელები.

გულწრფელად რომ ვთქვა, არ მესიამოვნა ვიღაცა „ცხვრად“ რომ მთვლის, თან იმ წრიდან, ბოლომდე რომ ვერ გარკვეულა, ცხვარი რიტუალური საკვებია თუ უუფლებობის სიმბოლო. კაცმა რომ თქვას, არცერთი პერსპექტივა არ იწვევს აღფრთოვანებას. ეგეც არ იყოს, „მწყემსებისთვის“ სიტყვის შემბრუნებელი სხვა „ცხვრებისადმი“ სოლიდარობის გრძნობამაც თავისი ქნა და გადავწყვიტე მეც „ვიქილიკო“.

კორონავირუსის დროს კარანტინი ორ კვირას გრძელდება. შესაბამისად, მსუყე, მრავალგვერდიანი საკითხავი მოვიმარაგე (ძირითადად, ათასგვერდიანი წიგნებია), რომელიც იზოლირებულ ადამიანებს გამოადგებათ. სხვა შემთხვევაში ამხელა წიგნებისთვის დრო იშვიათად არის, ამიტომ ეს შესანიშნავი მომენტი, მგონი, არავინ უნდა გაუშვას ხელიდან. მაშ, ასე:

„სერგო გოთვერანი” გახსოვთ? 2009 წლის, ირაკლი ფანიაშვილის გადაღებული ფილმია (ოპერატორი: ნათელა გრიგალაშვილი) არ მიყვარს ეს სიები (ფილმები, რომელიც უნდა ნახო, სანამ სიბერე ძუ მგელივით მოგვიხტება და ა.შ), ქულები და დატოლება, მაგრამ თუ საქმე საქმეზე მიდგა, ჩემთვის XXI საუკუნის ნომერ პირველი ქართული ფილმი - „სერგო გოთვერანია“’.