როგორ შეიძლება იცეკვო ლექსის თანხლებით, რომელსაც თავისი რიტმი და მუსიკა აქვს? რა ემართება სხეულს, როცა ის პოეზიას „უსმენს“ და თანაც მუსიკის ენით „ლაპარაკობს“? სად გადის საზღვარი ქორეოგრაფიის გამომსახველობასა და პოეზიის შესაძლებლობას შორის?

გერმანული მოდელის მიხედვით პარტია ვერ აიღებს იმაზე მეტ მანდატს, რაც აღემატება მის მიერ არჩევნებზე მიღებული ხმების პროპორციას.  მაგალითად, თუ პარტიამ მიიღო ხმების 50%, პარლამენტში გაიყვანს 75 დეპუტატს.

საქართველოს პრემიერ-მინისტრ ირაკლი ღარიბაშვილთან შეხვედრის შემდეგ, ევროპული საბჭოს პრეზიდენტმა შარლ მიშელმა საკუთარ ტვიტერზე მმართველ პარტიას ევროკავშირის ფინანსური მხარდაჭერის პირობითობის შესახებ შეახსენა. რამდენიმე დღეში კი, გავრცელდა „ქართული ოცნების“ ლიდერების განცხადებები გადაწყვეტილების შესახებ, რომ საქართველომ, შესაძლოა, უარი უთხრას ბრიუსელს მიკროფინანსური დახმარების მიღებაზე.

ევრონესტის საპარლამენტო ასამბლეაზე „ქართულმა ოცნებამ“ საქართველოს, უკრაინისა და მოლდოვის ევროპულ პერსპექტივასთან დაკავშირებით რეზოლუცია ვერ დააინიციირა. რეზოლუციის ჩავარდნა ხელისუფლებამ დელეგაციის ოპოზციონერ წევრებსა და უკრაინის დელეგაციას დააბრალა. ოპოზიციონერი პოლიტიკოსები კი მის ჩავარდნაში მმართველ პარტიას ადანაშაულებენ. რის გამო ჩავარდა რეზოლუციის ინიციატივა და რატომ არ მოაწერეს მას ხელი ქართველმა და უკრაინელმა დეპუტატებმა?

ამგვარ სადამსჯელო პოპულიზმს კი ორი მიზანი აქვს: ერთი მხრივ, საზოგადოებაში უნდა გაჩნდეს ილუზია, რომ თითქოს პრობლემასთან რეალურად მიმდინარეობს ბრძოლა; მეორე მხრივ კი გამკაცრებული კანონმდებლობა ახალ შესაძლებლობებს უხსნის პოლიციას რეპრესიული, კონტროლზე ორიენტირებული საქმიანობის გასატარებლად.

ცხადია, არის ალბათობა მოსკოვმა საქართველოს ხელისუფლება უფრო მძიმე გამოცდის წინაშე დააყენოს. გამოგზავნოს ლავროვი და შემდეგ დააკვირდეს, რამდენად „კარგად მოიქცევა“ ჩვენი მთავრობა. მაგრამ, ჩემი აზრით, მოსკოვში კარგად ესმით, რომ საქართველოს ახლანდელი მმართველი პარტიისათვის ეს მეტისმეტად მძიმე გამოცდად შეიძლება იქცეს, რომელსაც ეს პარტია ალბათ გადაყვება კიდეც. მოსკოვში ხომ ახლანდელი მმართველი პარტია აშკარად ურჩევნიათ, ვიდრე ყოფილი მმართველი პარტია.   

კოვიდპანდემიამ მსოფლიო შეცვალა. ახალი რეალობის კონტურები ჯერ კიდევ ბუნდოვანია. საქართველო, როგორც მსოფლიოს უამრავი ქვეყანა რეგულაციებისა და შეზღუდვების რეჟიმში ცხოვრობს. ეკონომიკის ყველა სექტორი ხელოვნური სუნთქვის რეჟიმშია, და მთავრობა პერიოდულად ჟანგბადის მიწოდებით ცდილობს, ის სიკვდილს გადაარჩინოს.

როგორც უკვე ვიცით, დღეს გაიმართა ქართველი პოეტის, ზვიად რატიანის სასამართლო პროცესი, სადაც მას 2 წელი მიუსაჯეს. ხოლო მანამდე მან საბოლოო სიტყვა წარმოთქვა. გთავაზობთ მის ამ სიტყვას სრულად:

ჯაფარ პანაჰი მრავალი კინოფესტივალის უმაღლესი ჯილდოს მფლობელია: 1997 წელს „ოქროს ლეოპარდი“ ლოკარნოს საერთაშორისო კინოფესტივალზე (ფილმი „სარკე“), 2000 წელს პრიზი ვენეციის კინოფესტივალზე („წრე“), 2006 წელს „ვერცხლის დათვი“ საუკეთესო რეჟისურისათვის ბერლინის კინოფესტივალზე („ოფსაიდი”)…

მოვლენებს არც კინოვარსკვლავი მონიკა ბელუჩი ჩამორჩა, რომელმაც ჯერ კიდევ 2023 წლის იანვარის ბოლოს, ნიუ-იორკის ცნობილ „Beacon Theatre-ის სცენაზე, მონოსპექტაკლში „მარია კალასი: წერილები და მოგონებები“ საოპერო დივას როლი შეასრულა. თუმცა პრესამ კრიტიკის ნიაღვარი არც მას დააკლო.

დავით კლდიაშვილის უკვე ჩავლილი 160 წლის იუბილე 2022 წლის სექტემბერში ქართულმა თეატრებმა 2023 წელსაც საამო ტვირთად აქციეს. თუმცა ეს თარიღი, ფაქტობრივად, მთლიანი თეატრალური სეზონის აღმნიშვნელია. ამ დროის განმავლობაში იმდენი კლდიაშვილი დაიდგა და ბოლო თვეების განმავლობაში კიდევ იმდენჯერ დაიდგმება, რომ კრიტიკასა და მაყურებელს განსჯის მიზეზი, ალბათ, არ მოაკლდება.